Beeld: Paulien van Beusekom
Kimberley van Heiningen is getrouwd met Kevin en (bonus)moeder van Norah (7) en Jackie (2). In juli komt daar een kleintje bij. In haar column schrijft ze over haar tweede zwangerschap.
De kans was 50/50. Of nou ja, wetenschappelijk gezien 52% (jongetje) tegenover 48% (meisje). Het kon twee kanten op. Maar voor Noor was het simpel: ze wilde niet nóg een zusje. Bij haar moeder heeft ze er twee, bij ons één. Drie was meer dan genoeg, vier ronduit overdreven.
‘Als het wéér een meisje is, verhuis ik naar Afrika’, zei ze resoluut. ‘Met een luchtballon.’ En ze keek er bloedserieus bij. De vorige keer hoopte ze ook al op een broertje. Nu is ze helemaal gek op haar zusje, maar destijds stortte ze vrij theatraal ter aarde toen er roze en geen blauwe confetti uit de ballon kwam. Gender disappointment in optima forma.
Hoe zat dat dan deze keer? De Chinese Kalender voorspelde een jongen. Mijn schoonmoeder pendelde er één, Oei ik groei stond aan Noors kant (na quizvragen te hebben beantwoord over boxershorts en spicy kruiden), maar de bakerpraatjes wezen toch echt op nog een meid. Zwangerschapsgloed? Waar?
Mijn eigen voorgevoel wisselde van een jongen naar een meisje en weer terug. De echoscopiste weigerde bij de medische dertienwekenecho iets over het geslacht los te laten. Twee keer knipperen met haar ogen wilde ze ook al niet, al plaatste ze wel heel Wie is de Mol?-achtig de cursor op iets wat verdacht veel leek op een piemel. Als dat geen hint was.
Die mogelijke dickpic plaatsten we op zo’n zwangerschapsforum waar zelfbenoemde Nubmasters (de nub is een ‘uitsteeksel’ tussen de benen waarmee je een voorspelling kunt doen voor het geslacht) zeker dachten te weten dat het inderdaad om een piemel ging. Een paar uur later – want ongeduldig – bevestigde de pretecho dat.
De zelfbenoemde Nubmasters dachten zeker te weten dat het inderdaad om een piemel ging
Natuurlijk had het niets uitgemaakt. Uiteraard staat gezondheid altijd voorop. Maar toch voelde het deze keer anders, groter en bepalender dan bij Jackie. Dit is ons laatste kindje. Dit is dus de samenstelling van ons gezin, het definitieve plaatje. Nog een dochter betekende dat ik nooit een zoon zou krijgen. Een jongen dat ik de fluffy panterjas in maatje 56 uit de ‘in het geval dat’-doos op Vinted moest zetten.
Bij de plaatselijke cupcakejuwelier liet ik cupcakes met blauwe vulling maken om Noor te verrassen met het nieuws. ‘Ik wil echt heel, heel, heel graag een broertje’ benadrukte ze nog eens, terwijl ze een grote hap nam. Gevolgd door een euforische: ‘JAAAAHAAA, BLAUW!’ De emigratieplannen vervlogen. Toch fijn, dat de grootste zus gewoon thuis blijft wonen.
Eerder schreef Kimberley over de dingen die ze dacht (spoiler: veel) toen ze een positieve zwangerschapstest in haar handen had. Lees die column hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Soms denk je alles perfect te hebben geregeld, totdat je een gigantische fout ontdekt als het al te laat is. Het overkwam Ilma met haar zorgvuldig voorbereide geboortekaartjes.
Je kent ze wel: die vaders die hun kind zonder jas in de regen laten staan omdat ‘ie toch een sterke weerstand moet opbouwen. Of die vrolijk in slaap vallen terwijl hun peuter met een schaar aan de haal gaat.
Tikkies krijgen voor minuscule bedragen, het gebeurt dus écht. Het overkwam Suzan, die hierdoor nooit meer normaal kan kijken naar haar nieuwe collega.
Niemand zit erop te wachten: muizen in huis! Of je nou als de dood bent voor de diertjes of het gewoon vies vindt, muizen in huis wil je niet. Salomé had ze toch.
De tijd dat moeders automatisch thuis bleven bij de kinderen, terwijl vaders de kost verdienden, ligt ver achter ons. Sterker nog, steeds meer gezinnen kiezen ervoor dat beide ouders fulltime werken.
Sanne deelt haar bezorgdheid over haar buurvrouw, die regelmatig haar jongste zoontje alleen thuis laat als ze haar oudste naar school brengt.