Beeld: Cynthia’s fotografie
We zijn inmiddels een aardig eindje op weg in de zwangerschap, achtendertig en een halve week. Op het moment van schrijven is alles nog rustig. Ik slaap prima en ben nog behoorlijk mobiel, heb geen klachten en geniet volop van de baby in mijn buik. Ze is flink aanwezig en ik vind het heerlijk.
Nils en ik kunnen niet wachten om haar te ontmoeten, maar ik weet ook dat het straks een drukke periode wordt met weinig slaap. Extra genieten dus van deze laatste dagen (weken?) voordat ze zich aandient. Van de rust overdag en de slaap ’s nachts. En dat is het grote verschil met de geboorte van Miles, acht jaar geleden.
Mijn zoons Lewis en Miles zijn elf en acht jaar oud. Toen Miles werd geboren was Lewis twee jaar en negen maanden en hij was een lekker druk peutertje. Niks mis mee, maar ik weet nog dat ik in die laatste weken van de zwangerschap behoorlijk moe begon te worden. Het leven met een peuter is nou eenmaal heavy en al helemaal wanneer het een ondernemende peuter is met weinig behoefte aan slaap. Die ondernemende peuter is nu een prepuber (wat ook heus wel de nodige uitdagingen met zich meebrengt), maar slapen doet-ie inmiddels prima. Het verlof bij Miles was dus heel anders dan bij Lewis. Die échte rust die je hebt bij een eerste, was er niet. Toen Miles was geboren, vond Lewis zijn ‘babyboertje’ maar wat interessant. Hij kwam met opa en oma naar de kraamkliniek (op Curaçao) met een race-autootje in zijn handen en gebruikte zijn pasgeboren broertje direct als racebaan. In de weken daarna bleef het druk, want bij ieder huiltje van Miles kwam Lewis aangerend. Hij propte zijn eigen speen in Miles’ mondje en stond ook ‘s nachts naast ons bed om te ‘helpen’. Superhandig. Vooral wanneer je slaapdronken ligt te voeden en hele verhalen over Thomas de trein moet aanhoren.
Op pad gaan is aanpoten met een peuter en een baby, zeker als je het – zoals ik toentertijd – vaak in je eentje moet doen. Lewis schoot alle kanten op, was niet bang en ging altijd lekker zijn eigen gangetje. Toen ik alleen van Curaçao naar Nederland vloog, had ik Lewis dan ook letterlijk aan een lijntje. Hij droeg een rugzakje van een aap met een riempje eraan en die had ik vastgebonden aan de kinderwagen van Miles. Geen haar op mijn hoofd om dat kind los te laten lopen op een vliegveld. Als moeder van jonge kinderen ben je gewoon constant bezig en sta je constant aan. Tijdens een zwangerschap is dat extra heftig. Hoe anders is dat nu. De jongens zitten overdag op school, wat al superveel rust geeft. Heb ik een slechte nacht gehad, dan duik ik ’s ochtends – als de jongens weg zijn – gewoon mijn bed weer in. Als ze thuiskomen dan vermaken ze zichzelf of spreken ze af met vrienden. Ze kleden zichzelf aan en uit, douchen zelf, poetsen zelf hun tanden, als ze trek hebben pakken ze zelf iets uit de kast of ze smeren een boterham en als we ze vragen om iets op te ruimen dan gebeurt dat. Het huis is geen met Lego/Playmobil/Thomas de trein-bezaaide bende en als ze moeten gaan slapen dan gaan ze slapen. Ja, ze moeten voetballen en daar ben ik graag bij. Ze hebben af en toe puber-spatjes en daar moeten we wat mee. Maar verder zijn het twee schatten van jongens om erbij te hebben en ik ervaar nu zoveel meer rust dan tijdens de zwangerschap met een peuter ernaast.
Lees ook: ‘Als ik merk dat mijn zoons iemand pesten, hebben ze een groot probleem’
Eigenlijk is dit veel leuker en ik vind het zo bijzonder dat ik nog een zwangerschap mag ervaren met oudere kinderen erbij. Ze hebben honderd vragen en vinden het heel erg leuk om te horen hoe alles ging bij henzelf. Dat Lewis mij – één seconde na zijn geboorte – direct helemaal onder poepte vindt-ie nu hilarisch en Miles vindt het heel stom dat de verloskundige hem in een roze dekentje wikkelde na zijn geboorte. Daarnaast zijn de gesprekken aan tafel zo af en toe ook fantastisch. Want: waarvoor zijn condooms en kun je dan nog een baby krijgen als je die gebruikt? (Waarbij Lewis oprechte interesse heeft in het verhaal en Miles bijna over zijn nek gaat omdat-ie het idee alleen al ‘superranzig’ vindt). We hebben laatst ook moeten uitleggen dat een jongetjesbaby écht niet een knijpertje op zijn piemel krijgt, maar op de navelstreng. Dat een baby niet uit je ‘reet’ komt en dat ik niet nu alvast in het ziekenhuis ga liggen wachten op de bevalling. Ze vinden het spannend en een beetje eng tegelijkertijd. Wat gaat er allemaal gebeuren en wat gaat er veranderen? Maar waar Lewis in het begin heel erg veel moeite had met het hele gebeuren, zien we al een tijdje dat het zich verplaatst heeft naar nieuwsgierigheid. Dat voelt stukken beter. Zwanger zijn met twee grote kinderen ernaast… ik vind het zo leuk. Het is afwachten wanneer de kleine meid zich aandient, maar ik hoop dat Lewis en Miles zich net zo betrokken blijven voelen als nu. To be continued! Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, auteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van twee jongens van tien en acht jaar, pas gescheiden en verwacht een dochter met haar nieuwe vriend. Lees haar vorige columns hier terug.
Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Zangeres Eva Simons, die dit jaar de rol van Maria speelt in The Passion, deelt een intens persoonlijk verhaal. Tijdens een repetitie voor de paasvertelling kreeg ze een miskraam. “Het was intens verdrietig.”
Weet je wat jij op dinsdag moet doen? Nee, geen was vouwen of kind nummer drie ophalen van zwemles. Dinsdag is dé dag om je vakantie te boeken. Dat is niet zomaar een moedergevoel, maar keihard onderzocht door de CheapTickets.nl.
“Ik vroeg het eigenlijk gewoon voor de grap…” Dat schrijft de 28-jarige Natallia Tarrien over het moment dat ze ChatGPT raadpleegde vanwege een vreemd gevoel in haar kaak. Wat begon als een onschuldig gesprekje met een chatbot, eindigde met een spoedopname, een bevalling en… het redden van haar leven.
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.