Beeld: Paulien van Beusekom
Kimberley is getrouwd met Kevin en (bonus)moeder van Norah (6) en Jackie (2).
Ik had het nog zo gezegd. Mezelf gezworen dit jaar een beetje normaal te doen. Vorig jaar had ik slapeloze nachten van de driptaartkeuzestress voor Jackies eerste verjaardag. Dat kon niet helemaal de bedoeling zijn. Maar goed, dat was de eerste keer. Zo’n tweede jaar pak je toch anders aan. Ha-ha.
Ik weet niet wat het is, maar vlak voor zo’n mijlpaal (of nou ja, eigenlijk in juni al) word ik een beetje wild. Om niet te zeggen: maniakaal. Het hele jaar door pleit ik voor verantwoord houten speelgoed in huis. Duurzaam. Goed voor de ontwikkeling, rustig voor het (lees: mijn) oog, anti-plastic-soep. Sta ik, de dag voor D-day, toch weer een plastic gevaarte op wielen met honderdduizend geluidsopties af te rekenen waar ik de 364 andere dagen per jaar krankjorum van word. Om niet te spreken van al die folieballonnen die ik op een onbewaakt, vaak nachtelijk, moment bestel. In ijsjesthema.
Welke sprong het is, geen idee. Maar Jackie weet met haar twee jaar ineens te prioriteren en kiest de woorden uit haar peutervocabulaire zeer bewust. ‘IJs’ is het woord van het moment. Sinds ze weet waar die dingen op stokjes en op hoorntjes worden bewaard, staat ze als een bezetene aan de deur van de vriezer te trekken. Om acht uur ‘s ochtends. ‘IJsss, ijsss, ijsss.’ De ‘sss’ slist ze, als een soort Sméagol die zijn precious beschermt. Dus je begrijpt: alles moest in thema. Haar traktatie op de opvang ook, dus sloeg ik in juni de volledige voorraad ijshoornzandvormpjes in bij de Hema. Stel je voor dat ze in september uitverkocht zouden zijn.
Lees ook – ‘Happy Meal als ontbijt? Prima, doen we!’
Krijg ik, een dag voor haar verjaardag, een mail van de opvang. Onder het mom van ‘wij hanteren een gezond beleid, gaan voor een gezonde toekomst en die begint vandaag’ mogen de kinderen niet meer trakteren. Wacht, wat? Kan dat niet vanaf overmorgen? Wat moet ik dan met al die vormpjes die al maanden in mijn berging liggen, zakken met Manna Plofrijst en haar hoofd – gephotoshopt mét een ijsjesmuts – in veelvoud geprint?
Kijk, ik snap best dat het misschien wat uit de hand liep allemaal, met die traktaties. Door al die andere ietwat maniakale ouders die met snoepjes én boekjes én gepersonaliseerde spelttaartjes van de gebaksjuwelier aan kwamen zetten. Maar zo’n zerotolerancebeleid is toch ook wat. Ik wil niet de Johan Derksen zijn van de traktaties en zeggen dat tegenwoordig ook niets meer mag, maar als zelfs een babykomkommer met plakoogjes niet meer kan… Dat stemt me toch treurig, en dat was ik al bij het zien van die ieniemienie babyfoto’s. Och, wat was ze klein en oh, wat voelt twee jaar ineens lang geleden. Drie gedachtesprongen verder heeft ze verkering met die knul linksachter in de klas met wiskunde, zit ze bij een of andere studentenvereniging en zie ik haar nog maar eens per maand als haar geld op is. Wat nou, de eerste verjaardag heftig? Die tweede is next level.
Lang verhaal kort. Ik stuurde een bericht in de OuderApp (ja, ik ben zo’n ouder) en Jackie mocht gewoon haar ‘ijsjes’ trakteren. ‘Voor deze ene keer.’ Ik vervloekte mezelf er de hele avond voor dat ik ermee aan het fröbelen was. Jackie vond het fantastisch, al had ze het vast niet als enorm gemis ervaren als het hele feest niet door was gegaan. Weet zij veel, ze is twee.
“De ‘sss’ slist ze, als een soort Sméagol die zijn precious beschermt”
Daar gaat het ook niet om. Ook niet om het speelgoed (weet ik nu ik dat herrieding weer vervloek), de taart (dat had ik vorig jaar al geleerd) of wat ze wel of niet trakteert. Het gaat erom dat ik zo ongelooflijk veel van mijn – toch niet meer zó – kleine ijssméagol hou, dat ik de tijd zou willen stilzetten. En door er, je zou het wat obsessief kunnen noemen, mee bezig te zijn, doe ik dat ook. Min of meer. Zo voelt het tenminste wel als ik met de zestiende traktatie van de avond bezig ben.
Nu dat ineens old school en verleden tijd is, overweeg ík maar eens een sprongetje te maken. Begin ik gewoon de godganse dag ‘Aperol Spritzzz’ te slissen voor die vriezer. Eens kijken of een Ik-trakteer-mijn-moeder-op-een-borrel-fase haar volgende is.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Is jouw partner altijd degene die je verrast met een romantisch gebaar? Een onverwacht cadeautje, een avondje fancy uiteten of zelfs een ontbijtje op bed. Sommige mannen lijken gewoon geboren voor romantiek. En ja hoor, je sterrenbeeld speelt daar zeker een rol in.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Soms staat het gewoon in de sterren geschreven: bepaalde moeders hebben een hart van goud, maar dat maakt ze soms ook net iets té lief. Ze willen alles en iedereen tevreden houden, maar vergeten daarbij zichzelf.
Denk je als moeder punten te scoren door je uit te sloven met de broodtrommel van je kind, word je op de vingers getikt door de juf. Het overkwam Cara. “Ik moet het van de juf gewoon bij een boterham met kaas houden.”
Denk je als moeder punten te scoren door je uit te sloven met de broodtrommel van je kind, word je op de vingers getikt door de juf. Het overkwam Cara. “Ik moet het van de juf gewoon bij een boterham met kaas houden.”
Amelia (30) is getrouwd met Liam (36), moeder van Mees (6) en Lucy (4). Ze vertelt over haar leven met twee jonge kinderen en hoe ze alles (meestal) draaiende houdt. Deze keer vertelt ze hoe ze zich tijdens haar zwangerschap allergisch voelde voor haar man.