Beeld: Kyra, HashtagK
Mijn zoon is mijn eerste en mijn laatste. Zo dat is er uit. Online dan, want in het echte leven heb ik het al wel vaker gezegd. Vaak stuit ik dan op weerstand.
Plus vele andere variaties. Eigenlijk zou ik geen reden hoeven geven, waarom we het zo laten. Graag ben ik eerlijk in wat het voor ons betekent. Hoe opener we praten over struggles en keuzes, hoe beter we naar elkaar luisteren, hoe fijner we het met elkaar kunnen hebben. Voordat Charles en ik wat met elkaar kregen, waren we over het over kinderen al eens: wij hadden geen kinderwens. Dat veranderde toen we een tijdje met elkaar liepen en echt een toekomst met elkaar zagen. In die tijd hadden we het steeds vaker over het krijgen van een kindje. Niet kinderen; kind. We wilden niets uitsluiten, maar we baseerden wel een hoop keuzes op het feit dat we niet meerdere zouden krijgen.
Gewenst en gepland werd ik zwanger van onze zoon. En ondanks goede uitslagen met een fijne 20 wekenecho, voelde ik me steeds minder goed. Het werd een traumatische zwangerschap met meerdere ziekenhuisopnames en was de kans dat ik de bevalling niet zou overleven. Dat is niet niets en daar kwam ook nog een postnatale depressie bovenop. Daar zat ik dan. Met een gezond kind, dat wel. Alleen, mijn lijf was stuk en mentaal lag ik in gruzelementen. Ik was kapot en kon niet meer. De PTSS en depressies knaagden aan me en steeds helderder werd dat het bij onze zoon zou blijven. En je mag best weten, dat doet verdriet.
Verdriet omdat je nooit meer een kindje zult dragen. Verdriet omdat je graag een andere ervaring zou willen. Verdriet omdat je nooit meer zo’n kleintje zult hebben. Verdriet omdat alle eerste keren ook meteen de laatste keren zijn en ik er aardig wat heb gemist door de depressies.
“De PTSS en depressies knaagden aan me en steeds helderder werd dat het bij onze zoon zou blijven”
Het meeste verdriet komt echter niet vanuit mezelf, maar van de buitenwereld. Het onbegrip. Waarom Charles zich, toen de Nox anderhalf was, al liet steriliseren? Hoe konden we nu al weten dat het echt goed was zo? Eerlijk gezegd, dat konden we niet met de volle honderd procent. Ik heb daarom gerouwd. Want waar we helemaal zeker van zijn, is dat er geen kindje meer uit mijn buik komt. Toch ben ik erg blij dat Charles een knip liet zetten. Ondanks de spiraal was ik iedere maand doodsbang dat ik per ongeluk zwanger zou raken. Ik wist niet eens hoe ik voor mezelf moest zorgen, laat staan voor zo’n kleintje. Niet te vergeten dat het ook maar de vraag zou zijn of ik een tweede zwangerschap zou overleven. Fysiek én mentaal.
“Hoe konden we nu al weten dat het echt goed was zo?”
Wat wij doen is niet ‘normaal’, zo’n eenling opvoeden. Terwijl… het lijkt mij juist heel normaal dat we kiezen voor een gezonde moeder, dat we stimuleren dat familie uit vele vormen en maten bestaat, dat we andermans keuze accepteren, zonder een uitleg. Dat we zien hoe een moeder die een keuze maakt – voor haarzelf en haar gezin – echt in het leven staat: vol liefde en met een zwaar hart. Want de niet-normaal-keuze, daar wordt juist extra over nagedacht.
Om welke reden jij het net zo of juist anders doet, laten we elkaar steunen. Moeder zijn is ook een hele dagtaak en hard werken! We doen allemaal maar wat, met de beste bedoelingen voor onze kinderen. En daar draait het uiteindelijk om. Lilian Finn (31) is auteur, spreker en designer. Ze is getrouwd met Charles en moeder van zoon Nox (4). Deze column verscheen eerder op LilianFinn.nl en is ook volledig te luisteren op Spotify.
Is jouw partner altijd degene die je verrast met een romantisch gebaar? Een onverwacht cadeautje, een avondje fancy uiteten of zelfs een ontbijtje op bed. Sommige mannen lijken gewoon geboren voor romantiek. En ja hoor, je sterrenbeeld speelt daar zeker een rol in.
Van eenhoorns tot Elmo en van Paw Patrol tot prinsessen. Elke peuter komt in een fase waarin hij of zij enthousiast wordt van specifieke dingen. Daarom delen we iedere week een leuke peuterpassie van onze lezers, want soms zijn ze wel héél bijzonder.
Of je kind nu een echte fijnproever of een kieskeurige eter is, het menu van je kleintje kan een enorme zoektocht zijn. Wat eet een dreumes op een dag? En hoeveel eet een peuter nou écht? Wij geven je een realistisch kijkje in de keuken van andere ouders. Deze week het menu van Pippa.
Dat het ouderschap zwaar is, zal weinig moeders verbazen. Maar wist je dat meer dan 1 op de 4 moeders tijdens het voeden in slaap valt? Begrijpelijk? Absoluut. Maar ook risicovol, zeggen experts tegen Parents. Zo houd je volgens hen jezelf én je baby veilig.
Er zijn soms schoonmoeders die graag hun eigen plan trekken. Zo ook de schoonmoeder van Anjelica. Ze had duidelijk gemaakt dat alléén haar vriend bij de bevalling mocht zijn, maar raad eens wie er opdook? “Ze was stilletjes de ziekenhuiskamer ingeslopen.”
Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.