‘Makkie’, dacht Kek Mama’s Malu toen ze ervoor koos om haar pasgeboren zoon borstvoeding te geven. Nog geen twee weken later merkte ze dat dit voor haar zo niet werkte.
Het leek zo romantisch als ik de verhalen op internet las: je legt je kind aan de borst, hij drinkt wat, valt heerlijk met z’n warme lichaampje tegen dat van jou in slaap en een uur of drie later meldt-ie zich weer netjes. Het kost geen drol, je hoeft niet te hannesen met maatscheppen plus je geeft ‘m ook nog het allerbeste wat-ie kan krijgen! Wat wil je nog meer?!
Nou, één ding weet ik nu: niet bij iedereen is het rozengeur en maneschijn. Althans, niet bij mij…
In het begin leek er niet eens zoveel mis. Mijn baby wist m’n tepel prima te vinden en de productie kwam vlot op gang. Hij viel na het drinken fijn op m’n borst in slaap, dus ik was ervan overtuigd dat ik goed bezig was. Tot-ie ineens om het halfuur om de borst begon te vragen. Ook ’s nachts.
De verloskundige zei dat het regeldagen waren – van die dagen dat je kind door groeispurten vaker behoefte heeft aan voeding. ’Maak een pot thee, ga op de bank liggen, zet een serie op en laat het allemaal gebeuren’, adviseerde ze. Ik ging ervoor, want ik wilde mijn kind koste wat het kost borstvoeding geven.
Lees ook
Romy Boomsma: ‘Borstvoeding geven in het openbaar hoort doodnormaal te zijn’ >
Dagenlang lag ik op de bank. Om het halfuur legde ik hem aan, maar drie weken en vier series later begon ik me toch wel af te vragen of dit écht regeldagen waren. Niet dus, want toen ik besloot gekolfde voeding via een flesje te geven, dronk hij veel beter en sliep hij ineens wél drie uur achter elkaar door.
Toch was ik ook nu weer 24/7 met voeden bezig: ik moest kolven, stopte het voorraadje in de koelkast, ging voeden, kolfde opnieuw, maakte de boel schoon en vervolgens was het al bijna weer tijd voor de volgende voeding. Ik had nergens anders tijd voor. Ergerde me mateloos aan dat voor mijn gevoel alles bleef liggen en sliep nauwelijks. Om over die pijnlijke, lekkende borsten nog maar te zwijgen.
Na anderhalve maand brak dit me op. Ik was uitgeput en voor mijn kind niet meer de vrolijke moeder die ik wilde zijn. Zijn huilbuien trok ik steeds slechter: hem troosten kostte me enorm veel moeite. Niet alleen mij, maar ook m’n vriend viel op dat ik niet meer kon genieten en dat was de druppel: tegen al mijn idealen in stopte ik met borstvoeding.
Op dat moment voelde het als falen, maar toch was het voor mij uiteindelijk de juiste beslissing: ik ben weer gelukkig en zie elke dag met mijn zoon als een feestje. Hij is op zijn beurt tevredener dan ooit, slaapt goed door, groeit als kool en is heerlijk vrolijk. En de lastige huiluurtjes? Die incasseer ik nu als een relaxte moeder. Meestal dan ;).
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.