Fotografie: Nine IJff
“Wil je je schoenen even aantrekken?” Dat ik vertel dat we binnen vijf minuten op school moeten zijn, hoort hij niet meer. Zijn helikopter is bezig aan een reddingsmissie en het is nog spannend of alle drenkelingen het vasteland gaan halen. Tussen het produceren van luide tjukke-tjukke-tjukke-geluiden door, roept hij: “Ik heb geen tijd!”
En zo gaat het nu al even bij ons thuis. Waar ik moeite heb met het jongleren van allerlei berichten en meldingen vanuit diverse apps op mijn telefoon en ‘nee’ zeggen tegen sociale afspraken waar ik geen zin in heb, heeft mijn oudste zijn prio’s goed op orde. Sinds kort zegt hij op elk verzoek dat hij eigenlijk niet wil inwilligen: “Daar heb ik geen tijd voor.”
Na zo’n bijdehante opmerking verschijnen er stiekem halve maantjes rond mijn mond: het is toch geweldig hoe ze iedere keer iets dat ze van een volwassene oppikken, zomaar toepassen in de praktijk? Op eigen wijze welteverstaan. Iets minder fantastisch vind ik het dat zijn “drukke leven” mij op een dag ook heel wat minuten kost.
Lees ook –
‘Op de basisschool leren kinderen vloeken, vechten en vertrouwen’ >
Alles duurt langer. Alles.
“Kom, we gaan zo naar oma.”
– “Geen tijd.”
“Kom je naar boven? Het is bedtijd.”
– “Écht geen tijd voor, mam.”
“Eet je die krentenbol nog op?”
– “Ik heb het gewoon even te druk, Lára.”
En dan de manier waarop hij mijn naam zegt; hij rolt nog net niet met zijn ogen. ‘Druk zijn’ is voor hem een synoniem voor simpelweg ‘nee, wil ik niet’ of ‘ik heb er geen zin in’.
Iets minder fantastisch vind ik het dat zijn “drukke leven” mij op een dag ook heel wat minuten kost
Ik herken het wel, want in mijn hoofd vormt er soms ook een vorm van recalcitrantie als ik voor de dertigste keer “mama?” hoor in twintig seconden tijd. Als de jongste om elke scheet opgetild wil worden. Wanneer ik me even moet concentreren, maar een van de twee graag een publiek wil voor een tovertruc die zelfs een goudvis kan uitvoeren. Of als er een bevel voor drinken of een vork komt, als ik zelf net aan tafel ben gaan zitten. Dan wordt het in mijn hoofd plotseling ook te druk en wil ik gillen. En toch doe ik dat niet.
Als die kleine druktemaker na een voor mij té drukke en vermoeiende dag vraagt of ik een boekje voor de honderdste keer wil voorlezen, dan antwoord ik: “Tuurlijk jongen, voor jou maak ik álle tijd.”
Lara Steenvoorden (35) is freelance tekstschrijver, een tikkie Aziatisch en een beetje boel Brabants, maar boven alles moeder van ‘de directie’: Rijk (4) en Lex (3).
Niet elke moeder is van zichzelf zorgzaam. Terwijl de ene mama altijd met een snoepje en een pleister klaarstaat, kijkt de ander met een opgetrokken wenkbrauw naar haar kind dat gillend van de schommel is gedonderd.
Het is soms lastig voor ouders om te bepalen of hun kind echt gelukkig is, vooral naarmate ze ouder worden en hun emoties complexer worden. Toch zijn er volgens psychologen verschillende signalen die kunnen duiden op het geluk van een kind. Met Parents delen ze deze 13 tekenen.
Kinderen genieten van samen spelen, lachen tot laat en wakker worden aan een ontbijttafel met croissantjes en chocomel. Maar voor één moeder nam zo’n onschuldige logeerpartijtje een bizarre wending toen ze na afloop een Tikkie ontving.
André Hazes ziet zijn zoontje Dré op het moment niet. Dat is zijn volgers opgevallen en daar krijgt hij een hoop vragen over, laat hij op Instagram weten.
Is jouw kind na school ook vaak chagrijnig, moe, stil of ronduit boos en is er geen gesprek mee te voeren? Dit is normaal gedrag, maar echt gezellig is het natuurlijk niet. Deze kindertherapeut deelt helpende vragen die je kunt stellen aan je kind.
Onze Ellen schreef een column over het leed dat vernoemen van je kinderen heet. Eer je opa en oma? Kies je voor wat jij mooi vindt? Of ga je voor een middenweg? Wij vroegen het op onze socials en jullie reageerden massaal.