Fotografie: Laurens Eggen
Marit Haegens-Brugman (33) is getrouwd met Dylan en moeder van Nami (3 maanden).
Mijn man heeft een andere vrouw. Zo, het is eruit. Een veel knappere, jongere vrouw. Geen rimpeltje te bekennen, zonder dat ik haar ooit bij een cosmetisch chirurg naar binnen heb zien gaan.
Een vrouw van wie hij een scheet niet als afknapper zag bij de eerste ontmoeting. Hij geeft haar iedere dag complimenten over hoe mooi ze wel niet is. En als ze ook maar een moment gescheiden zijn, mist hij haar. Ja, mijn dochter heeft mij opzij gezet.
Vaders en dochters: het is een speciale band waar niets of niemand tussen te krijgen is. Opeens sta je als vrouw op de tweede plek bij je eigen man. Jaloezie voel ik niet, het gaat hier immers om mijn eigen dochter en het is prachtig om te zien hoe mijn man een extra laatje liefde heeft opengetrokken voor haar. Wat zeg ik? Een hele inloopkast vol liefde.
“Ergens zit er een gevoel van gemis. Het gemis van mijzelf als niet-moeder.”
Maar ergens zit er een gevoel van gemis. En dat zit ’m voornamelijk in het gemis van mijzelf als niet-moeder. Een vrouw wier borsten niet enkel dienden als melkmachine, wier lichaam strakker was dan nu en wier haren zo nu en dan los werden gedragen zonder het door grijpgrage handjes te verliezen. En in tegenstelling tot het gave huidje van mijn kind, zijn er bij mij tientallen rimpels bijgekomen na de persfase tijdens de bevalling. Om maar te zwijgen over mijn veranderde brein. Ik heb gisteren mijn kolfapparaat tegen mijn oor gezet omdat ik dacht dat het een telefoon was.
Lees ook – Zwangerschapsbrein? Je bent niet de enige: ook bij deze moeders gaat alles mis >
En natúúrlijk is wat je ervoor terugkrijgt een stuk mooier dan dat allemaal, maar dat is zo’n clichézin die je ook al tijdens dat verplichte praatje bij de bakker hoort. Het neemt gewoon niet weg dat dit gemis er kan zijn. En ik ben pas net moeder geworden (bewijs: ik vergeet nog steeds vaak die flapjes van de luiers naar buiten te doen) dus ik weet niet of dit gemis verdwijnt.
Voor nu kijk ik in de spiegel en leer ik een nieuwe ik kennen. En dat is wennen. Maar als ik naar mijn dochter kijk, zie ik ook een stukje van mijzelf en valt het gemis toch heel clichématig in het niet: wat is ze prachtig.
Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De opmerking: “Wat ben jij volwassen voor je leeftijd”, klinkt als een onschuldig compliment, bedoeld om een kind te prijzen voor zijn gedrag, verantwoordelijkheidsgevoel of empathie. Maar volgens deze therapeuten kun je die zin beter niet meer zeggen tegen je kind.
Denk je dat knuffels alleen voor kinderen zijn? Think again. Steeds meer volwassenen geven toe: ze slapen met een knuffel. En dat is niets om je voor te schamen. Sterker nog, het is goed voor je nachtrust en je mentale gezondheid.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.