Beeld: Paulien van Beusekom
Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (12 en 9) uit een vorige relatie en Sophia (1) en baby Aiden met haar vriend Nils. Volg haar op Instagram.
Een tijdje geleden schrok heel Nederland op van het bericht dat er een tienjarig meisje was mishandeld door haar pleegouders en dat ze in zorgwekkende toestand was opgenomen in het ziekenhuis. Twee dagen geleden werd bekend dat het meisje nog steeds in coma ligt en daarnaast komt er steeds meer naar buiten over de vreselijke omstandigheden waarin het meisje bij haar pleegouders heeft geleefd. Zo hebben ze het meisje gebruikt als huisslavin, ze werd afgeranseld, met handboeien aan de radiator vastgezet en ze kreeg nauwelijks te eten. Hoe ontzettend ziek moet je zijn om zoiets te doen? Wat is er in godsvredesnaam mis met je?
“Wat is er in godsvredesnaam mis met je?”
De pleegouders moeten op vijf september voor de rechtbank verschijnen. Van mij mogen ze de allerhoogst denkbare straf krijgen. Je neemt een kwetsbaar kind in huis en dan is dit wat je doet? Zij hebben dit jonge meisje verpest voor het leven. Júist pleegkinderen, die alle liefde van de wereld nodig hebben omdat hun leventje al de nodige uitdagingen heeft gekend, verdienen een fijn thuis. Hoe zijn deze mensen pleegouders geworden? En waarom zijn alle signalen die het meisje overal gaf genegeerd? Hoe heeft dit überhaupt kunnen gebeuren?
Lees ook – ‘De inhoud van het lunchtrommeltje is de verantwoordelijkheid van de ouders, toch?’>
Sinds ik moeder ben kan ik enorm slecht tegen dit soort berichten. Ik kan daar lang over nadenken en
dan wilde ik dat ik iets kon doen voor die arme kinderen. Toen ik – bijna dertien jaar geleden – net
was bevallen van Lewis, las ik over een pasgeboren baby die was gevonden in het toilet op een vliegveld. Geboren en achtergelaten, ín de wc. Mijn hart brak echt. Arm, arm kindje. Of de zaak over Sem Vijverberg, het gedode baby’tje dat vastgevroren werd gevonden in het water in Doetinchem. Of de baby die werd gedumpt in de ondergrondse vuilcontainer in Amsterdam. En recent nog, de Amerikaanse moeder die op vakantie ging en haar dochtertje van anderhalf achterliet in de box. Het kindje stierf uiteindelijk, uitgedroogd, uitgeput en verhongerd. Wat een afschuwelijke hel. Na dat nieuwsbericht heb ik stiekem gehuild in de badkamer. Heel stom, maar Sophia was toen net zo oud en ik kreeg het verhaal maar niet uit mijn hoofd.
“Na dat nieuwsbericht heb ik stiekem gehuild in de badkamer”
Wat de beweegredenen van de ouders ook waren (al zouden ze wat mij betreft eigenlijk geen ouders
genoemd mogen worden, want ouder zijn is een eervolle titel), er zijn áltijd betere opties dan je kind
te doden, ergens te dumpen of achter te laten. En natuurlijk hebben ze negen van de tien keer hulp
nodig, maar wáár is die hulp dan?
Mensen die pleegkinderen in huis krijgen zouden wat mij betreft veel beter gecontroleerd moeten worden. Er zijn natuurlijk ontzettend veel pleegouders die het wél goed doen en voor hen zou dat absoluut heel vervelend zijn, maar ik denk dat iedereen na zo’n drama begrijpt dat het wellicht toch
nodig is. Het gaat wel om kinderen, weerloos en klein. Hoe kan nou worden voorkomen dat een pleegkind, dat toch al met tien – nul achterstaat in het leven, ook nog eens zoiets moet meemaken?
Wat gaat daaraan gedaan worden?
Ik hoop met heel mijn hart dat het meisje erbovenop komt. Dat ze – als ze bijkomt uit haar coma – de
allerbeste hulp krijgt en dat er daarna ontzettend lieve mensen zijn die voor haar gaan zorgen. Ik
wens dat echt voor haar, een heel fijn en vooral veilig leven.
We doen allemaal ons best, maar eerlijk is eerlijk: sommige moeders zijn nét een tikkie… intenser. Je weet wel, de moeders die bij elke nies al googelen of het kinkhoest is. De moeders die hun kind een helm willen opzetten om naar de speeltuin te gaan. Grote kans dat als je overbezorgd bent, je sterrenbeeld […]
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag
Sabrine (34) had duidelijke regels voor kraambezoek: handen desinfecteren, afstand houden en géén foto’s online. Maar haar schoonmoeder dacht daar heel anders over.