Maandagmorgen, 07:34 uur. Het is grijs en koud in München deze augustusochtend en ik vraag me af waarom we in godsnaam zonnig Barcelona voor bewolkt Beieren hebben verruild. En waarom ik zo vroeg ben opgestaan. Na een half uur starten en stoppen door het stadsverkeer is het me in 79 stuurbewegingen gelukt de auto in de veel te kleine parkeerplek te krijgen.
‘Een kop koffie en een thee, bitte,’ zeg ik in mijn beste Duits tegen de Turkse koffiemeneer. Terwijl we binnen opwarmen, tikt de klok verder richting de 8. We hebben een afspraak met de gynaecoloog. We, want Lina vroeg of ik met haar mee kon gaan. ‘Alle vrouwen daar komen altijd met hun partner en ik ben altijd alleen,’ had ze gezegd. En dus ben ik vandaag dabei. Ik kijk op mijn horloge: de warme drankjes worden to-go, want het is tijd om te gaan.
Lees ook –
‘De gynaecoloog raadt een tweede zwangerschap af, maar ik wil nog een kind’ >
Met onze kartonnen bekers in de hand lopen we de praktijk binnen, een typisch Duits Altbau-gebouw met hoge plafonds en hardhouten visgraatvloeren. In de wachtkamer brengt de flikkerende gloeilamp wat onregelmatig licht en spanning in het donker.
Na verwijdering van een paar buisjes met bloed zijn we aan de beurt, en stel ik me voor aan de Spaans(?)-sprekende dokter. Onverwacht, maar oké. Twee minuten later licht Lina halfnaakt met haar benen wijd in een stoel in de hoek van de kamer en steekt de dokter iets bij haar naar binnen wat onbeslist een camera moet zijn, want op het beeldscherm voor me kijk ik naar een livestream van de binnenkant van mijn vriendin.
Een interessant begin van de week.
Wat volgt in de resterende tijd van het consult, is een korte instructie van naalden in buiken, pillen in punani’s en ideale tijdsmomenten voor conceptie. ‘Ontzettend bedankt,’ zeg ik in mijn beste Spaans, ‘we gaan er mee aan de slag,” en met een stevige handdruk staan we weer buiten.
Fastforward een aantal weken vol naalden, pillen, en ideale conceptiemomenten en ik sta in de DM, de Duitsche Etos, te verdrinken in de variaties van zwangerschapstesten. We hebben alles gedaan wat de Spaanse gyno adviseerde, en terwijl de zomer een comeback gemaakt heeft, is Lina ’s ochtends duizelig en heeft ze minstens één keer overgegeven. Nu maakt één zwaluw nog geen zomer, maar het zou toch kunnen. Ik besluit de duurste test te nemen, want dat zal wel de beste zijn, redeneer ik.
De volgende ochtend wacht ik ongeduldig op Lina’s eerste badkamer-moment. Vol verwachting kijk ik haar aan terwijl ze terug de slaapkamer in komt lopen. Zou het gelukt zijn? Zouden we een beginsel van een mini-mensje gemaakt hebben? Kan de spreekwoordelijke vlag uit? Haar gezicht spreekt boekdelen, als ze laat me de test zien: negatief.
Scheisse.
Schrijver, producer & druktemaker Jesper Black (1987) is via Groningen, Spanje en Georgiē per ongeluk in Duitsland beland. Als jonge vader van adoptiehond Paddy en partner van Colombiaanse vriendin Lina schrijft hij over hun recentelijk gestarte ‘Operation Baby’ en alle pijn en plezier die daar bij komen kijken.
Als moeder zou je je soms het liefst willen opsplitsen om je kind niet achter te hoeven laten, ook al weet je dat ie in goede handen is. Vooral bij oma. Althans, dat hoop je dan altijd maar. Toen Vanessa (35) thuis kwam, was de oppas van haar driejarige zoontje nergens te bekennen..
Serena Verbon (Beautylab) heeft op haar achtendertigste haar hypotheek – als single mom! – afgelost. Hoe heeft ze dit gedaan en is dat voor anderen ook verstandig om te doen?
Een kraamcadeau is een goedbedoelde verrassing voor de kersverse ouders en de pasgeboren spruit, maar soms krijg je iets waar je totaal niet op voorbereid bent. Hannelore (37) wist niet goed hoe ze moest reageren op het kraamcadeau van haar tante.
Heb je zin in een uitje met je kids dat niet alleen leuk, maar ook nog eens creatief en leerzaam is? Dan moet je bij Villa Zebra in Rotterdam zijn!
Eva kreeg toen ze zwanger was hyperemesis gravidarum: extreme misselijkheid en overgeven tijdens de zwangerschap. Alsof dit nog niet erg genoeg was, geloofde haar leidinggevende niet dat ze echt zo erg en zo vaak ziek was en werd ze uiteindelijk ontslagen. Pure zwangerschapsdiscriminatie.
Iedere ouder wil de eerste verjaardag van hun kind speciaal maken. Maar wat begon als een bescheiden feestje met familie en vrienden, eindigde voor Alaya in een groots evenement met een gastenlijst van honderd man, een ballonnenboog en een rekening waar ze liever niet te lang naar kijkt.