Tessa
In mijn column vertel ik dat ik fulltime werk en in het weekend ook soms nog een oppas vraag, om iets met vrienden, familie of met mijn man te kunnen doen. Het maakt veel tongen los, blijkt. In mijn inbox lees ik honderden berichten: ‘Je bent een walgelijke moeder. Je had geen kinderen mogen krijgen. Egoïst’ Het gaat door. ‘Waarom neem je dan kinderen? Jouw kinderen kennen je niet. Jij kent je eigen kinderen niet. Wat zielig voor je kinderen dat ze zo opgroeien. Wat een rare moeder. Vreselijk mens. Je kunt ze beter bij de oppas laten. Wat denk jij aan jezelf zeg. Beter als jij geen derde kind krijgt. Om te kotsen ben jij’. Je kunt heel makkelijk zeggen: ga hier boven staan. Deze mensen, die zo reageren, kennen mij persoonlijk niet, ze kennen mijn kinderen niet, en mijn leven niet. Toch doet het pijn. Juist omdat ik eerlijk ben in mijn columns en belangrijke dingen uit mijn privéleven deel, komt deze kritiek keihard binnen. Dit is kritiek op mij persoonlijk, op hoe ik het doe als moeder. En is er iets kwetsbaarder dan het moederschap? Iedereen mag een eigen mening hebben. Iedereen mag het op haar eigen manier doen, het moeder zijn. Ik hoop dat elke moeder achter haar eigen keuzes staat als het gaat om werken en tijd voor jezelf inplannen. Dat ik fulltime werk en ook in het weekend soms een volle sociale agenda heb, is mijn grootste onzekerheid. Die balans vinden. Zeker sinds Bodi en Daaf 3 jaar zijn geworden bevliegt het me. Nog maar een paar maanden zijn ze ‘klein’. Dan gaan ze naar school. Ik lig er wakker van. Ik deelde deze onzekerheid met anderen – miljoenen mensen. Als je zulke reacties in je privé-inbox leest, ga je automatisch twijfelen aan jezelf. Maak ik wel de juiste keuzes? Zijn Bodi en Daaf wel gelukkig genoeg? Zijn ze wel blij genoeg met mama? Vriendinnen zeggen: trek je dit soort opmerkingen niet aan. Laat die mensen in die online wereld die van achter hun anonieme schermpjes alles beter weten, maar lullen. Maar zo werkt kritiek niet. Dat gaat in je kop zitten. Ik moet er van huilen. Al dagen heb ik buikpijn. En het ergste: ik ga hun woorden geloven. Dat ik inderdaad een egoïst ben. En dat ik vooral geen goede moeder ben omdat ik mijn kinderen te weinig bij me heb. Ik schrijf al vier jaar voor grote tijdschriften columns over mijn leven als tweelingmoeder. Maar voor het eerst heb ik geen zin meer om te schrijven. Voor het eerst wil ik even niets meer delen over mijn kinderen, mijn kwetsbaarheid, mijn onzekerheid. Ik hoop dat we elkaar als moeder meer gaan steunen, ondanks dat we allemaal onze eigen keuzes maken. Tessa Heinhuis (32) is moeder van Bodi en Daaf, een tweeling van 3 jaar. Ze is hoofdredacteur van mamamagazine.nl en online manager van Kek Mama.
Lees ook‘Mensen vinden het onbegrijpelijk dat we fulltime werken en in het weekend ook oppas vragen’View this post on Instagram
We hoeven het jullie niet te vertellen, maar het leven met kinderen is duur. En het wordt alleen nog maar duurder, want de vaste lasten gaan ook in 2025 weer flink omhoog.
Bella en Martin zijn hartstikke verliefd, maar toch komt seksen er nauwelijks van. Is het niet de baby die huilt, dan is het wel een ander kind dat het vuurtje weer weet te doven.
Honderden manieren om je kinderen op te voeden, allemaal goed en wel, maar juf Ineke moet op school érgens de grens trekken.
Of je nu uit een warm nest komt of niet, je neemt altijd wel iets mee uit z’n jeugd waar je later mee worstelt. Wil je dat soort patronen doorbreken, misschien omdat je nu zelf een gezin hebt, dan is een familieopstelling geen slecht idee.
Daisy is de trotse moeder van een dochter, maar toen haar relatie strandde, kwam ook haar hoop op een groot gezin in gevaar. Om verlost te zijn van de tijdsdruk liet Daisy haar eicellen invriezen. “Ik hield het stil, want ik was bang voor negatieve reacties.”
Dat je partner zich af en toe ontpopt als een totaal onverantwoorde opvoeder is al irritant, maar dat ie jouw bezwaren niet serieus neemt, slaat werkelijk alles.