Beeld: Paulien van Beusekom
Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (13 en 10) uit een vorige relatie en Sophia (2) en baby Aiden met haar vriend Nils. Volg haar op Instagram.
Vandaag zag ik een reel voorbijkomen op Instagram van Jan Verban. Ik ken die hele kerel niet en ik moet eerlijk zeggen dat ik niet heel vaak reels zit te kijken op Instagram, maar bij dit onderwerp scrolde ik even door naar de comments. Vaak zijn de comments namelijk boeiender dan de hele post zelf. Waar ging het over? Het is een sketch natuurlijk, maar in de reel belde het kinderdagverblijf dat het kind ziek was. Papa loog dat hij ergens anders in het land zat en zo snel mogelijk zou komen, maar in werkelijkheid trok hij rustig thuis een pilsje open. In de comments ging het helemaal los.
Laat ik beginnen met onze eigen situatie. Ik ben super dankbaar voor mijn ouders. Dankzij hen hebben mijn vier kinderen geen dag naar de opvang gehoeven. Ik zeg daarmee niet dat de opvang slecht is, maar dat onze kinderen altijd bij opa en oma terecht kunnen (en de kinderen van mijn zussen ook) voelt als een absolute zegen. Wanneer een van mijn kinderen ziek was – wat gelukkig tot zover niet heel vaak is
gebeurd – dan was mijn moeder er júist om ze te verzorgen en te vertroetelen.
Terug naar de reel. De strekking van het verhaal werd in de comments wel interessant: breng je je kind naar de opvang wanneer hij of zij ziek is? De ene moeder zegt van niet, de andere moeder (of vader uiteraard) doet er niet zo moeilijk over. Zetpil erin en gaan. Dan waren daar ook nog de leidsters van het
kinderdagverblijf, die een professionele blik wierpen op de reel. Mijn zusje werkt op een kinderdagverblijf en komt soms ook met de meest bizarre verhalen thuis over zieke kinderen en hun ouders. Je kunt de verantwoordelijkheid voor jouw zieke kind níet neerleggen bij een leidster van het kdv, nooit. Het is en blijft jouw kind en daarmee jóuw verantwoordelijkheid. Altijd.
Eén van de leidsters zegt: je hebt ziek en ziek. Wanneer een kind een beetje hangerig is, ga ik echt niet bellen. Ik begrijp ook dat ouders het kind in de ochtend een zetpil geven en het gewoon proberen, werk is immers ook belangrijk. Maar wanneer een kind écht heel beroerd is en alleen maar zit te brullen van ellende, dan hebben alle andere kinderen daar ook last van. Zo’n kindje heeft één op één zorg nodig en bovendien steken ze elkaar én de leidsters aan. Dan moeten ze opgehaald worden en lekker naar huis.
Zelfs op deze reactie komt nog genoeg commentaar. Eén kerel zegt: ja, daar betalen we toch 2000 euro per maand voor. Wát? Nee vriend, je betaalt geen 2000 euro per maand om de volledige verantwoordelijkheid voor jouw (zieke) kind in de handen van de leidster te leggen, lamstraal. En neem maar van mij aan (en mijn zusje): die leidsters bellen alléén als het écht niet gaat.
Je betaalt geen 2000 euro per maand om de volledige verantwoordelijkheid voor jouw (zieke) kind in de handen van de leidster te leggen, lamstraal
Als je het idee hebt dat ze wel bij iedere scheet bellen, dan moet je daar gewoon het gesprek over aangaan. Een kdv is gebonden aan regels wanneer het aankomt op zieke kinderen en hebben rekening te houden met anderen. Wanneer zij bellen en papa of mama kan het kind niet ophalen omdat ze aan het werk zijn, dan denk ik: is dat het probleem van de opvang? Het zijn jóuw kinderen, regel maar wat. Een (echt) ziek kind heeft rust nodig. Rust én ouders, of bijvoorbeeld een ander lief familielid.
Natuurlijk zullen er altijd mensen zijn die dat onzin vinden en het werk voorrang geven, want dat is voor sommigen uiteraard belangrijker. Ze zullen zich altijd blijven verschuilen achter excuses. Voor hun kinderen hoop ik dan maar dat ze een oersterke weerstand hebben en nooit ziek opgehaald hoeven te worden. Stel je voor.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
We doen allemaal ons best, maar eerlijk is eerlijk: sommige moeders zijn nét een tikkie… intenser. Je weet wel, de moeders die bij elke nies al googelen of het kinkhoest is. De moeders die hun kind een helm willen opzetten om naar de speeltuin te gaan. Grote kans dat als je overbezorgd bent, je sterrenbeeld […]
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag
Sabrine (34) had duidelijke regels voor kraambezoek: handen desinfecteren, afstand houden en géén foto’s online. Maar haar schoonmoeder dacht daar heel anders over.
