Van een versierde kerstboom tot lichtjes in de beukenhaag: Kek Mama’s Malu vindt het hartstikke gezellig. Maar niet bij haar thuis.
Ik hoor het mezelf nog zeggen: ‘Later als ik groot ben, maak ik van mijn huis wél een kerstpaleis.’ Spuitsneeuw tegen de ramen, een sissende rollade in de oven, lichtjes in de beukenhaag en een hysterisch grote boom met daaronder bergen cadeaus: ik zag het als achtjarig meisje helemaal voor me.
Mijn ouders waren nooit zo van de feestdagen. Eerste kerstdag werd er ’s avonds voor de verandering gedronken uit wijnglazen en met een beetje geluk lagen er goudkleurige servetten naast ons bord, maar er waren geen cadeaus en er stond vrijwel nooit een kerstboom. (Op één creatieve uitspatting van m’n moeder na: een pikzwart boompje ondersteboven aan het plafond.) Moeders had geen zin om uren in de keuken te rommelen aan een zesgangenmenu. Of zichzelf door drukke winkelstraten te wurmen voor een berg kerstcadeaus. Terwijl ik me vergaapte aan de roedel neon rendieren in de tuin van de buren, kon die decembermaand haar niet snel genoeg voorbij gaan.
Lees ook
‘Ik ben anti-kerst, maar mijn zoon vindt het geweldig’ >
Die sterke drang naar het vieren van een Amerikaanse kerst is lang blijven hangen. De eerste kerst met onze zoon pakten we daarom groots aan. We kochten een nieuwe kerstboom, sloegen ietwat door met de ballen – om je een idee te geven: ik liet er een maken met het hoofd van onze hond erop – en legden een slinger vol lichtjes voor het raam.
Ook onze kerstagenda planden we ramvol, maar al tijdens de eerste avond bij familie wist ik: ik was te voorbarig. Want hoewel Mack zich normaal gesproken prima wist te gedragen aan tafel, veranderde hij met kerst in een grijpgraag monster. Binnen vijf minuten had ik al het complete tafelservies inclusief tafelkleed uit zijn handen getrokken. Hij schreeuwde het uit als hij z’n zin niet kreeg en toen hij bij thuiskomst ook nog doorkreeg dat kerstversiering fantastisch is om aan te trekken – en kerstballen niet kunnen stuiteren, maar vooral heel veel rommel geven als je ze op de grond knalt – was het einde zoek. Je snapt: na drie dagen was ik op.
Mack is nu anderhalf en ik kan hem prima uitleggen dat hij niet aan versiering mag komen. Toch moet ik er na zo’n druk jaar ineens niet meer aan denken om aan een chic gedekte tafel te zitten of ons huis vol te hangen met meuk. Deze keer daarom geen hysterische kerst of kerstboom voor ons. Hooguit een zwart nepexemplaar ondersteboven aan het plafond. Valt de appel toch niet ver van de boom.
Deze column staat in het Kek Mama Winterboek 2019.
Meer persoonlijke verhalen? Volg Kek Mama op Facebook >
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.