Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (7) en dochter (9) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
“Er zijn niet veel nieuwsbrieven die ik trouw lees, maar die van onze lokale bibliotheek is een van de weinigen. Zo stuitte ik een aantal weken geleden op de vacature managementassistent bij de bieb.
Als ZZP’er ben ik erg blij met mijn vrijheid, maar deze baan leek me zó leuk dat ik een poging wilde wagen. Voor 20 uur per week, en als biebvrijwilliger en voormalig pabostudent precies passend in het gevraagde interessegebied: onderwijs, educatie en leesbevordering. Het enige obstakel: de schooltijden van de kinderen.
Ik mailde de contactpersoon, met de vraag of de 20 uur ook over vijf dagen verdeeld kon worden. ‘Dat zou zeker een optie kunnen zijn’, was het antwoord. Stuiterend van energie appte ik mijn vriendinnen. Ik zag het al helemaal voor me, werken op de plek waar ik vijftien jaar geleden mijn afstudeerstage liep. Dit moest haast wel meant to be zijn. Fanatiek begon ik aan mijn sollicitatie, totdat…
Lees ook – Chiara over post partum lijf: ‘Je kan tegenwoordig poffertjes bakken in die putten’
De twijfel sloeg ineens toe. Wat als een van de kinderen ziek wordt? Hoe doe ik het tijdens de schoolvakanties? Stel dat ik langer door moet werken, maar dat niet kan vanwege de schooltijden? Mijn aanvankelijke enthousiasme werd compleet bedolven onder de berg beren op de weg.
De angst om mensen teleur te stellen, zit heel diep. Ik moet subliem werk leveren, laten zien dat ik het kan. Ze moeten niet blij zijn dat ze me hebben aangenomen. Nee, ze moeten dolgelukkig zijn, vreugdedansjes doen en in hun handen wrijven. ‘Wat een topper hebben we binnengehaald!’. Ik wil niets minder zijn dan de perfecte werknemer. Ook de perfecte moeder trouwens. En vrouw, vriendin en zus. Spoiler: dat ben ik niet. Ineens leek die leuke baan een onmogelijke opgave.
Lees ook – ‘Als niet-werkende moeder hoef ik heus niet het huis schoon te maken’
Mijn partner en ik zijn het er altijd over eens geweest: geen gesleep met de kinderen. Geen BSO, geen overblijf, geen oppas. Dat hoefde gelukkig ook niet, want ik was thuis. Tijdens mijn eerste zwangerschap werd mijn uitzendcontract niet verlengd, wat achteraf een zegen was. Een baan zou simpelweg niet lukken. Het doorkomen van de dagen met al mijn angsten was als een 168-urige werkweek. Nu ik eindelijk open stond voor een baan buitenshuis, merkte ik pas hoe weinig ruimte er voor was.
Mijn man werkt veel en kan dat met geen mogelijkheid thuis doen wat betekent dat ik dus elke schooldag vanaf halverwege de middag thuis zou moeten zijn. Het voelde ineens zo oneerlijk allemaal, en sneu. Hoezo kan ik dit niet voor elkaar krijgen? Er zijn toch duizenden gezinnen die dit moeiteloos doen?
“Geen zorgen en gedoe als de kinderen al dan niet gepland thuis zijn. Wat een voorrecht”
Ik moest beslissen wat het beste bij mij en ons gezin zou passen. Natuurlijk ben ik meer dan alleen moeder en mag ik voor mezelf kiezen, maar na schooltijd komen onze kinderen naar huis. Punt. Ik zie hoe fijn dat voor ze is en hoeveel rust het ons allemaal brengt. Al merkte ik wel dat het niet flexibel kunnen zijn voor een werkgever me dwars zat. Het was tijd voor een herevaluatie: paste deze huidige vorm van het moederschap nog steeds bij me?
Het antwoord op mijn vraagstuk kwam tegelijkertijd met de reactie op mijn sollicitatiebrief. Ik kreeg geen uitnodiging voor een gesprek. Teleurstelling en opluchting vochten om voorrang, maar die laatste won. Geen zorgen en gedoe als de kinderen al dan niet gepland thuis zijn. Wat een voorrecht. Het maakte me intens gelukkig.
Lees ook – Samyra over hoofdluis: ‘Ik steek het dier gewoon genadeloos in de fik’
Soms weet je pas wat je het liefste wil als het gevoelsmatig bijna door je vingers glipt. Voor mij is dat mijn freelance schrijfwerk, het meehelpen op school en het thuis zijn voor de twee personen die mijn leven zo fantastisch maken. Perfect zal ik nooit worden, op geen enkel vlak. Maar ik hoop dat de mensen om me heen, ongeacht wat ze van mijn keuzes vinden, zullen denken: ‘Oh, die Lara. Die schrijft én blijft (zichzelf)’.”
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
1 April is voor kinderen een feestdag op zich. Geintjes bedenken, mensen foppen en dan gierend van het lachen kijken of iemand erin trapt. Maar dit jaar liep het bij Keesje thuis nét even anders dan gepland. Of nou ja, misschien juist precies zoals gepland: een Tikkie voor iedereen!
Als de school belt flitsen er tachtig scenario’s door je hoofd, geen van alle goede. Gelukkig is er niet altijd sprake van rampspoed. Zoals bij Mieke (39), moeder van Merel (15) en Xavi (3).
Soms doe je als ouders iets waar je later spijt van hebt. Of waar je je enigszins voor schaamt. Zo ook Dilara, die door een actie niet bepaald meer goed bekend staat op de school van haar dochters.
Is jouw kind ook zo’n grapjas en ben je al de hele dag op je hoede? We delen de leukste 1 april grappen van onze Facebookvolgers.
Merel had nooit gedacht zó’n moeder te worden en vond thuisblijfmoeder eigenlijk een beetje een vies woord. En haar baan was toch ook best leuk? Maar toen ze weer ging werken na haar verlof, wist ze ineens helemaal niet meer wat er nou zo leuk aan was geweest.