Mariëtte Middelbeek is chef redactie van Kek Mama en auteur. Samen met haar man Erik heeft ze twee kinderen: zoon Casper (4) en dochter Nora (3).
Er bestaan mensen die niet zo van kinderen houden. Als die mensen mij en mijn nageslacht in een supermarkt tegenkomen, zullen ze niet direct van gedachten veranderen, want ik heb twee notoire winkelterroristen. Onlangs dacht ik even met het olijke duo naar de bouwmarkt te gaan. Een van mijn favoriete winkels, omdat er veel robuuste dingen worden verkocht die niet breken als je ernaar wijst. Maar het duo had zo’n dag. Zo’n dag waarop ze zich uitkleedden in een showroom douchecabine en vochten met verfrollers als zwaard. Dan begrijp ik best dat mensen die niet van kinderen houden mij een dodelijke blik sturen. Hebben ze misschien ook gedaan, geen idee, ik was te druk bezig het douchedeurtje te repareren.
Los van de kinderhaters bestaan er ook mensen met een uitgesproken hekel aan ouders. Ik noem: de bedenker van het kinderwinkelwagentje. Toen ik nog geen kinderen had, vond ik het een sympathiek idee. Gezellig boodschappen doen, gemoedelijk voortbewegend door een willekeurig gangpad. Little did I know. Inmiddels heb ik een haat-haatverhouding met die %^#^&*$-karretjes. Het liefst verbied ik ze, maar mijn kinderen weten waar ze staan en rennen er in volle vaart op af. Voor de vorm neem ik in de supermarkt altijd nog even de regels door, maar nog voor we de bananen gepasseerd zijn, is er al iemand aan het racen en botsen geslagen, tegen schappen of willekeurige scheenbenen. En ben ik zo ongeveer overleden.
Lees ook
Waarom kinderkarretjes in winkels ‘een psychologische marteling’ zijn >
Mijn man beziet het anders. “Je moet zonder schaamte op pad gaan”, is zijn favoriete opvoedwijsheid. “Of doen alsof ze niet van jou zijn.” Ja, dat lukt nogal als ze graag willen delen hoe hard ze kunnen botsen. “Mama, kijk! MAMAAAAA!!!!!!” En dan kom ik maar weer achter het broodschap vandaan. Onlangs pakte ik, na diverse pogingen tot opvoeden, die krengen af. Een wat oudere vrouw bezag het allemaal van een afstandje. Ik voelde haar misprijzende blik in mijn rug branden. Wat niet hielp nu de kinderen toch al op volle sterkte lieten merken wat ze van mijn opvoedmoment vonden. Met twee krijsende junioren toog ik naar de kassa. Ter hoogte van het hondenvoer kwam ik dezelfde vrouw tegen. Ik wilde me al gaan verontschuldigen, maar zij begon te grinniken. “En zo liep het af”, zei ze, waarna ze me bemoedigend aankeek en vertelde dat haar kleuters inmiddels dertig waren en dat het allemaal vanzelf zou goedkomen. Een beetje meer opgelucht nam ik de winkelterroristen toch maar snel mee naar huis.
Deze column staat in Kek Mama 07-2019.
Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.