Beeld: Cynthia’s fotografie
Ik ken mijn lichaam, ik weet wat het kan en met dat vertrouwen kan ik prima thuisblijven. Maar er is dat ene stemmetje, dat veel vrouwen wellicht zullen herkennen: wat als…
Als je mij nú zou vragen wat ik het fijnst zou vinden, dan zou ik zeggen: thuis bevallen. We lopen inmiddels tegen de 37 weken zwangerschap en het is dus tijd om te beslissen waar ik wil bevallen. Dat hadden we natuurlijk al lange tijd soort van besloten, maar ik weet dus niet of ik het wel zeker weet … Nederland is thuis-beval-land nummer één, als ik de verhalen mag geloven. Het lijkt mij eerlijk gezegd ook het meest relaxt. Het feit dat je niet uit huis hoeft, dat je lekker kunt blijven waar je bent, in je eigen, vertrouwde omgeving. Het schijnt dat er thuis minder ingrepen worden uitgevoerd, dat vrouwen zich meer op hun plek voelen en dat de bevalling over het algemeen sneller gaat, want: je bubbel blijft behouden. Aan de andere kant, mócht er iets gebeuren … we kennen allemaal de afwegingen wel. Mijn oma – de moeder van mijn moeder – beviel zeker zes decennia geleden thuis, van een tweeling, die ook nog eens allebei in stuit lagen. Tegenwoordig was dat absoluut gevalletje medisch geweest. Wanneer is dat veranderd? Dat overgaan op medisch? Is dat omdat toch wel bleek dat de babysterfte hoog was bij dit soort thuisbevallingen? Werden de verloskundigen door de tijd heen anders geschoold? Werden vrouwen voorzichtiger? I don’t know. Wellicht zijn de protocollen gewoon veranderd. Als je zwangerschap niet helemaal zonder complicaties verloopt is het hoe dan ook natuurlijk veiliger voor moeder en kind om in het ziekenhuis te bevallen en daarnaast is het fijn dat de mogelijkheid er is om poliklinisch te bevallen. In het ziekenhuis, zonder medische indicatie.
Als je mij nú – op dit moment – zou vragen wat ik het fijnst zou vinden (het fíjnst) dan zou ik zeggen: thuis bevallen. Ik heb twee prima bevallingen gehad en weet dat ik het kan. Van Lewis beviel ik poliklinisch in het Rijnstate in Arnhem. Niet omdat ik dat per se wilde, maar dat was meer de keuze van mijn ex. Hij voelde zich daar veiliger bij. Prima, no problemo. Lewis werd om 3.15u ’s nachts – na een probleemloze bevalling – geboren en we mochten blijven omdat er die ochtend aangifte bij de gemeente gedaan kon worden in het ziekenhuis zelf. Net zo makkelijk, scheelde mijn ex een ritje naar het gemeentehuis. Een verpleegkundige waste mijn haar (wat een fijnheid!), we kregen een lekker ontbijtje en het eerste bezoek ontvingen we daar. Een superfijne ervaring. Bij Miles was het natuurlijk een ander verhaal, want hij werd geboren op Curaçao. Thuisbevallingen zijn daar – zoals ik al eens eerder beschreef – niet echt aan de orde, dus beviel ik in een soort poliklinische tussenoplossing: de kraamkliniek. Ook oké hoor, maar het viel op geen enkel punt te vergelijken met het Rijnstate. Het was hoe dan ook weer een perfecte bevalling.
Lees ook: ‘En zo hebben we – in deze laatste weken zwangerschap – iets om over na te denken’
Lees elke maand de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste tips voor jou en je kids. Abonneer je nu op Kek Mama en krijg tot 45% korting.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.