Beeld: Paulien van Beusekom
Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (13 en 10) uit een vorige relatie en Sophia (2) en baby Aiden met haar vriend Nils. Volg haar op Instagram.
De afgelopen week was ik in de ban van Adolescence, de nieuwe Netflixserie over een jongen van dertien die een leeftijdsgenote neersteekt. Het meisje overlijdt en de jonge Jamie gaat de gevangenis in. De serie raakte me behoorlijk. Niet alleen omdat ik op het voortgezet (speciaal) onderwijs werk met pubers, maar ook omdat ik twee zoons heb in die leeftijdscategorie en me soms zorgen maak over de invloed van social media op het gedrag van jongeren van nu.
De reacties op de serie zijn eigenlijk overwegend hetzelfde. ‘Wat een camerawerk! Wat een acteerprestaties! Wat een goed onderwerp, geweldig geschreven! Briljant!’ Iedere aflevering is opgenomen in één take, de camera blijft draaien. Dit betekent dat er niet geknipt wordt en dat maakt het een heel andere kijkervaring. Sommigen vinden het daardoor langdradig en saai, wat ik me ergens ook kan voorstellen. Maar
ik keek het met twee petten op, als trajectbegeleider van jongeren met gedragsstoornissen én als moeder van twee jonge gasten. Ik heb de serie dus met grote interesse uitgekeken, maar vooral ook met een groeiend, vervelend onderbuikgevoel. Want wat is de serie realistisch en verontrustend.
Weten wij als ouders wel genoeg van de huidige, online leefwereld van onze pubers? Van die jonge, beïnvloedbare kinderen die op deze manier wellicht ontzettende verkeerde informatie tot zich nemen? Ik denk dat we allemaal wel weten dat er vreselijk veel onzin wordt verspreid online, maar wat als er daadwerkelijk content wordt gevolgd dat kan leiden tot gedragsveranderingen of heel foute denkbeelden?
In de serie komen termen als incel en manosphere voorbij. Dat moest ik opzoeken en ik werd er niet blij van. Wat als opgroeiende jongens herhaaldelijk worden blootgesteld aan dit soort overtuigingen? Of aan misogynie? Aan figuren die propaganderen dat luxe leven en veel geld verdienen belangrijk is, openlijk haat uiten naar minderheden en controversiële uitspraken doen over vrouwen? Die door algoritmes van bijvoorbeeld TikTok constant in beeld komen bij onze zoons, die vervolgens misschien gaan denken dat dit gedrag normaal is? Wat doet dit soort content met kinderen? Ik maak me daar wel zorgen over, al geven Lewis en Miles me daar tot zover geen aanleiding toe.
In de serie Adolescence wordt in vier afleveringen het verhaal van Jamie verteld, die – zonder te willen spoileren – ook online gepest wordt, bijvoorbeeld met het gebruiken van bepaalde emoji’s. Dat is subtiel, onzichtbaar voor volwassenen, maar het is er. Heel eerlijk gezegd had ik daar geen idee van en ook mijn jongens weten niet waar dat over gaat, godzijdank, maar online pesten is tegenwoordig helaas aan
de orde van de dag. Hebben wij daar als ouders zicht op? Wanneer onze pubers op hun kamer zitten en wellicht bezig zijn met zaken waar wij totaal geen controle over hebben? Weten wij wat er in die koppies omgaat? Kennen wij de taal van social media? Weten wij voor welke figuren we moeten oppassen?
In Adolescence komen de ouders erachter dat ze géén idee hadden wat er in Jamies leven speelde, en
daarmee kwam de allergrootste vraag naar boven: hadden wij dit kunnen voorkomen? Hadden wij kunnen voorkomen dat onze zoon een jong meisje zou vermoorden? Bij de laatste scène, het verdriet van de vader, huilde ik stiekem mee.
Hebben wij daar als ouders zicht op? Wanneer onze pubers op hun kamer zitten en wellicht bezig zijn met zaken waar wij totaal geen controle over hebben?
Het zijn afschuwelijke dingen om over na te denken, maar wél iets van nu. We zullen ons moeten verplaatsen in de leefwereld van onze pubers en online gedrag hoort daar tegenwoordig bij. Willen wij onze opgroeiende kinderen goed kunnen begeleiden, dan zullen we ons moeten verdiepen in wat hen bezighoudt en in hun taal. In die zin valt Adolescence écht aan te raden, want of we het willen of niet, dit is de wereld waarin onze kinderen nu leven en waarin vreemde, onwelwillende figuren helaas wellicht meer invloed hebben dan we denken.
Eerder schreef Ellen over de lastige fase waar het gezin nu in zit. Lees die column hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
We kennen allemaal wel een verhaal over een bizar betaalverzoek, toch? Dat is lachen, tot het je ineens zelf overkomt. Sonja kreeg een Tikkie van het vriendje van haar dochter.
In de podcast Geuze & Gorgels vertelt Monica Geuze dat ze de achternaam van haar dochter wil laten aanpassen. Zara-Lizzy gaat nu door het leven met de naam van haar vader, Veldwijk, en dat ziet haar moeder graag anders.
Kinderen verzinnen de gekste dingen om ergens onderuit te komen. Vaak met hele slechte smoezen die je zo doorziet, maar soms zijn ze slimmer dan je verwacht. Zo dacht Sylvia maandenlang dat haar dochter naar paardrijles ging, maar dat was helemaal niet zo.
Slaap jij al jaren met lucide dromen over een volledige nacht doorslapen? Dan zou het zomaar eens kunnen dat jouw kinderen tot een van de sterrenbeelden behoren die bekendstaan als de slechtste slapers.
We doen het allemaal weleens: uit automatisme roepen we “Goed gedaan!” als onze kinderen iets presteren. Volgens kinderpsycholoog Becky Kennedy zijn juist deze twee woorden – hoe goedbedoeld ook – niet altijd goed voor het zelfvertrouwen van je kind.
Liefde is prachtig, tot je ontdekt dat jouw sterrenbeeld en dat van je partner samen net zo goed matchen als een peuter en een witte bank.