Beeld: Nine IJff
Mariëtte Middelbeek is journalist en auteur, en columnist voor Kek Mama. Samen met haar man Erik heeft ze twee kinderen: zoon Casper en dochter Nora.
In een werkontwijkend moment was ik verzeild geraakt in Facebookreacties onder een bericht over een kleuterjuf die iets niet naar behoren had gedaan. Categorie klein leed, een kind dat, volgens de ouders, door de juf niet op waarde was geschat, want Pietertje had de letter S foutloos geschreven en was – ik chargeer even – door de betreffende leerkracht niet met spoed aangemeld voor de universiteit.
Luister ook naar – Prestatiedruk bij kinderen: ‘Toen mijn kind bleef zitten, wilde ik de juf ompraten’ >
In de reacties ging het al snel niet meer over Pietertje en het gros van de reageerders had het artikel niet gelezen, maar sloeg aan op de kop waarin de juf werd zwartgemaakt. Want halló, ook hún kind werd door de leerkracht niet gezien/ onterecht bestraft/ vergiftigd met doodgewone leerstof/ voor altijd verpest met een aflevering van Moffel en Piertje/ om onbegrijpelijke redenen niet in de plusklas geplaatst/ ten onrechte niet bejegend met een prinsen- of prinsessenbehandeling.
“Ik heb letterlijk gehuild toen ik in een keer in een profiel van een van mijn kinderen las ‘Wat ben ik trots op hoe jij bent gegroeid’ – ik bedoel: dat is toch liefde?”
Hoe langer ik las, hoe bozer ik werd; 419 reacties en niet één positief. Niet één ouder die zei: ik ben eigenlijk hartstikke blij met de juf/ meester, ik heb oeverloos respect voor het in bedwang houden van dertig kinderen, voor het eindeloze geduld dat je als leerkracht moet hebben, voor het elke dag weer klaarstaan om mijn kind te helpen met groeien, voor de vele knuffels, pleisters (letterlijk dan wel figuurlijk) en complimenten die dagelijks worden uitgedeeld, voor het invullen van dertig leerlingprofielen met voor elk kind een lief woord (ik heb letterlijk gehuild toen ik in een keer in een profiel van een van mijn kinderen las ‘Wat ben ik trots op hoe jij bent gegroeid’ – ik bedoel: dat is toch liefde?), voor het te woord staan van veeleisende ouders, voor het dealen met diverse uitdagingen binnen of buiten het autistisch spectrum – kortom, voor alles wat er van leerkrachten wordt verwacht. Ongetwijfeld zullen er hier en daar weleens steken vallen – in welke baan niet? Maar ik pleit voor 419 complimenten voor de juffen en meesters van Nederland, en gewoon een beetje hulde voor wat zij elke dag doen. Dit artikel staat in Kek Mama 09-2022. Ontvang elke maand Kek Mama met korting en gratis verzonden op jouw deurmat! Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Influencer Vera Camilla deelt verdrietig nieuws: ze had een chemische zwangerschap. De positieve test was zo gewenst, nadat zij en partner Jeff in november een miskraam meemaakten.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag