Fotografie: Nine IJff
“Wil je je schoenen even aantrekken?” Dat ik vertel dat we binnen vijf minuten op school moeten zijn, hoort hij niet meer. Zijn helikopter is bezig aan een reddingsmissie en het is nog spannend of alle drenkelingen het vasteland gaan halen. Tussen het produceren van luide tjukke-tjukke-tjukke-geluiden door, roept hij: “Ik heb geen tijd!”
En zo gaat het nu al even bij ons thuis. Waar ik moeite heb met het jongleren van allerlei berichten en meldingen vanuit diverse apps op mijn telefoon en ‘nee’ zeggen tegen sociale afspraken waar ik geen zin in heb, heeft mijn oudste zijn prio’s goed op orde. Sinds kort zegt hij op elk verzoek dat hij eigenlijk niet wil inwilligen: “Daar heb ik geen tijd voor.”
Na zo’n bijdehante opmerking verschijnen er stiekem halve maantjes rond mijn mond: het is toch geweldig hoe ze iedere keer iets dat ze van een volwassene oppikken, zomaar toepassen in de praktijk? Op eigen wijze welteverstaan. Iets minder fantastisch vind ik het dat zijn “drukke leven” mij op een dag ook heel wat minuten kost.
Lees ook –
‘Op de basisschool leren kinderen vloeken, vechten en vertrouwen’ >
Alles duurt langer. Alles.
“Kom, we gaan zo naar oma.”
– “Geen tijd.”
“Kom je naar boven? Het is bedtijd.”
– “Écht geen tijd voor, mam.”
“Eet je die krentenbol nog op?”
– “Ik heb het gewoon even te druk, Lára.”
En dan de manier waarop hij mijn naam zegt; hij rolt nog net niet met zijn ogen. ‘Druk zijn’ is voor hem een synoniem voor simpelweg ‘nee, wil ik niet’ of ‘ik heb er geen zin in’.
Iets minder fantastisch vind ik het dat zijn “drukke leven” mij op een dag ook heel wat minuten kost
Ik herken het wel, want in mijn hoofd vormt er soms ook een vorm van recalcitrantie als ik voor de dertigste keer “mama?” hoor in twintig seconden tijd. Als de jongste om elke scheet opgetild wil worden. Wanneer ik me even moet concentreren, maar een van de twee graag een publiek wil voor een tovertruc die zelfs een goudvis kan uitvoeren. Of als er een bevel voor drinken of een vork komt, als ik zelf net aan tafel ben gaan zitten. Dan wordt het in mijn hoofd plotseling ook te druk en wil ik gillen. En toch doe ik dat niet.
Als die kleine druktemaker na een voor mij té drukke en vermoeiende dag vraagt of ik een boekje voor de honderdste keer wil voorlezen, dan antwoord ik: “Tuurlijk jongen, voor jou maak ik álle tijd.”
Lara Steenvoorden (35) is freelance tekstschrijver, een tikkie Aziatisch en een beetje boel Brabants, maar boven alles moeder van ‘de directie’: Rijk (4) en Lex (3).
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
We doen allemaal ons best, maar eerlijk is eerlijk: sommige moeders zijn nét een tikkie… intenser. Je weet wel, de moeders die bij elke nies al googelen of het kinkhoest is. De moeders die hun kind een helm willen opzetten om naar de speeltuin te gaan. Grote kans dat als je overbezorgd bent, je sterrenbeeld […]
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag
Hij kwam er niet via de geijkte paden, maar via een affaire. Maar dat maakt het zoontje van Sarah er zeker niet minder gewenst om.