Mariëtte Middelbeek is auteur en columnist voor Kek Mama. Samen met haar man Erik heeft ze twee kinderen: zoon Casper (5) en dochter Nora (4).
Mijn favoriete opvoedmethode is het aloude ‘wat zou mijn moeder doen?’, maar ik vergeet daarbij nog weleens dat mijn zus en ik vroeger nogal braaf waren. We zijn geen jongens, en zeker niet van het soort dat mijn eigen zoon wel is. Hij leeft in een voortdurende strijd met de zwaartekracht, heeft hersenen die doen denken aan kikkers op een trampoline en denkt dingen als: wat zou er gebeuren als ik op de vensterbank klim en dan aan de gordijnrail ga hangen (spoiler alert: dan wordt je moeder boos).
Het probleem is dus dat mijn opvoedvoorbeeld – kort samengevat: de zachte hand – niet altijd voldoet. Uitleg over die gebroken rug die het gevolg is als je van het gordijnrail naar beneden klettert, maakt niet veel indruk. Rustig vertellen dat je niet over het hek van onze tuin naar het laddertje van de buurvrouw mag klimmen om vervolgens uit te testen of je zonder zwemdiploma nu een beetje blijft drijven in de sloot achter ons huis gaat er, vrees ik, niet toe leiden dat het niet opnieuw gebeurt.
Ander voorbeeld. Ik sprak met Casper en een vriendje af dat ze bij hun favoriete boom mochten spelen. En als ze wilden verkassen, moesten ze het komen vragen. Lang verhaal kort: ik heb een halfuur naar ze gezocht en trof het olijke duo op ongeveer een kilometer van de afgesproken plek. “Vergeten”, was hun schuldbewuste verklaring. Dus ja, toen moest ik wel wat, qua opvoeden. Ik koos voor huisarrest, waar ik me niet per se goed bij voelde (Casper ook niet), maar de ‘ach ja schatje, niet meer doen hè, je laat mama schrikken’-aanpak werkte ook niet. ’s Avonds in bed lag ik er nog wakker van. Ik wil geen strafopvoeding, maar er moeten wel grenzen zijn.
Lees ook
‘Dít wil ik zeggen tegen mensen die kritiek hebben op de opvoeding van anderen’ >
Toen ik deze belevenissen deelde met mijn schoonmoeder, moeder van drie jongens, vond zij dat Casper er nog laat bij is voor zijn eerste levensgevaarlijke avonturen. Het schijnt dat mijn zwager één jaar was toen hij een tunnel onder schutting groef, waarna hij in z’n luiertje van een straat vol verkeer moest worden geplukt. Haar opvoedadvies: investeren. In het turbopakket bij de zwemschool, een goede fietshelm en een oog dat zich heel goed laat dichtknijpen.
Deze column staat in Kek Mama 09-2020.
Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
Soms doe je als ouders iets waar je later spijt van hebt. Of waar je je enigszins voor schaamt. Zo ook Dilara, die door een actie niet bepaald meer goed bekend staat op de school van haar dochters.
Als de school belt flitsen er tachtig scenario’s door je hoofd, geen van alle goede. Gelukkig is er niet altijd sprake van rampspoed. Zoals bij Mieke (39), moeder van Merel (15) en Xavi (3).
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.