Malu Pesulima (29) woont samen met Romano en is moeder van Mack (3).
Sinterklaasavond 1999. Nieuwsgierig kijk ik naar de twee cadeaus op tafel als mijn vader door de buurman wordt gebeld. Of hij onopvallend drie jute zakken gevuld met een buitensporige hoeveelheid aan pakjes bij de deur wil zetten. “Meteen daarna op het raam bonken?” reageert mijn vader instemmend.
Het is een beeld dat ik me als de dag van gisteren herinner. Want drie jute zakken op de stoep? Dat was voor mijn broer en mij totaal ondenkbaar. In de weken voor sinterklaas mochten wij hooguit twee keer onze schoen zetten. Vaak lag er wat strooigoed in en met een beetje geluk een chocoladeletter. Op 5 december kregen we allebei één groot cadeau. En hoewel we geen exorbitante uitpaksessies kenden, maakten mijn ouders er altijd een onvergetelijke avond van.
Lees ook
‘Mama, oma zegt dat Sinterklaas niet bestaat’ >
Toch hadden die jute zakken van de buren klaarblijkelijk indruk gemaakt, want ruim twintig jaar later moest en zou diezelfde hysterische sinterklaasavond er komen voor mijn eigen zoon. Van dino’s en kleurpotloden tot puzzels, bellenblaas en bestuurbare auto’s: werkelijk alles werd uit de zak getoverd. Kind eerst blij, natuurlijk. Maar toen we zagen dat hij er na het zoveelste cadeau genoeg van had, totaal overprikkeld was en er nog twee zakken tot de nok toe gevuld tegen de bank stonden, voelden mijn vriend en ik er ons wat ongemakkelijk bij. We knoopten de overgebleven zakken dicht, bewaarden de cadeaus en maakten neefjes, nichtjes en vriendjes er op verjaardagen blij mee.
Een prima oplossing voor dat overtollige speelgoed, maar toch had ik er een nare nasmaak van. Helemaal toen ik zag dat Mack al na een paar weken geen oog meer had voor negentig procent van de cadeaus, die tot op de dag van vandaag enkel dienen als kistvulling. Daarom doen we het dit jaar anders. Geen bergen prullaria meer, maar enkel een paar fijne cadeaus waar Mack zeker langere tijd mee speelt. En nu maar hopen dat onze huidige buurman me niet vraagt of ik als onzichtbare sint kan fungeren.
Deze column staat in Kek Mama 15-2021.
Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Hij kwam er niet via de geijkte paden, maar via een affaire. Maar dat maakt het zoontje van Sarah er zeker niet minder gewenst om.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag