Beeld: Eigen foto
Redacteur Melanie is getrouwd met Maurits, moeder van Saar (1), zwanger van haar tweede kindje en leeft in een georganiseerde chaos van luiers en dreumesdrama.
Daar zit ze, tegenover me. met een grote Starbucksbeker tussen haar handen geklemd. Mijn jongere ik, zestien jaar en ze leeft met haar hoofd in de toekomst. Ze kijkt me nerveus aan. Een mengeling van nieuwsgierigheid en onzekerheid. Haar lokken zijn kaarsrecht gestijld en haar eyeliner is nét iets te dik aangezet. Een uitprobeersel uit de zoveelste YouTube-tutorial die ze tot in perfectie dacht te beheersen.
“Oké”, zegt ze, terwijl ze een slok van haar Pumpkin Spiced Latte neemt. “Vertel. Hoe is mijn leven geworden?” Ik glimlach. Waar moet ik beginnen, zonder dat ik haar overweldig met haar toekomst? “Nou, je woont niet meer in je vertrouwde dorpje en je bent ook geen schoonheidsspecialiste geworden. Je woont in een Hanzestad en je hebt je hbo-diploma gehaald.”
Ze kijkt geschokt. “Dat meen je niet! Leren is echt een marteling. Vond ik mijn mbo-diploma niet genoeg?” Ik voel haar stress en wil haar vertellen dat ze zich minder druk moet maken, maar dat zou zinloos zijn. Ze maakt zich altijd druk. Over school, over vriendschappen, of ze later wel een leuke baan en een fijn huis krijgt en of ze ooit moeder mag gaan worden. “Ik snap het, maar je hebt het wél gehaald. En weet je wat nog beter is? Je schrijft voor een mamamagazine”, vertel ik vlug.
Haar ogen worden groot. “Wát?!” “Ja. Je bent redacteur. Je schrijft over het moederschap. Iets waar je altijd al van droomde, toch?” Ze kijkt me aan met een mix van trots en ongeloof. “Dus, ik werk voor een écht tijdschrift?” Ik knik. “Ja, het is niet meer alleen je hobby, maar ook je werk!”
Ze slaat haar handen voor haar mond. “Wauw, wat zou Maurits hiervan vinden?” Ik leun achterover en kijk naar haar. Ze is zo jong. Zo vol dromen en plannen, maar ook zo onzeker. Een echte people pleaser die altijd let op haar woorden en constant bang is om anderen teleur te stellen. Ik weet dat ze zichzelf soms op de laatste plek zet en dat ze haar mening inslikt, omdat ze bang is iemand te kwetsen.
“Dat verander je trouwens”, zeg ik. Ze fronst. “Wat bedoel je?” “Je denkt minder aan anderen en meer aan jezelf. Je laat niet meer over je heen lopen. Je bent nog steeds lief en zorgzaam, maar je weet nu dat jouw grenzen óók belangrijk zijn.” Ze kijkt me twijfelend aan. “Dat klinkt niet als iets wat ik zomaar leer.” Ik lach. “Dat doe je ook niet zomaar. Maar je leert het, echt.”
Ze zucht en peutert aan haar Starbucksbeker waar haar naam op staat geschreven. “Oké. Wat nog meer?” “Nou, je bent bijna vijftien jaar samen met Maurits en bent met hem getrouwd.” Ze straalt. Ze leerde Maurits kennen toen ze een bleue dertienjarige scholier was, maar blijkbaar klinkt dit nogal vreemd in haar oren. “Dat is… bizar! En het klinkt zo volwassen.” Ze glimlacht en ik hoor haar hersenen kraken. “Dan wonen we dus ook samen?” Ik lach. “Zeker! Jullie wonen in een fijne vinexwijk, waar kinderen op straat spelen en gezellige buurtborrels worden georganiseerd. Je woont leuk hoor!”
Ze kijkt bedenkelijk. ‘Dat klinkt inderdaad niet verkeerd.’ Haar blik verandert. ‘En… kinderen?’ Ik grijns. “Je hebt een dochter.” Ze gilt van blijdschap en slaat haar handen voor haar mond. “Nee! Echt?!” “Ja. Ze is zeven weken te vroeg geboren, maar precies op het juiste moment.” Ze slikt. “Dus ik ga ooit bevallen..” Haar kennende voelde ik deze opmerking al van mijlenver aankomen. “Ja, maar mentaal en fysiek kun je veel meer aan dan je nu misschien denkt hoor. En weet je wat? Je tweede kindje is op komst, dus je gaat het gewoon nog een keer doen.”
Ze kan het niet bevatten. “Twee kinderen?!” Ja, je bent moeder en die rol opent een luikje in je hart die je nu nog niet kent. Net als nieuwe zorgen en een flinke dosis verantwoordelijkheid trouwens, maar maak je je daar nu alsjeblieft nog niet druk om.” Ze kijkt me aan, haar ogen glanzen. “Ik kan niet geloven dat mijn dromen zijn uitgekomen.” Met een vertederde blik kijk ik haar aan. “Hoe lastig het puberleven soms ook is, je hoeft je geen zorgen te maken. Je krijgt de boel op de rit. Echt.”
Ik neem een laatste slok van mijn koffie en kijk naar haar. Ze heeft geen idee dat ik sinds een lange tijd weer een warme (!) kop koffie heb gedronken. Dagelijks maak ik namelijk in de vroege ochtend een kopje klaar, maar door mijn energieke dreumes vergeet ik ‘m standaard op te drinken. Dat zeg ik haar nog maar even niet. En ook niet dat mijn natuurlijke wekker om 06.00 uur begint te tetteren in plaats van dat ik nog tot het middaguur in mijn nest kan blijven liggen. Dit zestienjarige meisje, vol dromen en twijfels. Ze heeft geen idee hoeveel ze nog gaat groeien en meemaken. Maar als ik haar zo zie zitten, weet ik één ding zeker: ze komt er wel.
Het moraal van dit koffieafspraakje? Op een dag kijk je terug en besef je: je jongere jij zou trots op je zijn.
Benieuwd naar de ultieme huishoudtip, beste nesteldrangaankoop en waarom ze precies een jaar na de geboorte van haar dochter werd verrast met een babyshower? Check hier alle columns van Melanie.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
