‘Makkie’, dacht Kek Mama’s Malu toen ze ervoor koos om haar pasgeboren zoon borstvoeding te geven. Nog geen twee weken later merkte ze dat dit voor haar zo niet werkte.
Het leek zo romantisch als ik de verhalen op internet las: je legt je kind aan de borst, hij drinkt wat, valt heerlijk met z’n warme lichaampje tegen dat van jou in slaap en een uur of drie later meldt-ie zich weer netjes. Het kost geen drol, je hoeft niet te hannesen met maatscheppen plus je geeft ‘m ook nog het allerbeste wat-ie kan krijgen! Wat wil je nog meer?!
Nou, één ding weet ik nu: niet bij iedereen is het rozengeur en maneschijn. Althans, niet bij mij…
In het begin leek er niet eens zoveel mis. Mijn baby wist m’n tepel prima te vinden en de productie kwam vlot op gang. Hij viel na het drinken fijn op m’n borst in slaap, dus ik was ervan overtuigd dat ik goed bezig was. Tot-ie ineens om het halfuur om de borst begon te vragen. Ook ’s nachts.
De verloskundige zei dat het regeldagen waren – van die dagen dat je kind door groeispurten vaker behoefte heeft aan voeding. ’Maak een pot thee, ga op de bank liggen, zet een serie op en laat het allemaal gebeuren’, adviseerde ze. Ik ging ervoor, want ik wilde mijn kind koste wat het kost borstvoeding geven.
Lees ook
Romy Boomsma: ‘Borstvoeding geven in het openbaar hoort doodnormaal te zijn’ >
Dagenlang lag ik op de bank. Om het halfuur legde ik hem aan, maar drie weken en vier series later begon ik me toch wel af te vragen of dit écht regeldagen waren. Niet dus, want toen ik besloot gekolfde voeding via een flesje te geven, dronk hij veel beter en sliep hij ineens wél drie uur achter elkaar door.
Toch was ik ook nu weer 24/7 met voeden bezig: ik moest kolven, stopte het voorraadje in de koelkast, ging voeden, kolfde opnieuw, maakte de boel schoon en vervolgens was het al bijna weer tijd voor de volgende voeding. Ik had nergens anders tijd voor. Ergerde me mateloos aan dat voor mijn gevoel alles bleef liggen en sliep nauwelijks. Om over die pijnlijke, lekkende borsten nog maar te zwijgen.
Na anderhalve maand brak dit me op. Ik was uitgeput en voor mijn kind niet meer de vrolijke moeder die ik wilde zijn. Zijn huilbuien trok ik steeds slechter: hem troosten kostte me enorm veel moeite. Niet alleen mij, maar ook m’n vriend viel op dat ik niet meer kon genieten en dat was de druppel: tegen al mijn idealen in stopte ik met borstvoeding.
Op dat moment voelde het als falen, maar toch was het voor mij uiteindelijk de juiste beslissing: ik ben weer gelukkig en zie elke dag met mijn zoon als een feestje. Hij is op zijn beurt tevredener dan ooit, slaapt goed door, groeit als kool en is heerlijk vrolijk. En de lastige huiluurtjes? Die incasseer ik nu als een relaxte moeder. Meestal dan ;).
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.