Elsa: ‘Ik schrok me kapot toen ik via de babyfoon zag wat de oppas deed’
De oppas in de gaten houden via de babyfoon, je kunt het eigenlijk niet maken. Toch deed Elsa het, en daar is ze achteraf gezien heel dankbaar voor.
Mariëtte Middelbeek is auteur en columnist en mamavlogger voor Kek Mama. Samen met haar man Erik heeft ze zoon Casper en dochter Nora.
Nora werd vijf en dus stond ik, zoals bij elke kinderverjaardag, in de nostalgische mijmerstand. Bijvoorbeeld over dat er al vijf jaar verstreken is sinds die winterdag in die ziekenhuiskamer, met prachtig uitzicht over dichtgevroren water en riet met een laagje rijp. Ik had massa’s tijd om daarnaar te kijken toen het met mijn (ingeleide) bevalling in het begin allemaal niet opschoot. Daarna ineens juist wel, waardoor we in een halfuur tijd gingen van ‘dit duurt nog wel even’ naar ‘gefeliciteerd met jullie dochter’.
Lees ook
‘Opvoeden? Ik doe maar wat’ >
‘Je krijgt er geen gebruiksaanwijzing bij’ is een groot en irritant cliché. Maar het klopt wel en daarom is het in de eerste weken met een baby veel wennen, proberen te begrijpen en je voortdurend aanpassen. Nu had ik al eens een baby gehad – inmiddels een dreumes van anderhalf – en meende prima te weten hoe deze wezens functioneren.
Resultaten uit het verleden bleken echter geen garanties te geven voor de toekomst, aangezien Nora niet op haar broer leek. Urenlang liep ik met haar rond, omdat ze niet weggelegd wilde worden. Lang leve de draagdoek om af en toe mijn handen vrij te hebben. Slapen wenste ze aan mij vastgeplakt te doen – vooral ’s nachts – en doorslapen deed ze niet tot ze twee was. En ik maar denken: wat doe ik fout?
Nu ze vijf is weet ik: ik deed niets fout. Je krijgt de gebruiksaanwijzing wél bij een kind, het duurt alleen een tijd tot je hem begrijpt. Neem de bevalling: typisch Nora’s karakter. Eerst niet vooruit te branden, maar als ze ergens haar zinnen op heeft gezet, dan gaat ze als een speer. Niet in je eigen bed slapen: past precies bij haar. Nora is heel fysiek, die wil op schoot, knuffelen, altijd lopen met haar handje in de mijne. Niet in de box willen liggen: klopt. Nora wil erbij zijn, meedoen, met name als een ander iets kan en zij nog niet. En dus zit mijn baby nu ineens met haar tong uit haar mond letters te oefenen (want dat heeft ze in tijden van thuisonderwijs van haar broer afgekeken), heb ik geen idee waar die vijf jaar gebleven zijn, maar ben ik blij met het ontcijferen van de gebruiksaanwijzing.
Deze column staat in Kek Mama 03-2021.
Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.