Elsa: ‘Ik schrok me kapot toen ik via de babyfoon zag wat de oppas deed’
De oppas in de gaten houden via de babyfoon, je kunt het eigenlijk niet maken. Toch deed Elsa het, en daar is ze achteraf gezien heel dankbaar voor.
Lees meer
Chiara: ‘Hoe doen alleenstaande moeders dit? Hoe houden zij het vol?’
Chiara, moeder van Joah (1) en redacteur bij Kek Mama, speurt samen met haar man Dan naar de perfecte balans tussen (zelf)liefde en luiers.
Lees verder onder de advertentie
“Met knikkende knietjes, tranen achter mijn ogen en een brok in mijn keel neem ik afscheid van Joah bij het kinderdagverblijf. Na bijna een jaar lang het voorrecht te hebben gehad om hem naar opa en oma te brengen op mijn werkdagen, voelt dit als een grote stap. Alsof ik hem ‘achterlaat’.
Lees verder onder de advertentie
Grote(re) zorgen
Ik maak me zorgen. Zorgen of hij mij zal missen, of ik hem, of hij het wel leuk zal hebben of de hele dag zal huilen. Zal hij genoeg slapen, voldoende eten? Zal hij zich veilig voelen? Het lijkt also ik elke mogelijke worst-case scenario al heb bedacht voor we überhaupt de deur uitstapten. Maar wat ik op dat moment nog niet weet, is dat ik me over iets veel groters zorgen zou gaan maken.
Lees verder onder de advertentie
Natuurlijk was ik gewaarschuwd door andere moeders om me heen. ‘Leg die virusbingokaart maar klaar,’ grapten ze. Maar hoe serieus ik dit moest nemen, had ik niet verwacht. We zijn inmiddels twee maanden verder en Joah is vaker ziek thuis dan dat hij naar het kinderdagverblijf gaat. Bingokaart? Abonnement zal je bedoelen. Een griepje hier, een oorontsteking daar, een verkoudheid met koorts en op dit moment, ja, wat zal het deze keer zijn?
“Het is alsof jouw wereld even stilstaat, omdat je probeert om je kind weer op de been te krijgen”
Het leven draait door
Met een kleintje is het altijd een gok: griep, een ander vreemd virus, een koutje gevat, tandjes die doorkomen? Hoe dan ook, ik word er moedeloos van. Niet alleen omdat Joah maar niet gewend raakt aan het kinderdagverblijf (en het afscheidsmoment hierdoor nog steeds een kwelling is voor ons beiden), maar vooral omdat onze dagelijkse routine drastisch verstoord wordt.
Het is alsof jouw wereld even stilstaat, omdat je probeert om je kind weer op de been te krijgen. Om nog maar te zwijgen over de slapeloze nachten, want: sussen, troosten, even wegvallen en weer wakker schrikken van de koorts of pijn, en dat keer dertig. Tegelijkertijd draait het leven gewoon door, met deadlines op het werk, boodschappen die moeten worden gedaan, huishoudelijke taken die zich opstapelen en sociale verplichtingen. Wanneer een kind ziek is, voelt het als een extra klap.
Lees ook – Tara: ‘Een enorme schijtluier bij de oppasoma is het toppunt van mazzel’
Lees verder onder de advertentie
Knock out
De mokerslag? Die kwam toen het griepvirus mij ook te pakken kreeg. Lekker je bed in kruipen met liters thee en je favoriete serie? Ho maar. Poepluiers verschonen, kleren wassen, bedden verschonen, eten bereiden, medicatie toedienen, snotneuzen vegen – en dat alles terwijl je zelf bijloopt als een zombie – is op z’n zachtst gezegd zwaar. Als moeder zijnde, leer je al snel om te functioneren op een minimaal niveau van energie (en liters koffie). Je doet wat gedaan moet worden, zelfs als dat betekent dat je jezelf wegcijfert en je die griep in de doofpot stopt.
Lees verder onder de advertentie
Steun en toeverlaat
Gelukkig heb ik een fantastische man die me steunt in alles. En met alles bedoel ik ook echt alles. Hij pakt gerust de stofzuiger, schrobt het toilet, maakt het bed op, vouwt de was, kookt op zijn vrije dag en draait zijn hand niet om voor een vieze luier. Als Joah ziek is, staat hij met liefde klaar om hem extra te verzorgen. En als ik ziek ben, zorgt hij ervoor dat ik voldoende rust pak en neemt hij de zorg voor ons beiden op zich. Hij fungeert als een verpleger, een kok en een entertainer, allemaal tegelijk.
Lees verder onder de advertentie
Met een 40-urige werkweek, slapeloze nachten en de zorg voor zijn vrouw en kind zag ik de wallen onder zijn ogen steeds groter worden. En dus deed ik een beroep op zijn ouders, oma en opa, beter gezegd: helden die altijd klaarstaan voor hun kleinzoon (als jullie meelezen: MIJN DANK IS GROOT!). Zodat hij even ademruimte had en zodat ik wél kon uitzieken in bed met een liters thee en mijn favoriete serie.
It takes a village
Terwijl ik daar lag, omringd door de warmte van mijn gezin en de steun van familie, kon ik niet anders dan denken aan alleenstaande moeders. Die moeders die geen partner hebben om hen te ondersteunen, moeders die niet kunnen rekenen op opa en oma, andere familieleden of vrienden. Hoe flikken zij het eigenlijk? Hoe houden zij het vol?
Het is echt waar: het opvoeden van een kind kost een heel dorp, vooral om de moeder heen. Maar wat als dat ‘dorp’ er niet is? Wat als je moet jongleren tussen werk, zorg en je eigen welzijn zonder enige vorm van vangnet?
Lees ook – Lara is altijd thuis voor haar kinderen: ‘Geen BSO, geen overblijf, geen oppas, geen gesleep’
Dubbel schuldgevoel
Terug op het kinderdagverblijf drong het tot me door dat sommige moeders hun kleintjes hier met een mengeling van gevoelens achterlaten. Enerzijds is er het schuldgevoel omdat ze geen andere optie hebben, anderzijds is er stiekem ook de opluchting van even geen zorg om de kinderen te hebben. Het kinderdagverblijf fungeert misschien wel als het moderne dorp voor deze moeders, waar steun en begrip te vinden zijn.”
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
