Lara: ‘De kast van mijn kleuter lag vol ‘geleende’ schatten’
Fotografie: Nine IJff
Lara Steenvoorden (35) is een tikkie Aziatisch en een beetje boel Brabants, maar boven alles moeder van ‘de directie’: Rijk (4) en Lex (3). Voor Kek Mama schrijft ze over co-ouderschap en alle chaos die hierbij komt kijken. Dit keer over dingen lenen van een ander.
Voor de tweede keer lees ik Eten, Bidden, Beminnen. De zoektocht van Elizabeth Gilbert slokt me helemaal op. Als ik kort over het randje van mijn boek tuur, zie ik Lex druk in de weer met wat Lego. Zijn tong steekt een stukje uit zijn mond van inspanning, net zijn vader. Rijk zoeft even voorbij met in zijn hand iets wat op een steen lijkt. Een bladzijde verder zie ik hem opnieuw voorbij flitsen. Een. Twee. Drie. Vier. Misschien wel vijf keer komt hij uit de speelkamer. Steeds verdwijnt hij stilletjes de trap op naar boven. Hij gaat naar zijn kamer en komt een paar seconden later weer terug.
‘Wat ben je aan het doen?’ vraag ik.
‘Niks hoor. Spelen.’
Zijn oogjes schitteren, zijn wenkbrauwen gaan wat omhoog terwijl hij praat. Inmiddels weet ik dat deze blik betekent dat hij iets in zijn schild voert.
Bij zijn zesde tocht naar boven, stap ik zo geruisloos mogelijk achter hem aan. Halverwege de trap stop ik, zodat ik net over de overloop zijn kamer in kan kijken, zonder dat hij mij opmerkt. Hij opent zijn kledingkast, steekt beide armpjes naar binnen en schuift hoorbaar wat dingen op en neer. Dan pakt hij wat uit zijn zak en plaatst het zachtjes op een plank. De kast gaat dicht met een voorzichtigheid die ik niet van hem gewend ben.
Hij schrikt als ik in de deuropening verschijn. ‘Heb je daar een schat?’
Even twijfelt hij of ik binnen mag, maar laat dan zijn schouders zakken.
‘Kom maar eens kijken,’ fluistert hij, ik hoor de opwinding zijn stem in sluipen.
Er komen nog net geen verblindend licht en aaah-geluiden uit het meubel bij de grote onthulling. Toch is het alsof ik de grot uit Aladdin aanschouw. Overal autootjes, kralen, muntjes, kleurige stenen en keurig opgestapelde hebbedingetjes. Het meeste herken ik wel uit mijn eigen lades, maar er zijn ook schatten die sowieso gepikt zijn. Ik kijk naar het glimmende gezicht van mijn zoon. Een schelle lach ontsnapt uit mijn keel.
Natuurlijk zeg ik hem dat hij al die uit ons huis afkomstige zaken in zijn schatkamer mag bewaren. Andere dingen heeft hij naar eigen zeggen ‘geleend’ van school, oma of van een vriendje. Zijn broertje leent ook graag zonder consent, dus ik heb ze allebei uitgelegd dat je spullen alleen ‘leent’ als je toestemming hebt van de eigenaar. Altijd vragen of het mag, anders is het pikken. De eksters knikken beslist.
Twee weken later zitten we bij de achterburen in de tuin. De jongens spelen met een Hot Wheels racebaan met een draak, die bij elke beweging mijn trommelvliezen pijnigt.
‘Zo, ik ben blij dat we thuis niet meer van dat soort lawaaispeelgoed hebben,’ verzucht ik.
Een uur later word ik bij het naar huis gaan staande gehouden door Rijk en Lex, met tussen hen in de racebaan. ‘Kijk mama, we mogen dit lénen van Jasmijn.’
De eksters glimmen. Achter hen klinkt een lach zoals je die alleen in het Sprookjesbos hoort. Zij is blij dat ze er even vanaf is. De troep van de een, is de schat van een ander – maar terug gaat hij zeker. Zo gaat dat met lenen. En anders zeg ik wel dat-ie gestolen is.
Meer lezen? Volg Lara’s avonturen op Instagram.
