Johanna: ‘Ik strompel als een naakte zombie naar beneden en plof in een half koud bad’

Ik word wakker en meet gelijk mijn temperatuur…41 graden! Ik sleep mezelf uit bed en ga op de grond liggen, want ik moet deze hitte kwijt. Ik ben alleen in huis. Eng en toch praktisch, want ik loop als een naakte zombie naar beneden en ga in een half koud bad zitten. Hopelijk zal dit helpen en gaat de koorts omlaag.

Bingo!

Het begon een paar dagen geleden: ik kreeg koorts en pijn aan mijn schouders, knieën en heupen. Bingo! Ik ging gelijk uit van Dengue. Klotemuggen…. Twee van mijn groepsgenoten waren ook al zo gelukkig. De ene was er erg aan toe en moest in Costa Rica blijven, de ander kwam er met heel veel vocht, rust en ORS best redelijk vanaf. Dus ik ging gelijk in actiestand: ORS, twee liter per dag drinken en paracetamol spiegel opbouwen. Zo moest het goedkomen!

Enkele dagen later begon het schooljaar en ik was er gewoon, ik kwam de dag heel goed door en de ochtend erna ook. Totdat ik in de middag volledig in elkaar stortte. Kak… morgen zouden de kids bij mij komen en ik kon niets. Ondanks mijn paracetamol kreeg ik weer koorts. Behoorlijk hoog zelfs. Hoe moest ik dit gaan cheffen?? 

In de tussentijd had ik me al gemeld bij de huisartsenpost, bij mijn eigen huisarts….de klachten waren te vaag en ze konden niets doen. Mocht mijn tandvlees gaan bloeden, dan zou ik aan mogen bellen…serieus?

De alarmbellen gingen af

Het bleef slechter gaan. Mijn kinderen werden opgevangen door vriendinnen en later door hun vader. Ik bleef thuis om uit te zieken, maar het werd slechter. Die 41 graden koorts werd niet heel veel lager en ik vond het wel genoeg geweest, dus ging ik met een vriendin opnieuw langs de huisarts. Mijn ontstekingswaardes werden gecheckt, en toen gingen alarmbellen af: boven de 200. Diezelfde dag nog werd ik opgenomen in het ziekenhuis, onderworpen aan tests en kreeg ik uiteindelijk naast mijn infuus met vocht ook antibiotica. Mijn lichaam zal ook nog de komende tien dagen genuked worden met behoorlijke pillen. 

Waarom ik?

Terwijl ik in dat ziekenhuis bed lag voelde ik dat stemmetje opkomen van wanhoop, van eenzaamheid. Waarom moet mij dit nou weer overkomen? Waarom ik? Ik heb al zoveel op mijn plaat gehad. Mag ik ook even rust?

Gelukkig heb ik het afgelopen jaar geleerd dat dit niet zo werkt. Dingen gebeuren in het leven, bij iedereen. Het gaat erom hoe jij hiermee dealt en ook wie je om je heen hebt. En wat mag ik blij zijn met mijn immense netwerk van vriendinnen, familie en collega’s. Iedereen die wilt helpen en begaan is met mij. Dat is wat belangrijk is.

“Dan is er ook dat besef dat mijn vangnet er nog steeds is, alleen niet in de vorm van één persoon”

Mijn vangnet

Zeker verdwaal ik in tranen als ik terugdenk aan hoe het voorheen was, als gezin. Dat je een persoon hebt als vangnet, dat ik de kinderen meer om me heen zou hebben. Dat mag ook, heel hard huilen. Want de situatie nu is behoorlijk zuur, maar in die pijn blijven hangen lukt gelukkig geeneens.

Er komen snel alweer appjes binnen met de vraag: ‘Hoe gaat het met je lieffie?’ en ‘Kan ik iets voor je doen?’. Dan is er ook dat besef dat mijn vangnet er nog steeds is, alleen niet in de vorm van één persoon, van een gezin….maar in de vorm van mijn zelfgekozen familie.

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.