Lara: ‘Fascinerend dat mijn kids bang zijn voor een van de weinige dingen die ik niet eng vind’

“‘Mama, waarom zit die mevrouw daar tussen de struiken?’

Ik moet stiekem grinniken, want ik kan me voorstellen dat het een nogal raar beeld is: een volwassen vrouw op haar hurken in het gras, bescheiden juichend, turend naar iets dat vanaf het fietspad niet te zien is.

Een cadeautje

Het laatste weekend voor de school weer begon, was het heerlijk weer, en ik besloot een rondje te gaan lopen. Normaal ben ik meer van het fietsen, maar het vele wandelen in Duitsland was me prima bevallen. Ja, het is onvoorstelbaar, maar waar: de vakantie, die aan het begin van de zes weken nog zo oneindig leek, is alweer voorbij. En we hebben het nog overleefd ook. Held als ik ben, had ik er zelfs nog maar wat graag een week of twee aan vast willen plakken. Met het begin van het schooljaar in zicht voel ik me veel meer in control, juist omdat de vakantie bijna afgelopen is. De intense dwang en daarmee de haast om weer te starten verdwijnen dan als sneeuw voor de zon – op die manier is vrij zijn een cadeautje natuurlijk. 

Kwestie van tijd

Wandelen dus, om toch nog even dat vakantiegevoel vast te houden. In de Eifel, waar we een weekje vertoefden, zagen we al wilde herten, een prachtig uitzicht op het vulkanengebied vanaf verschillende uitkijktorens, en ’s nachts de Melkweg met het blote oog. Vooral dat laatste was ultiem genieten: op donkere nachtelijke hemels hoef je hier in Brabant, met al die luchtvervuiling, niet te rekenen. Gelukkig is er overdag genoeg moois te zien, en gezien de tijd van het jaar wist ik dat de kans aanwezig was dat ik tijdens mijn rondje een van mijn favoriete dieren zou spotten. 

Ik kwam langs veel plekken met hoge grashalmen, hoorde regelmatig krekels en liep het grootste deel van de tijd in de buurt van water. Daarmee was het eigenlijk een kwestie van tijd voor ik zou treffen wat ik graag wilde zien. In een stukje woekerend gras vlak aan een fietspad, waar het getsjirp niet van de lucht was, besloot ik mijn geluk te beproeven. En ja hoor, na nog geen halve minuut zoeken zag ik het: een web met zigzaglijntjes, met daarin een enorme wespspin. Na een ‘YES’ met mijn vuisten in de lucht bekeek ik het zwart-geel gestreepte beestje een tijd lang van dichtbij. Het leverde me een aantal vreemde blikken van voorbijgangers op, maar dat is het geweldige aan ouder worden: je schijt-aan-alles-gehalte wordt steeds hoger. Zeker als het gaat om de dingen waar je van houdt.

“Fascinerend ook, dat ze bang zijn voor een van de weinige dingen die ik niet eng vind”

Kinderlijk enthousiast

Ik ben een groot spinnenfan. Kijken hoe een kruisspin een web bouwt, een vogelspin op mijn hand, een groot harig exemplaar op de muur: het maakt me kinderlijk enthousiast. Ondanks mijn voorliefde voor deze achtpoters, hebben mijn kinderen niet dezelfde fascinatie. Sterker nog: ze vinden spinnen eng. Het enige dat een beetje geholpen heeft, is spinnen een naam geven. Zo vinden ze Jack en Pjotr, huisspinnen van formaat, beduidend minder akelig dan de naamloze trilspinnen in de hoekjes van de wc. 

Waar hun angst vandaan komt, is me een raadsel. Fascinerend ook, dat ze bang zijn voor een van de weinige dingen die ik niet eng vind. Qua erfelijkheid en opvoeding zou je het tegenovergestelde verwachten. Zou angst voor spinnen dan misschien een evolutionaire oorsprong hebben? Hoe dan ook, met het spinnenseizoen dat van start is gegaan, kan ik mijn hart ieder geval weer ophalen.

De held

Zie je me zitten in het gras of tussen de bosjes, kom dan vooral even kijken wat voor moois ik heb ontdekt. Bang voor spinnen? Laat het me weten. Kiezen we samen een naam uit. En als de angst de overhand neemt, breng ik je hoogstpersoonlijk terug naar het dichtstbijzijnde fiets- of voetpad. Kan ik ook een keertje de held zijn.”

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.