Bron: Eigen beeld
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (1). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
“Kinderfeestjes zijn per definitie gebeurtenissen waar je fysiek en mentaal drie dagen van moet bijkomen. Een beetje zoals een kater wanneer je de 35 bent gepasseerd. Een kinderfeestje staat eigenlijk in veel gevallen synoniem voor hysterie, smerigheid en chaos. Als een soort cocktail met de meest foute ingrediënten van herrie, kleurstof en rommel. In Kaapstad waren we uitgenodigd voor het kinderfeestje van Zoë. Zoë werd twee jaar en haar ouders hadden voor deze feestelijke happening een pre-school afgehuurd. Voor alle andere tweejarigen (en 3,4,5,6 of 7-jarigen) en hun ouders.
Het werd al snel duidelijk dat de Zuid-Afrikanen absoluut niet terugdeinzen voor een stevig uitgepakt feestje. Decoraties waren in de overtreffende trap aanwezig evenals snoep, cupcakes en glazuur. Zuid-Afrikanen zijn dol op zoet. Het zal daarom ook niemand verbazen dat er meerdere gedecoreerde tafels waren ingericht met voedingswaren die zonder uitzondering voor 80 procent uit suiker bestonden. Allemaal op grijphoogte voor de kinders in grote schalen en in open weckpotten met uitnodigende kleurtjes.
Als ouder kun je in een dergelijke situatie drie dingen doen. Je doet je kind een muilkorf om. Je probeert de boel te regisseren (NEE Olivia, ik zei dat je maar TWEE smarties uit de schaal mocht pakken!) of je leunt achterover met een glas wijn, laat de kinderen als losgeslagen wild deelnemen aan het suikerfestijn en haalt zeer nonchalant je schouders op. Die laatste categorie waren wij.
Ik sprak een diëtiste (ik vond haar gelijk aardig) die deze theorie ook zeer onderstreepte. Want, zo zei ze, kinderen leren vooral te doseren en naar hun eigen lichaam te luisteren wanneer ze zelf kunnen bepalen wanneer het genoeg is geweest. Deze theorie is zeer waarschijnlijk meer van toepassing op een situatie met normale hoeveelheden gevarieerd en gezond voedsel, maar dat zijn details.
Er bevond zich echter ook een moeder aan de andere kant van het spectrum. Gefascineerd keek ik toe hoe ze haar tweejarige dochter probeerde weg te lokken bij alle zoetigheid met een bakje gesneden stukjes appel, rijstwafelrondjes en een grijzige muffin. Ik sprak haar aan en vroeg haar of ze die muffin zelf had gebakken “Ja”, zei ze blij, “gemaakt van dadel, zoete aardappel en kikkererwten”. Dex, die even kwam kijken, kreeg een hapje aangeboden. Hij wilde eigenlijk niet, maar de blije vrouw was zo enthousiast over haar eigen baksel dat Dex toch besloot een vriendelijke poging te doen. De blik die daarop volgde had eigenlijk even op foto vastgelegd moeten worden.
Het feestje ging ondertussen in al z’n suikerige kleurigheid vrolijk verder. Cadeaus stapelden zich op, op een daarvoor aangewezen cadeautafel. De taart werd aangesneden door de tweejarige zelf samen met haar ouders (als een soort huwelijk) en de kinderen sprongen zich, tussen het suikerhappen door, helemaal kierewiet op het springkussen.
Dex stopte, met een blauwe mond van een chemische kleurstoflolly, roze marshmallows in zijn mond, terwijl Otis met andere chemische kleurstof uit een tube zijn gesuikerde donut aan het bedelven was onder een soort berg van paarse lava. Maar ziedaar, de diëtiste had gelijk. Dex kwam al vrij vlot aanlopen met de mededeling dat hij nu toch echt ging stoppen met eten. En ook (wat een zelfreflectie) verzuchtend dat hij spijt had dat hij al zoveel marshmallows had gehad, want hij had nog nog niet eens een cupcake gegeten. Otis bleek de paarse lavablubber vooral te hebben uitgesmeerd en de tafel met snoepdecoratie te hebben gebruikt voor een lekker potje sensorisch spel.
“Ik voelde een mengeling van bewondering voor de standvastigheid van de moeder als wel een tikkie medelijden voor de wellicht wat onnodige worstelingen met de peuter”
De blije moeder liep inmiddels wat minder blij rond met haar driftige peuter op haar arm. De peuter moest een half aangeknaagde donut teruggeven, zo bleek. Ik voelde een mengeling van bewondering voor de standvastigheid van de moeder als wel een tikkie medelijden voor de wellicht wat onnodige worstelingen met de peuter. Ik had de moeder in de toch al aanwezige kinderfeestjesellende wat meer rust gegund. En een donut met een glas wijn.”
Lees meer van Laurie:
Laurie: ‘Tegelijkertijd keek ik schuldbewust toe met een kritische noot naar mezelf’
Laurie: ‘Ontbijten voor de tv? Dat was echt te ordinair voor woorden’
Laurie: ‘Ik verwonder me over de totale ‘schijt aan de wereld’ attitude van mijn kinderen’
Meer lezen van Laurie? Neem een kijkje op haar blogpagina!
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.