Bron: Eigen beeld
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (1). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
“Het is een regenachtige woensdagmiddag. Ik sta in een schoenenwinkel waar ik een poging doe om het mollige voetje van mijn tweejarige zoon in een schoentje te proppen.“Ma’am….this is the girlssection”, hoor ik ineens achter me. Verbaasd kijk ik om, recht in het breed lachende gezicht van een winkelmedewerker. Ze wijst met haar vinger naar de afdeling waar ik, volgens haar, moet wezen; ‘BOYS’ staat er in grote hoofdletters boven. Eronder een rek met schoenen in louter donkerblauwe, bruine en legergroene tinten. Her en der gedecoreerd met een dino of een hysterisch marvelfiguur met knipperlichten.
Het schoentje wat half om mijn zoons voet heen gewurmd zit, is wit met lichtblauw en een zweempje paars. “Excuse me?” zeg ik vragend? “Oh ik dacht dat u schoenen voor hem zocht, en dit is de meisjesafdeling”, zegt de vrouw nogmaals. “Klopt, ik zoek schoenen voor mijn zoon, en ik wil deze schoenen”, zeg ik kordaat “Is that a problem?”. Mijn zoon marcheert inmiddels met een grote grijns, opgeheven hoofd en veel branie door de winkel op z’n wit met paarse sneakers. De vrouw rekent verder zonder al teveel commentaar, maar met een afkeurende blik, de schoenen af.
Een paar weken later zijn we aan het eten bij een paar Zuid-Afrikaanse vrienden. De kinderen eten aan een aparte tafel, gedekt met plastic borden, bekers en bestek. Wanneer Erik wat eten op Dex z’n bord wil scheppen (een roze bord) wordt hij door de gastvrouw aangesproken. “Wil je hem niet gewoon een jongensbord geven?” vraagt ze, terwijl ze hem een blauw bord aanreikt. Wanneer Erik haar, met een lichtelijke frons, vriendelijk bedankt en het eten stug verder opschept op het roze bord, benoemt de gastvrouw in kwestie dat ze dat wel erg ‘progressief’ van ons vindt. Die gekke Nederlanders. Ik zie het haar bijna denken. En dat irriteert me.
Het is feitelijk gezien toch een beetje absurd dat de kleur van een plastic bord in verband wordt gebracht met onze progressieve kijk op de wereld? Maakt de aanwezigheid van een zweempje paars of een likje roze in ons overwegende mannenhuishouden ons nou zulke ruimdenkende mensen? Of maakt dat ons in de ogen van sommige Zuid-Afrikanen een stel mafketels die onze zoons te weinig voeden in hun testosterongehalte. Ik vertel het aanwezige gezelschap maar niet dat onze oudste zoon laatst met rode nagellak naar school ging (wat een hoop losmaakte in het gehele schoolgezelschap, maar dat is weer een ander verhaal). Dan wordt er geen hap meer gegeten.
“Iets in mij voelt de behoefte om te gaan prediken over termen als woke, genderneutraliteit en ruimdenkendheid”
Later deze week stap ik met onze tweejarige zoon de deur uit. Eigenlijk moet ik al weken met z’n blonde krullenbol naar de kapper. Hij begint een beetje op Cousin Itt van de Adams Family te lijken. In mijn broekzak vind ik een elastiekje en snel maak ik met de meest wilde robuuste krullen een knotje op z’n hoofd. Zo dat is beter. Aangekomen bij de school drommen de kinderen om hem heen. “Wáárom heeft hij een staartje op z’n hoofd?”, vraagt één van de meisjes met een twijfelachtige blik, “Hij is toch een jóngen?”. Iets in mij voelt de behoefte om te gaan prediken over termen als woke, genderneutraliteit en ruimdenkendheid. Dan realiseer ik me weer even dat er een zesjarige tegenover me staat dus een simpel antwoord lijkt me op dit moment het meest passend. “Anders hangt zijn haar voor zijn ogen”, zeg ik vriendelijk. “Oh!”, zegt ze, en ze loopt weer verder.
Terwijl we de school uitlopen groet Dex zijn sportdocent met een enthousiaste “Bye Miss (onverstaanbare achternaam)!”. Verrek zeg, is dit een vrouw? Ik heb deze sportieve leerkracht met kort stekeltjeskapsel, afgetraind lijf en het altijd aanwezige donkerblauwe trainingspak (ja daar ga je) altijd aangezien voor een man. Tot zover de progressieve blik. Ik ben ook niet heilig.”
Meer lezen van Laurie? Neem een kijkje op haar blogpagina!
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Het kinderboek De mooiste vis van de zee is een klassieker die al tientallen jaren in menig kinderkamer te vinden is. Volgens psycholoog Caroline Middelsdorf geeft dit ogenschijnlijk onschuldige verhaal echter een minder gezonde boodschap mee aan kinderen. Op Instagram deelt ze haar gedachte hierachter.
Bertrie Wierenga en Dorian Bindels zijn onlangs ouders geworden van een dochter en zitten samen op een knalroze wolk. De kersverse papa is apetrots op zijn prachtige gezin en gaat op dit moment ‘zwevend door het leven’.
Kinderen die in het Engels tot 20 tellen, maar geen bal kunnen vangen of blokken stapelen – het klinkt grappig, maar experts maken zich zorgen. De schermtijd van jonge kinderen schiet omhoog, en dat laat z’n sporen na.
In de wintermaanden kan de temperatuur ’s nachts flink dalen. Maar hoe weet je of je kindje het écht niet te koud heeft in bed? Twee kinderslaapcoaches delen belangrijke signalen waaraan je kunt zien dat het misschien tijd is voor een extra laagje of een warme slaapzak.
Voetbalster Lieke Martens en haar man Benjamin van Leer verwachten binnenkort hun eerste kindje. In een item van het Franse Lou onthult de voormalig Oranje-international het geslacht van de baby.
Laten we eerlijk zijn: alle kinderen hebben hun momenten waarop ze liever luisteren naar het buurmeisje van drie dan naar hun eigen ouders. Maar als je een kind hebt met een bepaald sterrenbeeld, kun je je borst natmaken. Deze zijn pas écht eigenwijs.