Van die dingen in het moederschap die behoorlijk blijken tegen te vallen. Of nou ja, waarvan ik dacht dat ze wel vanzelf zouden gaan.
Zindelijk worden: mijn kinderen snappen er nog bar weinig van. Elke avond lees ik voor over Kas op het potje, in de hoop dat Bodi en Daaf het opeens doorkrijgen. Maar mijn zoons zijn nog niet zindelijk en ze moeten over een half jaar naar de basisschool. De tijd begint te dringen. Dat geeft kopzorgen. Ze snappen de basis prima en als ze bloot zijn (bijvoorbeeld in bad of in de zomer in de tuin) vinden ze het heel leuk om op het potje of op de grote wc te gaan. Maar zodra ze hun luier, romper en broek aan hebben, denken ze er niet eens aan. Gemak, gewenning. Hoe doorbreek je als ouder die sleur van die ellendige luiers? Want het lijkt me heerlijk, als we eindelijk klaar zijn met dat gehannes op de commode. Peuterkak wordt er met de jaren niet prettiger op om af te vegen, zeg maar. Ik heb denk ik al 8.000 luiers verschoond in de afgelopen 3,5 jaar en nee, dat is niet overdreven. Wanneer weet je of je kinderen daar aan toe zijn? Hoe merk je dat ze het nu écht zullen begrijpen en dat de moeite die je erin steekt niet voor niets is? Een tweeling tegelijk zindelijk maken lijkt me dan ook lastiger dan alle focus en aandacht hebben op één kind. Natuurlijk doe je hetzelfde riedeltje bij allebei, maar dan nog. Ik moet achter twee paar blote billen aan rennen, h-e-l-p. Wie de gouden tip heeft voor het zindelijk maken van twee knullen van 3, heel graag. Anders worden ze nog geweigerd op school: juffen beginnen namelijk in groep 1/2 niet meer aan luiers. Sterker nog: ze vegen niet eens de billen van je kind af, dus ook dat moeten ze al volledig zelf kunnen. Misschien dan toch maar die herfstvakantie opofferen om aan de bak te gaan. Schema’s, trainingen, opletten, dweilen en door. Ik weet het, we zullen even een week of twee door de zure appel heen moeten bijten. Geen luiers meer aan en elk half uur op het potje zetten. Een feest maken van die grotejongensonderbroek. En dan gaan er ongetwijfeld ongelukjes in huis gebeuren. Of mag ik nog voorzichtig hopen dat die zindelijkheid opeens vanzelf – ping! – komt? Tessa Heinhuis (32) is moeder van Bodi en Daaf (3), getrouwd met Billy en editor-in-chief van Mama Magazine. Ze wonen in ’t Gooi.
View this post on Instagram
Dolblij was Luuk (29) toen zijn schoonmoeder meteen te hulp sprong na de zware bevalling van Anouk, maar nu is zijn schoonmoeder niet meer weg te slaan uit het gezin. ‘Ik overdrijf niet als ik zeg dat ze elke dag even aanwipt.’
Het is de grootste angst van veel moeders in wording: dat de babynaam die je al jaren klaar hebt liggen voor je neus wordt weggekaapt. Het overkwam Vera. “Ik wist niet wat ik hoorde, had ze nou écht mijn babynaam gestolen?”
Een pretecho is een bijzonder moment voor aanstaande ouders. Zeker als ze op dat moment ontdekken of ze een jongen of meisje verwachten. Toen Carmen (34) aan haar schoenmoeder vertelde dat ze weer oma zou worden van een kleindochter, had ze deze reactie nooit verwacht.
Anna (30) is getrouwd met Tim (30) en samen hebben ze drie dochters: Emma (4) en de tweeling Olivia en Charlotte (8 maanden). Met een vleugje humor en sarcasme schrijft ze over het dagelijks leven hoe je jezelf niet verliest in het moederschap.Geen Nederlands pratenHeel wat jaren geleden was ik als 17-jarig meisje paniekerig mijn […]
Niet alle kinderen strooien met zoetsappige woorden, maar dat betekent niet dat ze niet van je houden. Ze laten het alleen op een andere manier zien.
Elsemieke, moeder van twee zoontjes (3 en 1) en redacteur bij Kek Mama, heeft haar roeping in het moederschap gevonden en probeert er als eersteklas chaoot, met ook nog een enorm slaaptekort, wat van te maken.