Lara Steenvoorden (35) is een tikkie Aziatisch en een beetje boel Brabants, maar boven alles moeder van ‘de directie’: Rijk (4) en Lex (3). Voor Kek Mama schrijft ze over co-ouderschap en alle chaos die hierbij komt kijken. Dit keer over een operatie.
Lees verder onder de advertentie
Rijk moest buisjes. Maandenlang liep hij door het huis als een wilde eend met een soort lokroep: ‘Wa? Wa? Wa?’ klonk het, het echode door in mijn slaap. We dachten aan een geval Oost-Indisch doof, het bleek vocht achter zijn trommelvliezen. “Hij gaat sowieso beter horen. Of hij ook beter gaat luisteren, moeten we afwachten,” grapte de arts.
Lees verder onder de advertentie
Op een dinsdag in januari was het zo ver. Sneller dan gedacht. Er zat al weken een steen in mijn maag, die elke dag tot aan de ingreep een paar millimeter ruimte opslokte. Tot ik nauwelijks kon eten of drinken, omdat de Rocky Mountains mijn ingewanden hadden overgenomen. ‘s Nachts was er nog twijfel om Rijks vader te appen om de regels van het nuchter zijn voor de honderdste keer te herhalen. In de ochtend geen eten, alleen een beetje water of ranja, geen zuivel. Ik hield mezelf in om ergernis te voorkomen.
Vlak na het opstaan, terwijl ik mijn rotsgebergte naar de douche bewoog, stuurde ik een appje: Hoe gaat het daar? Zijn antwoord: Goed. Hij snapt dat hij niet mag eten. Hij heeft net een beker Chocomel op. In mijn hoofd popten er honderd van die error-berichten op, die je vroeger op een Microsoft-computer kreeg. Bij elke error een doffe dreun. Je maakt een grapje toch? Ik voegde nog een facepalm-emoji toe.
Lees verder onder de advertentie
Het ziekenhuis meldde wat ik al wist: de operatie ging niet door. “Alles voor zijn veiligheid,” verzuchtte de verpleegkundige aan de telefoon. Ondanks de boosheid die ik voelde, nu zou hij nog langer slecht horen in de klas en niet alles helemaal meekrijgen, slonk het gebergte in mijn lijf met elke ademhaling.
Lekker hypocriet, stiekem was ik opgelucht dat ík nog even niet hoefde te zien hoe ze mijn kind in slaap brachten. Ik weet dat het aanbrengen van trommelvliesbuisjes voor artsen niet veel voorstelt; voor mij was het narcose-verhaal beroerd voor mijn cortisolwaarden.
Vorige week lukte het ons om Rijk nuchter in het ziekenhuis te krijgen. Hij onderging alles met een glimlach en ik had geen Dextro-tablet nodig om overeind te blijven. Eenmaal thuis kwam er geen einde aan de suikerrazernij waarin onze zoon verkeerde, na een koekje en een krentenbol op nuchtere maag. “Poeh, hadden ze ‘m er niet wat langer onder kunnen houden?” fluisterde ik tegen zijn vader. Uit de woonkamer klonk het vinnig: “Ik hoor je wel hoor, máma.”
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.