Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar man, zoon (7) en dochter (10) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
“Vijftien jaar. Zolang duurde het voordat ik erop durfde te vertrouwen dat mijn man bij me zou blijven. Op zich waren de hints in de vorm van onze twee kinderen en ons huwelijk groot genoeg. Toch viel het kwartje pas na mijn laatste therapie.
Dankzij die twee jaar van intense sessies heb ik stappen gezet waarover ik vooraf niet durfde te dromen. Toch zijn er grenzen aan wat je kunt repareren, en precies dat besef komt de laatste tijd steeds meer binnen. Meestal kan ik de demonen die mij in mijn vroege jeugdjaren zonder uitnodiging kwamen vergezellen redelijk goed wegstoppen, maar er komt altijd een moment dat ze weer van zich laten horen.
Een dierbare vriendin trouwde vorige week. Het was een prachtige dag vol vreugdetranen, gouden momenten, een enorme berg oprechte liefde, veel Queen en een bruidstaart van kaas (briljant, punt). Het is fantastisch om mensen waar je om geeft zo gelukkig te zien.
De dag erna had ik een fikse kater, maar dat kwam niet door de drank. Het was mijn eigen cocktail van onzekerheid, altijd willen pleasen en conflictvermijdend zijn die me rot liet voelen. Die combinatie zorgt namelijk als geen ander voor een mankement in de omgang met anderen. Ik zag die dag zoveel hechte connecties tussen mensen. Het was een confrontatie met hetgeen dat ikzelf niet goed kan, terwijl ik het zo graag zou willen.
Bij slechts een handjevol mensen, waaronder mijn partner en kinderen, kan ik helemaal mezelf zijn. En hoewel smalltalk me vaak prima afgaat, ben ik in de meeste gesprekken in meer of mindere mate onzeker. Ik voel me als een puber in een volwassen lijf. ‘Vinden ze me wel aardig?’ ‘Zijn mijn opmerkingen wel gevat genoeg?’ ‘Wanneer val ik door de mand?’ Het voelt vaak alsof ik de briefing heb gemist, waarin staat wat de spelregels voor vriendschappen zijn.
Ik ben zo bezig met ‘vind me aardig en grappig en waardevol alsjeblieft’ dat ik totaal voorbij ga aan mijn eigen grenzen. Ik schat nagenoeg iedereen hoger in dan mezelf, wat een totaal ongezonde basis is voor een gelijkwaardig gesprek. Nou is dat tijdens oppervlakkige praatjes niet zo’n ramp, maar als je een betekenisvolle diepgaande band met iemand wil opbouwen, is het een enorm obstakel op de weg.
Ik zeg vaak tegen mezelf: wat heb je te verliezen? Maar mijn jonge jaren waarin het me niet lukte om aan de verwachtingen te voldoen, hebben dusdanige littekens achter gelaten dat ik me het gevoelsmatig niet meer kan permitteren om afgewezen te worden. Nóg een keer de teleurstelling zijn: ik weet niet of ik dat trek. Dus ik leef zoals ik fiets. Met mijn handen op de rem, klaar om mezelf te behoeden voor hetgeen waarmee ik niet in aanraking wil komen.
“Het maakt me niet alleen intens trots: er is ook opluchting omdat overduidelijk is dat mijn kinderen niet dezelfde basis hebben als ik”
Onzekerheid is natuurlijk net zo niet-sexy als een fietshelm, en deze karaktereigenschap toegeven is hetzelfde als over psychische problematiek praten tijdens een sollicitatie. Het is ‘niet slim’, volgens de heersende norm. Gelukkig heb ik me altijd weinig aangetrokken van wat er in de mode is. Iedereen heeft zijn eigen verhaal en zijn eigen verdriet, en dat hoef je niet te verstoppen. De nare dingen doen soms even goed pijn, dat hoort bij het leven, hoe vaak Instagram je ook het tegenovergestelde wil doen geloven. Het beste tegengif voor hoofdpijn veroorzakende karaktertrekken is stilstaan bij wat je wél hebt.
Vorige week werden de rapporten uitgedeeld op school. Daarin was ook deze keer bij allebei onze kinderen te lezen dat ze zulke lieve, sociale leerlingen zijn, die met iedereen overweg kunnen en geliefd zijn bij hun klasgenoten. Het maakt me niet alleen intens trots: er is ook opluchting omdat overduidelijk is dat mijn kinderen niet dezelfde basis hebben als ik. Ik gun hen wat ik op de bruiloft zag: een grote liefde, hechte vriendschappen, zelfvertrouwen en zorgeloosheid. Volop leven zonder handrem. En wie weet, als ik heel erg mijn best doe, durf ik dat over vijftien jaar misschien ook.”
Lees meer van Lara:
Lara: ‘Het is zover, we hebben een tiener in huis’
Lara: ‘De eerste maanden waren een hel. Zowel overdag als ‘s nachts gebruikte ik icepacks’
Lara over grensoverschrijder: ‘Hij besloot te masseren wat hij onder zijn hand trof’
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Of je kind nu een echte fijnproever of een kieskeurige eter is, het menu van je kleintje kan een enorme zoektocht zijn. Wat eet een dreumes op een dag? En hoeveel eet een peuter nou écht? Wij geven je een realistisch kijkje in de keuken van andere ouders. Deze week het menu van dreumes Wies.