Saskia: ‘Wat is het keerpunt in de slapeloze nachten van de afgelopen 2,5 jaar geweest?’

Saskia Toonen

20 december, 2024 - 13:00

Leestijd: 3 minuten

Einde aan de gebroken nachten

‘Nee, mama doen’ zei onze jongste resoluut tegen bedtijd. Het was herfstvakantie en die brachten we in een stacaravan in Zeeland door. Waar ik maandenlang het in bed leggen van onze jongste vermeed, een reden verzon waarom mijn man het beter kon doen, mijn snor drukte waar ik kon of het met enorm veel tegenzin deed, zei ik in Zeeland tot mijn eigen verbazing; ‘wil je dat ik jou in bed leg Benja, natuurlijk doet mama het’. En zo kroop mijn 190 centimeter lange man in het bovenste stapelbed van de oudste, en vleide ik me in het onderste bed tegen de jongste aan.

Verbaasd over onze verbeterde nachtrust afgelopen weken peins ik op een ochtend over wat in hemelsnaam het keerpunt in de afgelopen slapeloze twee-en-een-half jaar is geweest. De herfstvakantie, weet ik ineens, vanaf toen legde ik iedere avond onze jongste in bed en leek het tij te keren. 

Nieuwsgierig naar wat er in de dagen voor de herfstvakantie gebeurde, blader ik door mijn agenda. De jongens bij elkaar op de kamer leggen kwam pas later. De osteopaat was weken eerder. Wacht even, een paar dagen voor we naar Zeeland vertrokken had ik een therapiesessie. Ik app de ademtherapeut, een vrouw met blonde krullen die stopte als GZ-psycholoog om meer holistisch te gaan werken, omdat ik geen aantekeningen terug kan vinden in mijn dagboek. Wat is er gebeurd die maandag, aangeraakt of losgelaten en zou dat een verband kunnen hebben met het door gaan slapen van Benjamin?

De stem in mijn hoofd is kritisch, as usual. Dat zou te mooi om waar te zijn toch?

Als Loes me appt, valt mijn hoofd stil. “Ja, ik heb aantekeningen gemaakt. Veertien oktober heb je geen ademsessie gehad, maar een familieopstelling gemaakt”. Och ja, na acht ademsessies besloten we precies die dag eens wat anders te doen en koos ik poppetjes uit die mijn vader, moeder, zus en mijzelf representeerde.

Ik zette mijn ouders en zus dichtbij elkaar en mezelf er verder van af, omdat het voelde alsof er geen plek voor mij was. ‘Is er nog iets of iemand anders wat je erbij wil zetten?’ vroeg Loes. Tot mijn verbazing zei ik ‘ja’. Ik voelde helder dat er een poppetje bij moest, al had ik geen flauw idee wie of wat het was. Mijn hoofd sputterde, maar Loes moedigde me aan het er gewoon bij te zetten. Het poppetje voelde naar, ik wilde het het liefst van tafel slaan.

Al pratende over hoe ik me voelde bij de opstelling bewoog ik de verschillende poppetjes naar nieuwe posities. Tot mijn ouders, zus en ik uiteindelijk dichterbij elkaar eindigden. Het nare poppetje waarvan ik geen idee had wat het was, stond aan de andere kant van de tafel. Ik had er Kapla blokjes tussen gelegd om een duidelijke grens te markeren.

Een paar dagen later zou ik in Zeeland in het onderste bed tegen de jongste aankruipen en vinden wat ik zolang zocht. Vertrouwen, rust en bovenal liefde.

Geen idee of het iets met dat stomme poppetje te maken had dat ik van tafel wilde slaan. Maar het werkte wel.

Wil je meer te weten komen over Saskia? Volg haar avontuur op Instagram via @saskiatoonen.

Abonneer met cadeau of korting

Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!

Ga voor me-time