Kimberley van Heiningen woont samen met Kevin, is (bonus)mama van Norah (5) en Jackie (1). Ze schrijft over het moederschap, het leven en alles wat daarbij komt kijken. Deze keer over hoe de slapeloosheid haar bijna een budgetdoodskist injoeg.
Lees verder onder de advertentie
Het afgelopen jaar heb ik weleens energieker in de wedstrijd des levens gestaan. Niet dat ik niet dankbaar, #blessed en wat al niet meer was voor mijn prachtig gezonde dochter. Natuurlijk was ik dat, maar ik was óók doodmoe. En moe blijk ik een jaloers wezen. Jaloers op mensen met baby’s die ‘het klokje rond slapen’. Zelfs op voorwerpen, zoals de elektrische auto van de buurman. Kon ík maar een nachtje aan die laadpaal.
Ik baarde namelijk geen gewone baby, maar één met superkrachten. Ik heb er geen andere verklaring voor; Jackie móet wel stiekem de energie van al haar huisgenoten opslurpen… om zó lang door te kunnen. En als ze slaapt… laadt ze sneller op dan de nieuwste iPhone. Zus Norah deed al aan Miracle Mornings voordat Hal Elrod (en onze eigen Huismuts) ermee aan de haal ging… dus die twee samen vormen een aardig team. Laat ik het zo zeggen: Face ID heeft na zo’n flesje-plasje-‘Is het schaapje al wakker?’-estafette soms moeite me te herkennen. Kan ik de technologie niet kwalijk nemen. Mommy glow? My ass.
“Face ID heeft na zo’n flesje-plasje-‘Is het schaapje al wakker?’-estafette soms moeite me te herkennen. Mommy glow? My ass!”
Lees verder onder de advertentie
Fucking doodskist
Facebook weet waar ik doorheen ga, omdat Facebook dingen weet voordat ik ze weet – heel knap (of eng). Dat de meegroeirompers van Jackie niet nóg een maatje meegroeien. Dat mijn luiertas niet bepaald born to be wild is (ondanks het panterprintje) en ik wel een nieuwe kan gebruiken. Dat ik een doodskist nodig heb. Hé, wat? Ja, ik werd dus ineens getarget op een fucking doodskist. En niet zomaar één, maar een low budget-exemplaar van Ali. Alsof ‘ze’ ook meteen even hadden meegekeken op mijn rekening (die na de zwangerschap wél is afgevallen).
Lees verder onder de advertentie
Kun je maar hebben
De advertentie riep vragen op. Zoveel. Vragen. Over mijn gezondheid (Wat weet Facebook wat ik niet weet?), maar vooral: wie bestelt er nou een doodskist bij AliExpress? Je kan oma toch moeilijk op zo’n koelplaat laten liggen tot dat ding een keer uit China is overgekomen? Zes weken later? Of is zo’n kist als de hydrofiele doek: categorie kun-je-maar-in-huis-hebben? Ik dacht ook meteen in mogelijkheden. Zou het – met wat luchtgaten hier en daar, een iets comfortabeler kussentje – de plek kunnen zijn om eens ongestoord te powernappen in de berging? Hebben we überhaupt nog plek in de berging?
Lees verder onder de advertentie
Nouja, het deed me één ding beseffen; allerlei soorten moe passeerden de revue, maar levensmoe zat er nog niet bij. #Blessed.
Als moeder zou je je soms het liefst willen opsplitsen om je kind niet achter te hoeven laten, ook al weet je dat ie in goede handen is. Vooral bij oma. Althans, dat hoop je dan altijd maar. Toen Vanessa (35) thuis kwam, was de oppas van haar driejarige zoontje nergens te bekennen..
Serena Verbon (Beautylab) heeft op haar achtendertigste haar hypotheek – als single mom! – afgelost. Hoe heeft ze dit gedaan en is dat voor anderen ook verstandig om te doen?
Een kraamcadeau is een goedbedoelde verrassing voor de kersverse ouders en de pasgeboren spruit, maar soms krijg je iets waar je totaal niet op voorbereid bent. Hannelore (37) wist niet goed hoe ze moest reageren op het kraamcadeau van haar tante.
Eva kreeg toen ze zwanger was hyperemesis gravidarum: extreme misselijkheid en overgeven tijdens de zwangerschap. Alsof dit nog niet erg genoeg was, geloofde haar leidinggevende niet dat ze echt zo erg en zo vaak ziek was en werd ze uiteindelijk ontslagen. Pure zwangerschapsdiscriminatie.
Iedere ouder wil de eerste verjaardag van hun kind speciaal maken. Maar wat begon als een bescheiden feestje met familie en vrienden, eindigde voor Alaya in een groots evenement met een gastenlijst van honderd man, een ballonnenboog en een rekening waar ze liever niet te lang naar kijkt.