Beeld: Unsplash
Sinds ze kinderen heeft, bedenkt Mariëtte Middelbeek de ergste doemscenario’s. Vooral op vakantie.
Terwijl ik dit schrijf, lig ik aan het zwembad. Net als gisteren trouwens, en eergisteren. En als ik mij even waag een blik in de toekomst: morgen ook. Casper vindt water maar niks, maar vermaakt zich op de rand van het pierenbad met zijn geliefde graafmachine. Bij dreigende oververhitting houdt hij één teen in het water. Kleiner, onschuldiger en ongevaarlijker kan bijna niet. En toch, toch maak ik me grote zorgen.
Ik geef het toe: ik zag best een beetje op tegen de vakantie. En dat is een zin waarvan ik niet had vermoed dat ik hem ooit zou uitspreken dan wel opschrijven. Ooit, als in: in een prekindertijdperk. Natuurlijk zag ik mezelf al helemaal relaxed op een ligbedje onder de Zuid-Franse zon chillen en geen mens met een greintje gezond verstand zou daar tegenop zien, maar manmanman, die reis ernaartoe, die ongeduldige peuter, die baby die natuurlijk veel te lang in de Maxi-Cosi moest… Het is een wonder dat we gegaan zijn, zeg maar.
We reden de twaalfhonderd kilometer in twee dagen, waarvan eentje als heuse Zwarte Zaterdag was gekwalificeerd. Gelukkig hoefden we die dag niet over de drukste wegen van Frankrijk, waardoor de vertraging tot een uur werd beperkt. Verder bleek de reis tegen mijn verwachting in ook best te doen.
Ik heb inmiddels een goed getrainde arm van spullen – zoals daar zijn drinkbekers, ontbijtkoekrepen, babyflesjes, de iPad, zeer onbelangrijke details als het wieltje van de Action-motor dat natuurlijk al na twee seconden afbrak – naar de achterbank doorschuiven dan wel graaiend met één arm proberen te zoeken. De périphérique – die weg rond Parijs – deed ik achteruit, in gevecht met een duplo-graafmachine, omvallende luiertas en de deksel van de koelbox. Terwijl het alarmpiepje van mijn loshangende autogordel er irritant doorheen snerpte en ik overwoog lukraak wat stekkers los te trekken om het te laten stoppen.
Maar goed, dat zijn details. Want de door mij van tevoren bedachte doemscenario’s (een file van 250 kilometer, een baby die alleen maar zou krijsen, een ernstig auto-ongeluk, zestien peuterdriftbuien nog voor de Belgische grens, zo erg de weg kwijt dat ook de navigatie ons niet meer kon helpen, een lege tank in de middle of nowhere) bleken toch niet uit te komen, en dat is al heel wat.
Lees ook
‘Ik zie overal gevaar, mijn man lacht alles weg’ >
Die doemscenario’s, die kreeg ik gratis bij het moederschap. Ik weet niet waarom, maar sinds ik kinderen heb, ben ik heel goed in verzinnen wat er allemaal fout zou kunnen gaan. En ervan overtuigd raken dat het ook daadwerkelijk fout zal gaan. Geen idee of iedereen dit heeft, maar vooral als we weggaan uit de dagelijkse gang van zaken, raak ik ervan overtuigd dat ons heel vreselijke dingen zullen overkomen.
Voordat we kinderen hadden, gingen we op safari in de Serengeti, campeerden we door Australië en doorkruisten we Zuid-Afrika per huurauto. Ondernemingen waarvan je zou zeggen dat ze statistisch gezien wat gevaarlijker zijn dan met je eigen auto naar La France. Maar sinds de achterbank wordt bevolkt door twee wezens om wie ik me sowieso zonder aanwijsbare reden toch al voortdurend zorgen maak, lig ik echt wakker van zoiets onschuldigs als twee weken in een Frans vakantiepark. Hoe irritant ik dat zelf ook vind.
Man Erik heeft nergens last van. ‘Maar dat gebeurt niet’, antwoordde hij gisteren nog doeltreffend op mijn uitgesproken zorg dat we op de terugweg in een monsterfile terecht zouden komen, en of we niet beter toch om zes uur ’s ochtends konden gaan rijden. Ik wilde dat ik meer was zoals hij.
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
Soms doe je als ouders iets waar je later spijt van hebt. Of waar je je enigszins voor schaamt. Zo ook Dilara, die door een actie niet bepaald meer goed bekend staat op de school van haar dochters.
Als de school belt flitsen er tachtig scenario’s door je hoofd, geen van alle goede. Gelukkig is er niet altijd sprake van rampspoed. Zoals bij Mieke (39), moeder van Merel (15) en Xavi (3).
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.