Mariëtte Middelbeek is auteur en columnist en mamavlogger voor Kek Mama. Samen met haar man Erik heeft ze zoon Casper en dochter Nora.
Dit is een haastige column, op een haastige dag in een haastige week. Haastig is namelijk het woord om ons leven samen te vatten, wat opvallend is in een tijd dat je niet veel de hort op kan en minder verplichtingen hebt dan anders. Toch voelt het alsof ik voortdurend van alle kanten word opgejaagd. Over deze column doe ik bijvoorbeeld al drie dagen. In snippertjes van anderhalve minuut, twee als ik geluk heb.
Natuurlijk hebben we bso en oppas, maar er valt toch nog vaak iets buiten de planning, wat ik dan moet zien te doen als de kinderen thuis zijn. Als ik probeer uit te vinden hoe het kan dat even niet gestoord worden een utopie is, kom ik al snel op alledaagse zaken als omgevallen bekers, de bel die honderd keer per dag gaat en de zin ‘ik heb hongerrrrr’ die, hoeveel eten ik ook beschikbaar stel, om de paar minuten klinkt. Begrijp me niet verkeerd, dat is geen klacht, ik ben alleen soms nog steeds verbaasd hoe vaak ik loop te rennen en vliegen en hoe je haast ongemerkt cadeau krijgt bij het ouderschap. Althans, ik.
Lees ook
Mariëtte vraagt zich af: ‘Kun je leed vergelijken?’ >
Vorige week zaten we in de auto. Ik amechtig van het stressen, Nora vrolijk op de achterbank en naast mij ons buurmeisje. Ik probeerde in drie minuten de afstand te overbruggen tussen ons huis en het boerderijtje waar de meiden paardrijles hebben. We waren laat omdat de juf laat was geweest, ik per ongeluk aan Casper had beloofd dat hij niet mee hoefde naar paardrijden en hij me daar stampend aan herinnerde, we dus nog langs ons huis moesten en er een trekker voor ons zat.
“Heb jij altijd haast?” vroeg mijn buurmeisje. Welja, dacht ik, gooi er even een confronterende vraag in. “Eigenlijk wel, ja”, zei ik. Ik werd er zelf een beetje treurig van. Waarom altijd mijn planning zo ramvol maken? Waarom leer ik geen nee zeggen?
“Ga je mee, mama?” vroeg Nora, die nog niet zelfstandig kan paardrijden. Hoewel ik eigenlijk een halfuurtje haastig mails beantwoorden had willen inlassen, had ik ineens zin om gewoon naast een pony te lopen. Mijn kind te zien genieten. “Natuurlijk schat”, zei ik, en het was heerlijk. En die mails, die bleken best te kunnen wachten.
Deze column staat in Kek Mama 07-2021.
Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.