Ellens zoon nam afscheid van de basisschool: ‘Ze waren het podium nog niet op of ik was al in tranen’

Het waren een paar bijzondere dagen hier. Lewis nam namelijk afscheid van de basisschool en wat ik
verwachtte gebeurde ook, ik was hartstikke emotioneel. Het gebeurde maandagavond al, bij de musical. Ze waren het podium nog niet op of ik was al in tranen. Op dat moment werken de hormonen natuurlijk ook niet echt mee, maar ik was niet de enige moeder die haar tranen de vrije loop liet. Het interesseerde me weinig, janken hoort erbij.

Mijlpaal

Afscheid nemen van de basisschool is echt een mijlpaal. Daarnaast had Lewis echt een fantastisch vriendengroepje, de vier jongens waren altijd samen. Gelukkig zit zijn beste maat in dezelfde klas op
het tweetalig havo volgend jaar, maar toch. De vier musketiers gaan uit elkaar. Na de musical sloeg het besef bij hem ook in als een bom: dit was het dan. De leuke tijd die ik hier heb gehad is ten einde.
Kinderen hebben vaak niet in de gaten hoe ontzettend leuk iets is, tot het klaar is. Vanmiddag werd hij uitgeveegd (letterlijk van het schoolplein geveegd) en toen was het echt afgelopen. Lewis heeft vakantie.

Vrede op aarde

Hoe dan ook, ik zat tijdens de musical met kleine Aiden op schoot. Hij is nu zeven weken. Lewis, die in september dertien wordt (hij is gedoubleerd in groep vier), stond op het podium. Een baby en eentje die afscheid nam van de basisschool, ik heb het allebei. Die uitersten zijn – heel eerlijk gezegd – fantastisch. Ik vind het ontzettend leuk dat de jongens hun kleine zusje en broertje zo bewust meemaken. Zelf vinden ze dat ook, al is het natuurlijk niet altijd vrede op aarde in huis.

Wanneer Sophia en Aiden lopen te schreeuwen, verdwijnen Lewis en Miles razendsnel richting hun kamers. Toch zijn ze betrokken, lief, helpen ze graag en zijn ze trots. Dat vind ik misschien nog wel het aandoenlijkst, ze laten Sophia en Aiden dolgraag aan hun vrienden zien. Ik vind het heel speciaal hoe zij zich hebben gevormd naar de nieuwe gezinssituatie en dat maakt míj weer trots. Wat dat betreft prijs ik mezelf heel gelukkig, ik weet dat het ook anders kan.

Oudere moeder

Met een andere moeder had ik het er vandaag over, we stonden op het schoolplein en keken naar onze grote jongens. Straks, als Aiden afscheid neemt van groep acht, ben ik waarschijnlijk een van de oudere moeders. Nu – in de lichting van Lewis – ben ik heel gemiddeld qua leeftijd. Toen ik Lewis kreeg was ik achtentwintig, nu ben ik eenenveertig. Toch merk ik dat ik even fit ben als toen en daarnaast ben ik gegroeid als moeder. Ik ben geduldiger, relaxter en ik handel veel meer op gevoel dan toen. Ook als moeder (en uiteraard als vader) doorloop je tijdens de basisschoolperiode – zeker bij je eerste kind – een tijd van heel veel leren, ontdekken en uitvinden.

“Straks, als Aiden afscheid neemt van groep acht, ben ik waarschijnlijk één van de oudere dames”

Uiteindelijk moet je je kind loslaten, dan vliegen ze een beetje uit. Naar de middelbare gaan is zo’n moment. Het is spannend, voor Lewis en ook voor mij. Maar ik denk dat hij genoeg bagage in zijn rugzakje heeft om richting zijn nieuwe school te gaan én ik heb in al die jaren voldoende skills verzameld om de moeder te zijn die ik nu ben. Lewis en ik hebben samen geleerd.

Dus ik mocht emotioneel zijn van mezelf. Wanneer je kind afscheid neemt van zo’n belangrijke tijd in
zijn leven, mag je dat best even voelen. En trots, trots zijn geeft ook tranen. En dat is alleen maar
mooi.

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.