Bron: Eigen beeld
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (1). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
“‘Man, man…’ verzuchtte Dex. ‘Het is toch ongelooflijk dat ik gewoon m’n eerste tenniswedstrijd óóit heb gespeeld, en meteen al een prijs heb gewonnen?’. Het is even stil en dan volgt de klapper: ‘ik weet zeker dat als ik nog in Nederland had gewoond dat ik dan op het Jeugdjournaal was gekomen’.
Deze daverende successtory vond plaats op een zogenoemd ‘familie & vrienden’ tennistoernooi in Kaapstad waar een ieder welkom was om even een balletje te slaan. Of, zoals in het geval van mijn zoon, af en toe de bal met de snelheid van een raket naar de andere kant van het veld te lanceren. Buiten de lijnen uiteraard. Maar wat voelde hij zich als een vis in het water met die tennisbal in z’n hand. En toen z’n aanwezigheid ook nog werd beloond met een gesponsorde waterfles van de nabijgelegen fitnessclub was voor hem de succeservaring meer dan compleet.
Ik verwonderde me na dit typische geval van hoogmoedswaanzin maar weer eens over de eerlijkheid, authenticiteit en af en toe totale ‘schijt aan de wereld’ attitude van mijn kinderen. Heerlijk toch hoe de schaalgrootte van je eigen geboekte successen er totaal niet toe doen? Laat staan het feit dat anderen wellicht een totaal andere betekenis geven aan het door jou geboekte succes. Wat is het toch een waardevolle eigenschap dat veel kinderen tot een bepaalde leeftijd zeer weinig bezig zijn met wat anderen van hen vinden. En wat is het spijtig dat we als volwassenen hier niet een beetje meer van kunnen behouden.
Als ik een succes boek, persoonlijk of professioneel, dan wijd ik de mate van tevredenheid hierover vooral aan de reacties van anderen. Veel meer dan me lief is eigenlijk. Sterker nog, ik hul me vaak als een wolf in schaapskleren als het aankomt op bescheidenheid. In situaties waarin ik diep van binnen eigenlijk best trots ben op wat ik heb bereikt zeg ik dan alsnog dingen als: ‘Ach, het stelde eigenlijk niet zoveel voor’ of ‘het was gewoon geluk, eigenlijk ben ik hier helemaal niet zo goed in’. Wat een onzin eigenlijk. Waarom ‘ownen’ wij als volwassenen ons succes af en toe niet wat meer?
“Wat is het toch een waardevolle eigenschap dat veel kinderen tot een bepaalde leeftijd zeer weinig bezig zijn met wat anderen van hen vinden”
Ik herinner me ineens een situatie uit mijn eigen jeugd waarin ik, als er visite was, niet kon wachten om me zo snel mogelijk in mijn balletpakje te hijsen om midden in de woonkamer een voorstelling te gaan geven. Dat ik zeer waarschijnlijk een rustig koffiemoment dan wel niet een bijkletssituatie tussen mijn ouders en hun vrienden interrumpeerde interesseerde me helemaal niets. Sterker nog; ik kon me niet voorstellen dat deze mensen iets beters te doen hadden dan het aanschouwen van mijn one-man-show. Mijn abstract vertolkte versie van het Zwanenmeer.
Nee als kind waan je je met grote regelmaat in het centre of the universe, het kersje op ieders taart, het lichtpuntje in een donkere dag. En ik had er totaal geen problemen om het succes van mijn voorstelling te ownen, sterker nog, ik ‘ownde’ de hele ruimte. Nee, gebrek aan zelfvertrouwen was er op die leeftijd niet.
Nadat ik mijn zoon heb afgezet bij school, met z’n nieuwe waterfles in z’n schooltas, klap ik nog voor een laatste check mijn laptop open en stuur deze column op. En bedenk me, vanuit de ogen van mijn zoon; al leest geen zielige ziel wat ik heb geschreven…hij staat toch maar weer mooi online. Succes geboekt.”
Lees meer van Laurie:
Laurie: ‘Gillen, krijsen, brullen, stampende voetjes en een blik van puur vergif’
Laurie: ‘Tegelijkertijd keek ik schuldbewust toe met een kritische noot naar mezelf’
Laurie: ‘Ontbijten voor de tv? Dat was echt te ordinair voor woorden’
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.