Beeld: Paulien van Beusekom
Kimberley van Heiningen is getrouwd met Kevin en (bonus)moeder van Norah (7) en Jackie (2). In juli komt daar een kleintje bij.
Eindelijk heb ik het door. Snap ik de spelregels van het moederschap en slaapt Jack weleens het klokje rond. Een jaar geleden leek ik geregeld op een edelfigurant uit The walking dead, tegenwoordig channel ik mijn innerlijke Juf Roos. Zingend achter de buggy, over paddenstoelen – rood met witte stippen. Mijn oksels klotsen niet meer hormonaal, de luiertas kan ik vergeten zonder dat meteen de pleuris uitbreekt. Zinnen als ‘Heb je de poedertoren gezien?’ zijn ver leden tijd. En nu komt het: mijn cappuccino drink ik weer warm. Dán weet je dat je de eerste levels van de tropenjaren hebt uitgespeeld.
Het gekke is, net als je het gevoel hebt dat je je leven terugkrijgt, je weer in je kracht staat op werk en Face ID je opnieuw herkent… het gewoon weer van voor af aan begint. Het kriebelen, het rammelen. In Amsterdam konden ze mijn eierstokken horen. Wat gek was, want we zaten in Frankrijk. Op de veranda voor onze safaritent. Noor speelde met vriendinnetjes bij de ondergaande zon, Jack lag te dromen in haar campingbedje. Wij proostten op het leven, zeiden dingen als ‘wat een rijkdom’ – en dat zonder ironie. Dat zeg je niet als je peuter ligt te krijsen op de supermarktvloer of als je met je teen op een Legoblokje stapt. Nee, dat zeg je als alles is zoals je altijd hoopte dat het zou zijn.
En dus kwamen de volgende woorden als vanzelf: “Het zou toch wel héél leuk zijn, nog eentje erbij.” Al was het natuurlijk niet alleen dat ene Kodakmoment dat alles veranderde. Diep vanbinnen voelde ik het al toen Jackie versgeperst op mijn borst lag, dat ik nog eens moeder wilde worden. Maar het concreet maken, dat durfde ik twee jaar niet. Ik wist wat het zou betekenen: de krampjes, de tandjes, de wallen waar geen concealer tegenop kan.
Diep vanbinnen voelde ik het al toen Jackie versgeperst op mijn borst lag, dat ik nog eens moeder wilde worden
Maar de wens, die groeide. En mijn buik ook. Op het moment dat jij deze column leest ben ik namelijk al dik 20 weken in verwachting, van een kindje zo groot als een wortel (en zo zwaar als een diepvriespizza). Dat ik nog alleen ken van de echo. Ik vind het spannender en minder spannend tegelijk. Ik ken de sprongetjes, maar ook de cheats.
Deze zomer gaan we terug naar start, worden we opnieuw diep de tropen in geslingerd. Ik kan niet wachten. Maar eerst nog even die poedertoren opsnorren.
Deze column staat in Kek Mama 1 Level Up die nu in de winkels ligt.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
We doen allemaal ons best, maar eerlijk is eerlijk: sommige moeders zijn nét een tikkie… intenser. Je weet wel, de moeders die bij elke nies al googelen of het kinkhoest is. De moeders die hun kind een helm willen opzetten om naar de speeltuin te gaan. Grote kans dat als je overbezorgd bent, je sterrenbeeld […]
Iedere week vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Anne (47) geeft les aan groep 1/2 en stond met alle ouders op de ouderborrel.
Het contact tussen Jaimie Vaes, Lil Kleine en hun zoon Lío gaat nog altijd moeizaam. Jorik, zoals de rapper echt heet, zou zijn zoon sinds zijn verjaardag in oktober niet meer hebben gezien.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Sabrine (34) had duidelijke regels voor kraambezoek: handen desinfecteren, afstand houden en géén foto’s online. Maar haar schoonmoeder dacht daar heel anders over.
Elsemieke (31) is samen met T (32), moeder van twee zoontjes (3,5 en 1,5) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
