Beeld: Paulien van Beusekom
Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (13 en 10) uit een vorige relatie en Sophia (2) en baby Aiden met haar vriend Nils. Volg haar op Instagram.
Laatst zag ik een geboortekaartje van een babymeisje. Het kind had zes namen, waarvan vijf van voor de zeventiende eeuw. Niet dat het meisje in kwestie er last van zal hebben, ze is vernoemd en dat is een mooi idee. Waarschijnlijk naar oma’s of overgrootoma’s. Misschien zitten de namen al generaties lang in de familie.
Mijn vader is er zo één. Nummer vijf in de lijn van dezelfde namen. Ik weet nog dat mijn oma zei dat ze dat helemaal niet leuk vond, ze kon zijn naam niet zelf verzinnen. Toen Lewis na de pretecho een jongen bleek, vond ik het leuk om mijn vaders naam in zijn naam te laten terugkomen. Mijn vader heeft alleen maar dochters en een kleinzoon met zijn naam zou hem vast trots maken. Maar ja, Carel. Heel leuk en
alles, maar ik wilde mijn zoon geen Carel noemen. Dat is dus het lastige aan vernoemen. Ga je voor het trotse gevoel van je ouders/voorouders? Ga je voor een (nieuwe) traditie? Of voor de naam die je zelf mooi vindt?
Maar ja, Carel. Heel leuk en
alles, maar ik wilde mijn zoon geen Carel noemen
Toen mijn ex en ik de naam Lewis bedachten, wat een Engelse naam is, besloten we voor de Engelse versie van Carel te gaan. Charles. Met terugwerkende kracht was ik denk ik voor Charlie gegaan, maar ja, dat is achteraf. Charles klonk al iets beter dan Carel. Toen nog de naam van de vader en broer van mijn ex erbij, Lucas, en daar was de volledige naam. Lewis Charles Lucas. Vernoemd en toch eigen keuze, goede
middenweg, trotse opa’s en oom.
Bij Miles voelde ik hetzelfde als mijn oma toen ze een tweede zoon kreeg. Vrije keuze! Het werd Miles Jonathan Jack. Net zoals Lewis drie namen, want daar waren we nou eenmaal aan begonnen en oké, Jonathan was een goede jeugdvriend van mijn ex, maar het was geheel eigen keuze. Geen vernoemen van opa’s, dat hadden we al gehad.
Toen kwam Sophia, de eerste meid. Nils wilde op zich wel iets doen met de naam van zijn moeder, zoals ik dat bij Lewis had gedaan met mijn vader. Dat ik honderd mooie meisjesnamen in mijn hoofd had heb ik toen maar laten gaan, je moet er toch samen uitkomen en tegen vernoemen kun je ook geen nee zeggen, als de ander dat wil. Maar als we dan toch gaan vernoemen, dan moet mijn moeder ook een plek
krijgen, dacht ik. Na twee zoons is zij dan nu aan de beurt.
Maar goed, Nils en ik hadden Sophia Isabelle al bedacht en dat wilden we laten staan, daar kreeg het meiske dus nog twee namen bij. Van Andrea (mijn moeder) maakten we Anna, van Irmgard (Nils z’n moeder) maakten we Imare. Sophia Isabelle Andrea Irmgard zagen we allebei niet zitten.
Net zoals bij Miles kozen we bij Aiden vrij en hebben we het vernoemen losgelaten. Het werd Aiden Bobby Jake, net zoals de jongens drie namen. Geen gerommel met letters, zoals bij Sophia. We hadden er
geen zin in. Als je een naam verandert, is het dan nog vernoemen, vroeg ik me later af. Is het niet juist een belediging omdat je een naam blijkbaar niet goed of mooi genoeg vindt om volledig te gebruiken?
Hadden we het achteraf beter niet kunnen doen? Hetzelfde met Carel, dat wilde ik ook niet en daarom werd het Charles. Is dat eigenlijk niet heel onaardig? Of ga je met de tijd mee en maak je van een naam die voorheen mooi was, iets dat passender is? Gaat het om de gedachte erachter? Het blijft een goede
vraag, maar wij zijn er gelukkig vanaf.
Eerder schreef Ellen over échte hulp als je net bent bevallen en wat dat betekent. Lees die column hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
We doen allemaal ons best, maar eerlijk is eerlijk: sommige moeders zijn nét een tikkie… intenser. Je weet wel, de moeders die bij elke nies al googelen of het kinkhoest is. De moeders die hun kind een helm willen opzetten om naar de speeltuin te gaan. Grote kans dat als je overbezorgd bent, je sterrenbeeld […]
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag
Sabrine (34) had duidelijke regels voor kraambezoek: handen desinfecteren, afstand houden en géén foto’s online. Maar haar schoonmoeder dacht daar heel anders over.
