Malu Pesulima (28) woont samen met Romano en is moeder van Mack (2).
“Weet je het zeker, schat?” Ik zucht op de badkamervloer mijn weeën weg en roep hysterisch dat ik van z’n lang zal ze leven niet in de auto stap om naar het ziekenhuis te rijden. Dan maar thuis bevallen.
Romano vertrekt geen spier, al merk ik aan alles dat hij twijfelt of ik aan het ijlen ben. Niet zo gek ook, want mijn gehele zwangerschap zweerde ik bij een ziekenhuisbevalling. Mijn woorden: “Stel, ik moet door complicaties alsnog naar het ziekenhuis en tref al puffend de bovenbuurman met stinkende vuilniszakken (of erger nog: zijn springgrage golden retrievers) aan in de lift? Nee hoor, gooi mij lekker in een verloskamer – scheelt me ook een heleboel wasjes na afloop…”
En ineens lig ik daar in mijn eigen badkamer te smeken of ik toch als-je-blieft thuis mag blijven. Romano strijkt door m’n haren en zonder ook maar iets te zeggen geeft hij me het gevoel dat het goed komt. En het komt goed, want vanaf het moment dat m’n bed gereed is, gaat alles in sneltreinvaart. Het is pijnlijk (logisch: kréég je je kind maar gratis bij aankoop van drie pakken wasmiddel), maar het idee dat ik thuis ben en me omringd door mijn eigen spullen in een denkbeeldige cocon kan wikkelen is onbetaalbaar. We zijn een onoverwinnelijk team en nog geen vijf uur nadat mijn vliezen spontaan breken, ligt onze zoon op mijn borst.
Lees ook
‘We komen wel aan acht uur slaap, maar dan verdeeld over drie nachten’ >
Een droombevalling. Maar pas twee jaar later realiseer ik me hoe groot Romano’s aandeel hierin eigenlijk was: hij bleek de rust zelve, week geen moment van mijn zijde en zorgde ervoor dat ik me gehoord voelde – ook toen ik ’m als een viswijf uitkafferde. Hij kalmeerde me op het moment dat ik bang was om de controle over mijn lichaam te verliezen, want híj vertrouwde op mijn lichaam. Precies dat had ik nodig om tijdens de laatste loodjes door te kunnen gaan.
Natuurlijk is een bevalling geen kattenpis, laten we de boel niet verheerlijken, maar samen hebben we het toch maar mooi geflikt. En weet je? Dan zal de bovenbuurman met zijn stinkende vuilniszakken me de volgende keer een worst wezen.
Deze column staat in Kek Mama 11-2020.
Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Zangeres Eva Simons, die dit jaar de rol van Maria speelt in The Passion, deelt een intens persoonlijk verhaal. Tijdens een repetitie voor de paasvertelling kreeg ze een miskraam. “Het was intens verdrietig.”
Weet je wat jij op dinsdag moet doen? Nee, geen was vouwen of kind nummer drie ophalen van zwemles. Dinsdag is dé dag om je vakantie te boeken. Dat is niet zomaar een moedergevoel, maar keihard onderzocht door de CheapTickets.nl.
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
“Ik vroeg het eigenlijk gewoon voor de grap…” Dat schrijft de 28-jarige Natallia Tarrien over het moment dat ze ChatGPT raadpleegde vanwege een vreemd gevoel in haar kaak. Wat begon als een onschuldig gesprekje met een chatbot, eindigde met een spoedopname, een bevalling en… het redden van haar leven.
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.