Nieuwkuijk is een dorp waar je makkelijk overheen kijkt op de kaart. Het ligt dicht bij Den Bosch en telt eigenlijk één grote straat, die geknuffeld wordt door knusse buurtjes eromheen. Qua oppervlakte is het niet veel, maar de mensen die hier wonen, zijn groots en kennen een warmte waar de wereld nog wat van kan leren. Mijn kleine gezin gaat er goed op.
Meer dan een jaar geleden kwam ik hier wonen. Iets minder dan een jaar hield ik me schuil. Ik was nog volop in de verwerking, van zelfliefde was niet veel sprake en mijn focus lag op de kinderen en mijn werk. Tot die dag van de buurtborrel, waar ik al eens over schreef. De vampier kwam uit haar grot, als ik die van nummer 1 mag geloven.
Iedereen heeft ons vanaf het begin omarmd. Kaartjes in de bus, ‘och vrouwke, ik ken nog wel een mannetje die zus of zo’, praatjes op de oprit en altijd een volle glimlach en een flinke zwiep met een arm in de lucht om gedag te zeggen. Rijk riep meteen dat hij hier nooit meer weg wilde.
Lees ook: Een antwoord op de vraag of ik mijn leven liever anders had gezien >
Toen Lex zijn eerste koortsstuip kreeg, zat mijn buurjongen van nu 18 naast me tot de ambulance kwam. Rijk wilde graag op voetbal, dus de buurvrouw ging mee om ons de club te laten zien. Mijn buurmeisje laat zich als klimrek gebruiken voor de kinderen. De buurman danst mee op liedjes met teksten als ‘gehakt mee jam’ en staat met een bezem voor de deur als ik een muis spot. Elke week spelen er allerlei vriendjes en vriendinnetjes hier vanuit school of de opvang. De ouders zijn zelfs leuk genoeg om ook wat mee te drinken. Of om mee naar de Efteling te gaan. Een oppas nodig? Animo genoeg. En dan is er nog de beste vriend van Rijk, die schuin achter ons woont. De ouders die daarbij horen, kan ik nu wel tot mijn vrienden rekenen.
Ik wil hier inmiddels ook niet meer weg. Vroeger verafschuwde ik dorpen en ging ik op mijn zeventiende weg uit het gehucht waarin ik opgroeide, op naar de grote stad voor reuring en avontuur. Na wat omzwervingen als Amsterdam en Groningen, vond ik mijn weg terug naar Brabant en werd het uiteindelijk deze plek. Nu kan ik niemand meer iets anders aanraden. En geloof me: avontuur is er genoeg.
It takes a buurt in Nieuwkuijk to raise a child. En als die kinderen slapen, dansen de ouders op tafel… of in het tuinhuis. En what happens in the gardenhouse, stays in the gardenhouse.
Lara Steenvoorden (35) is een tikkie Aziatisch en een beetje boel Brabants, maar boven alles moeder van ‘de directie’: Rijk (4) en Lex (3). Voor Kek Mama schrijft ze over co-ouderschap en alle chaos die hierbij komt kijken.
Is jouw partner altijd degene die je verrast met een romantisch gebaar? Een onverwacht cadeautje, een avondje fancy uiteten of zelfs een ontbijtje op bed. Sommige mannen lijken gewoon geboren voor romantiek. En ja hoor, je sterrenbeeld speelt daar zeker een rol in.
Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Doe jij als moeder het meest in huis? Van de kinderen naar school brengen tot de boel netjes houden? En merk je dat je partner niet altijd even enthousiast is om de handen uit de mouwen te steken? Het ligt niet aan hem, het ligt aan de sterren. Mannen met deze sterrenbeelden zijn namelijk luie […]
Denk je als moeder punten te scoren door je uit te sloven met de broodtrommel van je kind, word je op de vingers getikt door de juf. Het overkwam Cara. “Ik moet het van de juf gewoon bij een boterham met kaas houden.”
Soms staat het gewoon in de sterren geschreven: bepaalde moeders hebben een hart van goud, maar dat maakt ze soms ook net iets té lief. Ze willen alles en iedereen tevreden houden, maar vergeten daarbij zichzelf.