‘En dan gebeurt het, als niemand van ons op de koffers let’

Kirsten Schilder

3 juli, 2023 - 19:00

Leestijd: 3 minuten

Mijn ouders waren veertig jaar getrouwd en dus maakten we plannen voor een uitje naar Parijs, de stad van de liefde. Maar er kwam iets tussen, het tripje werd een jaartje uitgesteld, en nog een jaar. En de voorpret groeide en de plannen werden alleen maar leuker. Bovendien konden we Jackie, die twee jaar geleden nog best klein was, nu ook makkelijker meenemen.

Voorpret

Op ons wensenlijstje stonden de highlights: langs de Seine slenteren, op de foto met de Eiffeltoren, de Mona Lisa in het Louvre zoeken… Met mijn moeder, Nikki en Jackie de Sacré-Coeur bezoeken, bij Dior naar binnen gluren en de stippen tellen van Yayoi Kusama op het pand van Louis Vuitton. En natuurlijk zouden we naar de beroemde slotjesbrug Pont des Arts.

“In de trein ontstaat een stoelendans, want bij opa en omi zitten is natuurlijk gezelliger”

De trein was geboekt, het hotel betaald, we hadden onze paspoorten. Er kon niets misgaan. Op Amsterdam Centraal wachtten we op de Thalys. Dat is met zo’n heel gezelschap altijd leuk: zien we iedereen nog? Waar zijn de koffers? Het is de tafel van zeven: zeven personen, zeven trolleys, en zeven losse dingen als handtassen, een rugzak, een knuffel en een koptelefoon. In de trein ontstaat een stoelendans, want bij opa en omi zitten is natuurlijk gezelliger.

Lees ook – Reizen met alleen handbagage: 7 handige tips >

Gestolen

Eenmaal in Parijs zet een taxi ons af bij het hotel. En dan gebeurt het: Nick en mijn vader gaan inchecken, mijn moeder loopt met de kinderen naar het toilet en ik draai me om om de lobby te bekijken. Heel even let niemand van ons op de koffertjes. Maar iemand anders lette helaas wel heel goed op onze bagage. Wég is de tas van mijn vader. Gelukkig zat er alleen kleding en een toilettas in, maar vervelend is het wel.

Verrassing

Julian vindt het ook spannend, dus de verrassing van Nick kon niet op een beter moment komen: hij had voor Julian en mijn vader kaartjes voor een wedstrijd van Paris Saint-Germain. Ik had ook iets gepland: al een tijdje stond onze naam in de agenda van de fotograaf die een geweldige spot wist waar wij én de Eiffeltoren van onze beste kant vereeuwigd konden worden.

Want je weet hoe dat gaat als je het zelf probeert: je drukt net op het verkeerde knopje, de belichting kon beter, er waait haar in je gezicht, de kinderen worden ongeduldig en dan staat niemand er ontspannen op. Nu was er een ervaren fotograaf die ons als Family in Paris op de foto zette.

Lief Parijs, het waren drie dagen van puur geluk, vol onvergetelijke herinneringen. Pap, mam, zullen we 45 jaar getrouwd zijn ook vieren?

Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.