Eerste kerstdiner op school: ‘Een halfuur later belde zijn juf’
Het is spannend, zo’n eerste kerstdiner op school. En dan kan je kleine in al z’n enthousiasme de festiviteiten íets te ver door trekken.
Lees meer
‘Ik denk dat we iemand moeten gaan benaderen voor de dingen die mijn dochter ziet’
Voor diegenen die het nog niet weten: ik schrijf dus. Veel en vaak. Op mijn zesentwintigste leverde ik mijn eerste roman in bij een uitgever en sindsdien is het hard gegaan en publiceerde ik bijna ieder jaar een boek. Ook toen er kinderen kwamen stopte ik niet met schrijven.
Lees verder onder de advertentie
Het bracht ontspanning en rust en het werd al snel een soort tweede baan, naast mijn werk in het onderwijs. Inmiddels schrijf ik voor uitgeverij De Fontein (voor de meeste ouders bekend van bijvoorbeeld de boeken van Roald Dahl en de Leven van een loser/Dagboek van een muts boeken) in het romantic suspense-genre, wat inhoudt dat het thrillers zijn met een beetje romantiek. Schrijven over liefde gaat namelijk nooit vervelen, vind ik, zeker niet wanneer het gecombineerd is met een flinke dosis spanning. Afgelopen jaar verscheen De burgerwacht (onder mijn auteursnaam Ellen Lina) en in 2023 verschijnt Het Stockholm Syndroom. Afgelopen zomer kreeg ik de vraag van Kek Mama of ik voor het Winterboek van dit jaar een korte thriller wilde schrijven. Thema: winter. Uiteraard heb ik hier volmondig ja op gezegd en sinds afgelopen week ligt het Kek Winterboek in de winkels. Ik ben er supertrots op en wil jullie graag meenemen in het eerste deel van het verhaal. Enjoy!
Lees verder onder de advertentie
Exclusieve thriller van Ellen Lina
Het is een ontplofte bende op bed. Een wirwar van wintersportspullen die ik net achter het schot op zolder vandaan heb getrokken. Shít, ik had het idee dat de kinderen nog wel in de skipakjes zouden passen, maar dit is allemaal veel te klein en aangezien we vannacht gaan rijden, is er geen tijd meer om wat anders te kopen. Het is bizar hoe ik mezelf – na tweeëndertig jaar – nog altijd zo teleur kan stellen. Ik schrik op van de harde ringtone van mijn telefoon en kijk op het scherm. Met tegenzin neem ik op.‘Heb je alles onder controle?’ Het is mijn moeder, net wanneer ik keihard wil gillen van frustratie omdat ik dus helemaal níks onder controle heb. ‘Ja. Compleet.’ Ik heb de telefoon tussen mijn oor en schouder geklemd en prop de te kleine skikleding terug in de zakken.‘Je liegt, Sara.’‘Het is gewoon veel na zo’n laatste werkweek. Na zo’n laatste werkdág,’ verbeter ik mezelf.Het is het understatement van de eeuw. Vanmiddag had ik – na een volle dag met dertig op hol geslagen kleuters – nog een vreselijk oudergesprek. Daarna hadden we een verplichte kerstborrel tot half zes. Op de terugweg werd mijn Volvo – on top of it all – ook nog eens flink aangetikt bij het stoplicht. Conclusie: bumper eraf en een klets van een deuk in de achterklep. Alsof je daarop zit te wachten wanneer de skikoffer al op het dak vastzit. ‘Je had ook véél eerder moeten beginnen met inpakken.’ Ik slaak een diepe zucht. Ze heeft heus gelijk hoor, mijn moeder, maar het is wel het laatste wat je wil horen wanneer je de zaken totaal niet voor elkaar hebt. ‘Ik weet het,’ reageer ik braaf. ‘Maar niemand is zo georganiseerd als jullie. Jij hebt altijd drie weken van tevoren alles al op keurige stapeltjes liggen.’‘Had je er maar wat van opgestoken, hè lieverd?’‘Ik mis dat gen.’‘Moet ik komen helpen? Waar is Daniel?’‘Met de auto bij de garage vanwege die deuk en de bumper, weet je nog?’ ‘Nog steeds?’‘Blijkbaar hebben ze het druk of lukt er iets niet. Geen idee.’ Ik houd een pulli omhoog, maatje dwergbaby. Heeft één van de meiden dat ooit gedragen? Ik kan het me niet voorstellen. ‘Hij zal zo wel komen.’‘Heb je de kinderen er al in liggen?’‘Net. Emma zag weer eens dingen.’‘Ach, wat dan?’‘Ze had het over een man in een groene jas in de sneeuw, geen idee. Ik denk dat we iemand moeten gaan benaderen voor de dingen die zij ziet. It’s freaking me out.’‘Slaapt ze nu wel?’‘Ik hoop het, heb haar al even niet gehoord.’‘Je kind heeft een gave.’Op dat moment klinkt er gejammer vanuit de kamer van Rens. Ik rol met mijn ogen. Je moet ook nooit te hard roepen dat je kinderen slapen.‘Rens heeft ook een gave. Hij wordt altijd wakker als ik zeg dat hij slaapt. Ik bel je wel als ik rustig zit straks, oké? Er moet nog veel gebeuren.’‘Is goed schat. Niet te laat maken, hè?’‘Ik doe m’n best. Doegie.’ Ik hang op en probeer Daniel te bellen, maar hij neemt uiteraard niet op. Eigenlijk vind ik wintersporten met drie kinderen in de leeftijd van zes, vier en één helemaal niet zo geslaagd en zeker niet wanneer we allemaal zo oververmoeid zijn. Tot rust komen is er niet bij op zo’n vakantie, maar ik ben er het type niet naar om mijn kinderen in de opvang van het hotel te pleuren en zelf lekker de berg op te gaan. Daniel daarentegen bindt zijn skies onder en is de hele week pleite, wat de kids en ik doen is aan ons. Eigenlijk is-ie best een dickhead.Ik zucht diep en aanschouw de ellende op bed. Laat ik maar eens een broek passen, misschien fleurt dat me een beetje op. De rode was volgens mij het grootst, laat ik daarmee beginnen. Ik trek mijn pyjamabroek uit en de rode skibroek aan, maar verder dan m’n bovenbenen gaat-ie niet. Ik zak in de fauteuil naast het bed en staar verslagen voor me uit. De zoveelste domper. Een uur later zit ik er nog. Het is inmiddels bijna half elf, Daniel is nog steeds niet thuis en ik ben in staat om die hele klotevakantie af te blazen …Meer lezen? Het Kek Mama Winterboek ligt nu in de winkels!Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, auteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van twee jongens (10 en 8) uit een vorige relatie én net bevallen van een dochter met haar nieuwe vriend. Lees haar vorige columns hier terug.Met een abonnement op Kek Mama geniet je van mooie voordelen:
*Goedkoper dan in de winkel *Lees elke maand als eerst Kek Mama *Gratis verzonden
Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.
