Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (7) en dochter (9) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
“Er zijn niet veel nieuwsbrieven die ik trouw lees, maar die van onze lokale bibliotheek is een van de weinigen. Zo stuitte ik een aantal weken geleden op de vacature managementassistent bij de bieb.
Als ZZP’er ben ik erg blij met mijn vrijheid, maar deze baan leek me zó leuk dat ik een poging wilde wagen. Voor 20 uur per week, en als biebvrijwilliger en voormalig pabostudent precies passend in het gevraagde interessegebied: onderwijs, educatie en leesbevordering. Het enige obstakel: de schooltijden van de kinderen.
Ik mailde de contactpersoon, met de vraag of de 20 uur ook over vijf dagen verdeeld kon worden. ‘Dat zou zeker een optie kunnen zijn’, was het antwoord. Stuiterend van energie appte ik mijn vriendinnen. Ik zag het al helemaal voor me, werken op de plek waar ik vijftien jaar geleden mijn afstudeerstage liep. Dit moest haast wel meant to be zijn. Fanatiek begon ik aan mijn sollicitatie, totdat…
Lees ook – Chiara over post partum lijf: ‘Je kan tegenwoordig poffertjes bakken in die putten’
De twijfel sloeg ineens toe. Wat als een van de kinderen ziek wordt? Hoe doe ik het tijdens de schoolvakanties? Stel dat ik langer door moet werken, maar dat niet kan vanwege de schooltijden? Mijn aanvankelijke enthousiasme werd compleet bedolven onder de berg beren op de weg.
De angst om mensen teleur te stellen, zit heel diep. Ik moet subliem werk leveren, laten zien dat ik het kan. Ze moeten niet blij zijn dat ze me hebben aangenomen. Nee, ze moeten dolgelukkig zijn, vreugdedansjes doen en in hun handen wrijven. ‘Wat een topper hebben we binnengehaald!’. Ik wil niets minder zijn dan de perfecte werknemer. Ook de perfecte moeder trouwens. En vrouw, vriendin en zus. Spoiler: dat ben ik niet. Ineens leek die leuke baan een onmogelijke opgave.
Lees ook – ‘Als niet-werkende moeder hoef ik heus niet het huis schoon te maken’
Mijn partner en ik zijn het er altijd over eens geweest: geen gesleep met de kinderen. Geen BSO, geen overblijf, geen oppas. Dat hoefde gelukkig ook niet, want ik was thuis. Tijdens mijn eerste zwangerschap werd mijn uitzendcontract niet verlengd, wat achteraf een zegen was. Een baan zou simpelweg niet lukken. Het doorkomen van de dagen met al mijn angsten was als een 168-urige werkweek. Nu ik eindelijk open stond voor een baan buitenshuis, merkte ik pas hoe weinig ruimte er voor was.
Mijn man werkt veel en kan dat met geen mogelijkheid thuis doen wat betekent dat ik dus elke schooldag vanaf halverwege de middag thuis zou moeten zijn. Het voelde ineens zo oneerlijk allemaal, en sneu. Hoezo kan ik dit niet voor elkaar krijgen? Er zijn toch duizenden gezinnen die dit moeiteloos doen?
“Geen zorgen en gedoe als de kinderen al dan niet gepland thuis zijn. Wat een voorrecht”
Ik moest beslissen wat het beste bij mij en ons gezin zou passen. Natuurlijk ben ik meer dan alleen moeder en mag ik voor mezelf kiezen, maar na schooltijd komen onze kinderen naar huis. Punt. Ik zie hoe fijn dat voor ze is en hoeveel rust het ons allemaal brengt. Al merkte ik wel dat het niet flexibel kunnen zijn voor een werkgever me dwars zat. Het was tijd voor een herevaluatie: paste deze huidige vorm van het moederschap nog steeds bij me?
Het antwoord op mijn vraagstuk kwam tegelijkertijd met de reactie op mijn sollicitatiebrief. Ik kreeg geen uitnodiging voor een gesprek. Teleurstelling en opluchting vochten om voorrang, maar die laatste won. Geen zorgen en gedoe als de kinderen al dan niet gepland thuis zijn. Wat een voorrecht. Het maakte me intens gelukkig.
Lees ook – Samyra over hoofdluis: ‘Ik steek het dier gewoon genadeloos in de fik’
Soms weet je pas wat je het liefste wil als het gevoelsmatig bijna door je vingers glipt. Voor mij is dat mijn freelance schrijfwerk, het meehelpen op school en het thuis zijn voor de twee personen die mijn leven zo fantastisch maken. Perfect zal ik nooit worden, op geen enkel vlak. Maar ik hoop dat de mensen om me heen, ongeacht wat ze van mijn keuzes vinden, zullen denken: ‘Oh, die Lara. Die schrijft én blijft (zichzelf)’.”
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De opmerking: “Wat ben jij volwassen voor je leeftijd”, klinkt als een onschuldig compliment, bedoeld om een kind te prijzen voor zijn gedrag, verantwoordelijkheidsgevoel of empathie. Maar volgens deze therapeuten kun je die zin beter niet meer zeggen tegen je kind.
Denk je dat knuffels alleen voor kinderen zijn? Think again. Steeds meer volwassenen geven toe: ze slapen met een knuffel. En dat is niets om je voor te schamen. Sterker nog, het is goed voor je nachtrust en je mentale gezondheid.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Marijke van groep 4 die ineens een bekende moeder voor haar had zitten.