Tessa
In mijn column vertel ik dat ik fulltime werk en in het weekend ook soms nog een oppas vraag, om iets met vrienden, familie of met mijn man te kunnen doen. Het maakt veel tongen los, blijkt. In mijn inbox lees ik honderden berichten: ‘Je bent een walgelijke moeder. Je had geen kinderen mogen krijgen. Egoïst’ Het gaat door. ‘Waarom neem je dan kinderen? Jouw kinderen kennen je niet. Jij kent je eigen kinderen niet. Wat zielig voor je kinderen dat ze zo opgroeien. Wat een rare moeder. Vreselijk mens. Je kunt ze beter bij de oppas laten. Wat denk jij aan jezelf zeg. Beter als jij geen derde kind krijgt. Om te kotsen ben jij’. Je kunt heel makkelijk zeggen: ga hier boven staan. Deze mensen, die zo reageren, kennen mij persoonlijk niet, ze kennen mijn kinderen niet, en mijn leven niet. Toch doet het pijn. Juist omdat ik eerlijk ben in mijn columns en belangrijke dingen uit mijn privéleven deel, komt deze kritiek keihard binnen. Dit is kritiek op mij persoonlijk, op hoe ik het doe als moeder. En is er iets kwetsbaarder dan het moederschap? Iedereen mag een eigen mening hebben. Iedereen mag het op haar eigen manier doen, het moeder zijn. Ik hoop dat elke moeder achter haar eigen keuzes staat als het gaat om werken en tijd voor jezelf inplannen. Dat ik fulltime werk en ook in het weekend soms een volle sociale agenda heb, is mijn grootste onzekerheid. Die balans vinden. Zeker sinds Bodi en Daaf 3 jaar zijn geworden bevliegt het me. Nog maar een paar maanden zijn ze ‘klein’. Dan gaan ze naar school. Ik lig er wakker van. Ik deelde deze onzekerheid met anderen – miljoenen mensen. Als je zulke reacties in je privé-inbox leest, ga je automatisch twijfelen aan jezelf. Maak ik wel de juiste keuzes? Zijn Bodi en Daaf wel gelukkig genoeg? Zijn ze wel blij genoeg met mama? Vriendinnen zeggen: trek je dit soort opmerkingen niet aan. Laat die mensen in die online wereld die van achter hun anonieme schermpjes alles beter weten, maar lullen. Maar zo werkt kritiek niet. Dat gaat in je kop zitten. Ik moet er van huilen. Al dagen heb ik buikpijn. En het ergste: ik ga hun woorden geloven. Dat ik inderdaad een egoïst ben. En dat ik vooral geen goede moeder ben omdat ik mijn kinderen te weinig bij me heb. Ik schrijf al vier jaar voor grote tijdschriften columns over mijn leven als tweelingmoeder. Maar voor het eerst heb ik geen zin meer om te schrijven. Voor het eerst wil ik even niets meer delen over mijn kinderen, mijn kwetsbaarheid, mijn onzekerheid. Ik hoop dat we elkaar als moeder meer gaan steunen, ondanks dat we allemaal onze eigen keuzes maken. Tessa Heinhuis (32) is moeder van Bodi en Daaf, een tweeling van 3 jaar. Ze is hoofdredacteur van mamamagazine.nl en online manager van Kek Mama.
Lees ook‘Mensen vinden het onbegrijpelijk dat we fulltime werken en in het weekend ook oppas vragen’View this post on Instagram
Als moeder zou je je soms het liefst willen opsplitsen om je kind niet achter te hoeven laten, ook al weet je dat ie in goede handen is. Vooral bij oma. Althans, dat hoop je dan altijd maar. Toen Vanessa (35) thuis kwam, was de oppas van haar driejarige zoontje nergens te bekennen..
Serena Verbon (Beautylab) heeft op haar achtendertigste haar hypotheek – als single mom! – afgelost. Hoe heeft ze dit gedaan en is dat voor anderen ook verstandig om te doen?
Een kraamcadeau is een goedbedoelde verrassing voor de kersverse ouders en de pasgeboren spruit, maar soms krijg je iets waar je totaal niet op voorbereid bent. Hannelore (37) wist niet goed hoe ze moest reageren op het kraamcadeau van haar tante.
Heb je zin in een uitje met je kids dat niet alleen leuk, maar ook nog eens creatief en leerzaam is? Dan moet je bij Villa Zebra in Rotterdam zijn!
Eva kreeg toen ze zwanger was hyperemesis gravidarum: extreme misselijkheid en overgeven tijdens de zwangerschap. Alsof dit nog niet erg genoeg was, geloofde haar leidinggevende niet dat ze echt zo erg en zo vaak ziek was en werd ze uiteindelijk ontslagen. Pure zwangerschapsdiscriminatie.
Iedere ouder wil de eerste verjaardag van hun kind speciaal maken. Maar wat begon als een bescheiden feestje met familie en vrienden, eindigde voor Alaya in een groots evenement met een gastenlijst van honderd man, een ballonnenboog en een rekening waar ze liever niet te lang naar kijkt.