Bron: Eigen beeld
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (1). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
“Iedere ouder kent ze wel. Die momenten waarop je bewust één of meerdere pedagogische etiketten de rug toe keert. De spreekwoordelijke opvoedtouwtjes even schaamteloos laat vieren. Ten behoeve van jezelf, je kind of het gehele systeem wat zich op dat moment rondom je kind bevindt. Deze pedagogische anti-etiketten kunnen variëren tot de meest uiteenlopende situaties. iPads aan tafel honoreren, driftbuien sussen met snoep, na zes keer ‘nee!’ toch eindigen met ‘zucht…oké dan’.
Afgelopen week speelde er zo’n deze pedagogische anti-etikettesituatie af in huis. En in deze situatie betrof dat de tv aan in de ochtend. En dan niet zomaar tv, nee baby-tv. En nu zullen legio lezers denken; ‘kind waar maak je je druk om, ik ben opgegroeid met een doorlopend actieve tv’. Nou ik niet. Ik kom uit zo’n VPRO gezin waar Villa Achterwerk op de zondagochtend de enige uitzondering was op de tv-in-de-ochtend regel. Doordeweeks, voor schooltijd, was uit den boze. En ontbijten voor de tv? Dat was echt te ordinair voor woorden. Verder ben ik opgegroeid tot een gezond en doorgaans veerkrachtig mens dus ik kon blijkbaar zonder, maar strikt was het wel.
Even terug naar de Baby-tv, want dat is waar ik graag over wil uitwijken in deze column. De situatie was als volgt; grote zoon was op school, kleine zoon vroeg aandacht en ik had nog niet ontbeten. En ik had zin in een rustig ontbijt met koffie en een digitale krant. En zie daar de tv. Ik koos geen verantwoord NPO filmpje maar scrolde door het ietwat hysterische Netflix aanbod in de categorie ‘voor de kleinsten’. Dit deed mij direct realiseren dat ik maar wat graag zou willen opteren voor een bijbaan in de Netflix categoriseringsafdeling dan wel niet het pedagogisch advies departement maar dat is weer een ander verhaal. Ik koos uit het rijtje iets met een jolig en kleurig uiterlijk wat me nog enigszins educatief verantwoord leek (zo deed het bijschrift dit voorkomen) en plantte mijn zoon op de bank. Die was meteen geboeid. Ik ook. Mijn digitale krant haalde het niet bij de materie die ik daar voorgeschoteld kreeg.
Door een kleurige tuin huppelde een rijtje kinderen met twee tanden en enorme ogen. Deze baby’s (want dat ben je als je nog maar twee tanden hebt) waren cognitief en emotioneel sterk ontwikkeld. Het waren absurd emotioneel hoogbegaafde baby’s als je het mij vraagt. Gevoelens als teleurstelling, onmacht en sociale angst kwamen aan bod en werden op een tevens zeer educatieve manier benoemd door de baby’s zelf. Ooit een baby met twee tanden zien praten over ‘een vreemde kriebel in zijn buik’ als hij met die twee tanden voor het eerst naar de tandarts gaat? Een surreëel gegeven kan ik je vertellen.
“Toen brak mijn klomp. Een rauwe stengel bleekselderij is gewoon niet te pruimen namelijk”
De aflevering was vrij snel afgelopen (goed afgestemd op de aandachtspanne van een baby) en er startte meteen een nieuwe. Hier was het thema iets met groenten. Eerst verscheen er een hele jolige, veel te opgewekte vader, die in de supermarkt aan het jongleren was met paprika’s. Daarna liep één van de baby’s in een weiland waar zijn zingende moeder al huppelend een bleekselderij aanprees. De blonde baby ging het samen met z’n babymaten maar eens proberen en tezamen concludeerden ze dat het heerlijk was. Toen brak mijn klomp. Een rauwe stengel bleekselderij is gewoon niet te pruimen namelijk. En wanneer je nog maar twee tanden hebt kom je sowieso niet veel verder dan een pureetje van zoete aardappel.
Nadat ik me wederom had verwonderd/verbaasd/geërgerd over de derde aflevering waarbij diezelfde jolige vader, toegezongen door zijn vrouw en kinderen, met zijn handen op zijn kruis naar de wc rende omdat ‘hij zo nodig moest’ (doe even normaal) deed ik de tv uit. Mijn zoon (met zijn bijna tweDe jaar al een heel scala aan tanden) vroeg direct om een stengel bleekselderij en benoemde dat hij ‘erg verrast was door de sterk inhoudelijke content van het tv-programma’. Dat zou toch geniaal zijn? Nee die pakte vrij onverstoorbaar een autootje en begon me een luid gevroem door de kamer te racen. Die was de babymob alweer vergeten. Ik pakte de krant er maar weer eens bij.”
Meer lezen van Laurie? Neem een kijkje op haar blogpagina!
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.