Lis: ‘Eindelijk mag ik los over mijn favoriete onderwerp: poep’
Schrijfsters Lisette Jonkman en Susan Muskee spreken elkaar elke dag over van alles en nog wat, maar er is één onderwerp waar ze nooit over uitgepraat raken: het moederschap. Lisette is moeder van Felix (3) en Elodie (1), en Susan is in maart bevallen van haar dochter Noortje. Maandelijks bespreken ze alles wat met jong moederschap te maken heeft: van tsjernobylluiers tot terrornachten en van zwangerschapskwaaltjes tot zwamadviezen (die wel heel goed bedoeld zijn).
Lieve Lis,
Van alle dingen waar ik níét op was voorbereid toen ik een kind kreeg, staat ‘een bijna obsessieve focus op de poepproductie van mijn nageslacht’ pertinent bovenaan. Vragen als ‘is dit nou kip-kerrie, of toch meer mosterd?”, “hoeveel dagen is het nu geleden?”, “zijn dit nou pitjes?”, “was dit een scheet, of…?” en “is dit normaal?!” zijn de afgelopen tijd vaker over mijn lippen gekomen dan ik ooit had verwacht.
Kort gezegd is het antwoord op die laatste vrijwel altijd ‘ja hoor, maak je geen zorgen’ – zoals, eerlijk is eerlijk, heel vaak het antwoord is op baby-gerelateerde vragen. Groene poep? Heel normaal. Pitjes? Ja, hoor. Meerdere keren per dag? Keurig! Eens per week? ÓÓK NORMAAL. Dat laatste wist ik dus niet, tot ik me na vier kip-kerrieloze dagen tóch zorgen begon te maken en maar eens ging googelen of ik mijn kind niet Patty Brard-stijl moest doorlichten (hoefde gelukkig dus niet, baby’s die borstvoeding krijgen kunnen zelfs gerust tien dagen tussen twee poepluiers laten).
De geur van babypoep schijnt trouwens volgens de meeste websites en folders ‘friszuur’ te zijn. Denk daar maar eens aan, de volgende keer dat je kokhalzend boven een verse volle luier hangt. Hoewel… jouw kinderen zijn natuurlijk al lang en breed het vloeibare stadium gepasseerd (meestal dan), dusseh… in het kader van de betere voorbereiding: waar moet ik rekening mee houden als we straks gaan beginnen met vast voedsel? Heb je nog tips en trucs? Gore verhalen (ik ken jou, die heb je vast)? Kom maar op. Ik zet vast een knijper op mijn neus en wacht met friszure tegenzin op je antwoord.
Liefs,
Suus
Lees ook – Vakantieblunder: ‘Te midden van de drukbezochte zee ontstond een bizar vlokkenfestijn van poepstukjes’
Lieve Suus,
Eindelijk mag ik los over mijn favoriete onderwerp: poep. We trekken de beerput open, hou je vast.
Je had het over iets waar niemand je op voorbereidt, nou, ik heb er nog eentje voor je: wat antibiotica met de darmflora van je kleine doet. Felix heeft in zijn eerste jaar gelukkig maar één keer een kuur gehoeven, maar Elodie had zoveel oorontstekingen dat ik voor haar om de haverklap bij de apotheek stond. Op een gegeven moment zijn we in overleg met de huisarts maar gewoon opgehouden met antibiotica geven, want het arme kind scheet elke keer haar volledige net-opgebouwde darmflora uit. Hadden we weer een vloeibare luier vol wittige slijmstukjes.
En wat er gebeurt wanneer je kind vast voedsel gaat eten? Dan worden de relatief schattige kipkerriekakjes plotseling volwaardige donkerbruine grotemensendrollen. En die lúcht… Niks friszuur. ACCUZUUR.
Felix is net 3 jaar en hard op weg om zindelijk te worden. Dat is fijn, niet alleen omdat het scheelt in de hoeveelheid luiers die we er hier thuis doorheenjassen, maar vooral omdat ik het fantastisch vind om te zien wat hij nu weer produceert wanneer hij op de porseleinen troon plaatsneemt. Laatst baarde hij een soort gehaktbal. Ik hoefde niet eens te doen alsóf ik onder de indruk was. Wel vijf minuten heb ik dingen geroepen als: ‘Goeie drol, man!’ en tegen Lau gegild dat hij écht even moest komen kijken (gek genoeg had mijn man daar niet zoveel behoefte aan). Maar niet alleen gehaktballen draait mijn zoon zonder moeite; de hele snackbar komt voorbij. Kroketten, kipcorns, pindasaus…
Toen we laatst op de bruiloft van vrienden waren, stuurde mijn moeder me precies tijdens de kus een contextloze foto van een soort wc-vullende boomstam. Zonder blikken of blozen appte ik terug: ‘TROTS!’ en daarna: ‘Tenzij deze van jou is.’
Het hele ‘ik moet naar de wc, dus dan moet ik me fysiek ook naar de wc begeven’-aspect van het zindelijk worden vergeet hij trouwens nog weleens. Of hij gaat stiekem in een hoekje op zijn hurken zitten (cue Mama Lis die opspringt met uitgestoken armen en eropaf rent terwijl ze in slow motion roept: ‘Nooooooo!’). Maar goed, poep is en blijft grappig, ook als het per ongeluk op de verkeerde plek terechtkomt. Gisteren hobbelde Felix wijdbeens naar me toe met ogenschijnlijk een dinosaurusei in zijn broek. ‘Gepoept?’ vroeg ik. Hij knikte met een ongemakkelijke grimas. ‘Ah joh, kan gebeuren.’ Ik trok zijn broek naar beneden en prompt viel er met een doffe FLOMP iets ter grootte van een fikse avocado in het potje. Ik schoot in de lach en ik blééf hinniken. Toen hij uiteindelijk vroeg: ‘Mama, wat is er zo grappig?’, moest ik proestend antwoorden: ‘Sorry, mama moet gewoon altijd heel erg lachen om poep.’
Natuurlijk heeft hij wanneer hij buikgrieperig in bed lag ook weleens geprobeerd om Van Goghs Sterrennacht na te maken in bruintinten – iets wat minder hilarisch is wanneer jij degene bent die het moet verschonen. Maar zelfs dat vind ik niet écht vies, alleen heel zielig voor hem.
O, voordat ik mezelf dwing af te knijpen, nog even een tip. Steek nooit, ik herhaal: NOOIT, je vinger achterin de luier van je kind om even snel te checken of er wel of geen poep is. Dat is Russische roulette. Voor je het weet zit je met een bruine vingertop in de brasserie. En zie daar in de wc, met steevast piezelende kraan en toevallig een leeg zeeppompje, maar eens fatsoenlijk schijt onder je nagel vandaan te boenen. Of ik uit ervaring spreek? Geen commentaar.
DUS, VINGER IN DE LUIER: DOE HET NIET. ER ZIJN GEEN WINNAARS IN DIT SCENARIO.
Liefs en scheetjes,
Lis
Lees ook – ‘Mijn 4-jarige zoon poept alleen in een luier, hoe krijg ik hem hier vanaf?’
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
