Mariëtte Middelbeek is auteur en columnist en mamavlogger voor Kek Mama. Samen met haar man Erik heeft ze zoon Casper en dochter Nora.
Ik zat wat te lezen op internet en werd geraakt door het verhaal van een moeder die haar paar maanden oude zoon verloor. Een grote nachtmerrie, om stil van te worden en reden genoeg om eens te meer gelukkig te zijn dat ik twee gezonde kinderen heb. Die ik weliswaar af en toe achter het behang wil plakken, maar ik realiseer me heel goed wat een oneindig geluk het is om ze er weer achter vandaan te kunnen halen en te kietelen tot ze het uitgieren.
In mijn omgeving ken ik helaas ook mensen die hun baby’s verloren. We hadden het een keer over reacties en hoe lief die kunnen zijn, maar ook hoe lomp. Ik heb ook een keer een miskraam gehad, hoorde een van hen, die net haar baby had begraven. Onder het verhaal op internet stond ook een bijzondere reactie. Liever bij drie maanden dan bij drie jaar, dat is veel erger. Ik hoef, denk ik, niet uit te leggen dat ik het hiermee niet per se eens was.
Maar het bracht me wel bij de vraag: kun je leed vergelijken? Ikzelf kreeg bij mijn allereerste zwangerschap een miskraam en het was heel naar. Natuurlijk, het wás maar acht weken en het ís vast niet voor niets geweest, maar toch. Ik had me er zo op verheugd, zag mezelf al met een baby lopen en was zo, zo opgelucht dat het maar mooi was gelukt, dat hele zwanger worden. Tot die echo op de spoedpoli, de spijtig kijkende dokter en mijn tranen omdat ik het sinds het bloedverlies was begonnen, eigenlijk zelf ook al wist.
Lees ook
Kathleen’s baby overleed tijdens een auto-ongeluk: ‘Ik kon niet meer stoppen met huilen’ >
Nu, twee kinderen later, kan ik er nuchter op terugkijken, vooral ook omdat ik snel weer zwanger was. Dat maakte veel goed, maar een miskraam is gewoon verschrikkelijk en het gevoel van leegte is groot, net als het verdriet. Toch zou ik nooit iemand die net haar baby heeft begraven meedelen dat ik minstens zoiets ergs heb meegemaakt, of laten weten dat het echt nog wel wat erger kan. Om de simpele reden dat het gewoon niet hetzelfde is, en trouwens: wat schiet iemand daarmee op? Toch zie je dit helaas veel gebeuren en het leidt alleen maar tot onbegrip en pijn. Dus kan je leed vergelijken? Nee. Laten we het dan ook maar niet meer doen.
Deze column staat in Kek Mama 06-2021.
Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Groep 8 kamp. Voor veel kinderen het hoogtepunt van hun basisschooltijd, maar voor Mariska en haar dochter was het iets waar ze enorm tegenop zagen. Haar dochter mocht namelijk geen contact hebben met het thuisfront.