Beeld: eigen foto
Melanie Borgman is getrouwd met Maurits, moeder van Saar (bijna 1 jaar), redacteur bij Kek Mama en leeft in een georganiseerde chaos van luiers en dreumesdrama.
“Een jaar geleden stond mijn leven op z’n kop. Ik had alles uitgestippeld voor de komst van onze dochter: mijn verlof stond gepland, ik keek uit naar een kraamweek vol geknuffel en beschuit met roze muisjes en natuurlijk de onvermijdelijke babyshower waar ik – samen met vriendinnen – al jaren over dagdroomde: ‘Wat als we dat ooit van elkaar mogen vieren?’ Ik was er helemaal klaar voor. Maar Saar had andere plannen.
Zeven weken eerder dan verwacht vond mijn dochter het wel welletjes geweest in mijn buik. Na een razendsnelle bevalling van amper drie uur, was ze daar ineens: onze kleine, dappere, eigenwijze meid. Terwijl ik dacht dat ik nog alle tijd had om mijn vluchttas in te pakken, babywasjes te draaien en mijn werkoverdracht voor te bereiden, besloot Saar dat ze de wereld wilde ontdekken. Klein, kwetsbaar, maar veel te vroeg. In plaats van haar na de geboorte mee te nemen naar huis, te knuffelen, te ruiken en te bewonderen, lag ze daar in het ziekenhuis, in een couveuse, omringd door piepende monitoren en veel te veel slangetjes.
Het was loodzwaar. Niet alleen het feit dat mijn baby veel te vroeg geboren was en ik haar elke dag moest achterlaten in het ziekenhuis, maar ook het besef dat ik zoveel momenten abrupt moest missen. Geen verlof om rustig aan mijn nieuwe rol als moeder te wennen en geen knusse kraamweek met babygeknuffel, maar een marathon tussen thuis en het ziekenhuis. Geen mooie zwangerschapsshoot als herinnering aan mijn bolle buik – die buik die van de een op andere dag veel te leeg voelde. En dan ook nog die babyshower, waar ik zo naar had uitgekeken. En nee, niet om de in elkaar geknutselde spelletjes, maar om te vieren dat Saar ons leven zal verrijken. De babyshower stond al helemaal in de stijgers, want wat bleek: het feest stond precies een dag na haar onverwachtse geboorte gepland. Tja, ook dat moment ging aan mijn neus voorbij.
Lees ook: Melanie: ‘Amper vijf uur na de bevalling zijn we getrouwd’
Het voelde alsof ik een deel van mijn zwangerschap miste, een belangrijk deel. Een fase waarin je je kan voorbereiden op dat wat je leven gaat veranderen: moeder worden en een kindje op de wereld zetten. Pas later merkte ik hoe essentieel deze periode in een zwangerschap eigenlijk is. In plaats daarvan stond ons leven plotseling op zijn kop en lag alle focus op Saar en haar gezondheid, natuurlijk, want vanaf het eerste moment doe je alles voor je kind. Dat nam alleen niet weg dat het verdriet van het gemis er soms doorheen sijpelde.
Gelukkig stond ik er niet alleen voor. Mijn vriendinnen en familie waren er vanaf dag één voor mij én mijn man. Ze hielden ons overeind tijdens die slopende weken, luisterden als we het even niet meer wisten en lieten ons het verdriet voelen zonder oordeel.
Maar goed, het leven ging door. Drie weken na de geboorte mocht Saar naar huis mét sondevoeding, die ze na een week gelukkig ook niet meer nodig had. We groeiden in onze rol als kersverse ouders en zagen de prachtige ontwikkelingen van ons meisje. En begrijp me niet verkeerd: naarmate de tijd verstreek leerde ik om de bijzondere en mooie kanten uit deze periode te zien en te voelen, want deze gebeurtenis kent zéker een gouden randje. Maar het abrupte einde van de zwangerschap zal altijd een zere plek blijven. En het idee van een babyshower? Dat had ik al diep weggestopt. De zwangerschap was achter de rug, dus tijd om feestelijk stil te staan bij deze bijzondere levensfase was allang voorbij, dacht ik.
Tot die ene zondagmiddag. Mijn ouders stelden voor om, samen met mij en Saar, een herfstwandeling te maken en een bezoek te brengen aan het winkelcentrum bij ons in de buurt. Een paar winkels in, zoals we wel vaker deden. Manlief zou thuis blijven, want ‘er zou een nieuwe update uitkomen van zijn favoriete game’. Niets geks, ook dat gebeurde wel vaker, dus hij bleef thuis. Prima, dacht ik. Niet wetende dat hij natuurlijk in het complot zat. Nietsvermoedend verliet ik het huis en liepen we met z’n drieën – en met een tevreden Saar in de kinderwagen – een rondje door de wijk.
Ruim anderhalf uur later kwamen we weer thuis. Ik draaide de sleutel in het sleutelgat, opende de voordeur en liet mijn vader voorgaan. ‘Daar zijn we weer’, riep hij vrolijk en duwde voorzichtig de kinderwagen naar binnen. Mijn moeder en ik liepen achter hem aan. Ik dacht aan de zojuist gekochte boodschappen die ik wilde opruimen, toen ik plotseling kaarsjes zag branden op de eettafel. Ik betrapte mijzelf op de gedachte dat ik dit maar vreemd vond. Heeft Maurits dit gedaan? Nee, dat zou hij nóóit doen! Toen ik de rozenblaadjes ontdekte kreeg ik helemaal kortsluiting, tot ik de knalroze hapjes en cocktailprikkers met daarop ‘Hello baby!’ spotte. Nog voor ik mij kon beseffen dat ik op mijn eigen babyshower was beland, keek ik in de ogen van mijn lieve vriendinnen, schoonmoeder en schoonzussen.
‘De tranen schoten in mijn ogen toen het tot mij doordrong’
Daar stonden ze. Tussen de roze, glimmende ballonnen, slingers en bovenal met grote glimlachen op hun gezichten. ‘Surprise!’ Ik wist niet waar ik kijken moest, maar ineens viel alles op z’n plek. De tranen schoten in mijn ogen toen het tot mij doordrong waar ik terecht was gekomen: dit was mijn babyshower, een jaar later. En ik had niks in de gaten. Wie verwacht er dan ook nog een babyshower als je kind allang geboren is, bijna rondloopt en volop brabbelt? Dat is toch iets wat je verwacht vanaf de dertigste week van je zwangerschap, niet als je al een energieke dreumes in huis hebt. Maar mijn vriendinnen en familie dachten daar anders over. Ze wilden dat ik die ervaring alsnog zou krijgen, iets wat ik nooit meer zag aankomen.
Lees ook: Op het eerste gezicht: ‘De treindeuren schoven langzaam open en daar zag ik hem staan’
Er werd gelachen, gehuild, en volop geknuffeld. Iedereen had zijn best gedaan om exact dezelfde hapjes te maken die een jaar geleden ook op de planning stonden. Op de eettafel stond een grote vaas met bloemen. Rode rozen, knalgele zonnebloemen, roze Gerbera’s en witte Dahlia’s, van iedereen eentje. En aan iedere bloem hing een persoonlijke kaart met liefdevolle en hartverwarmende woorden.
De babyshower hadden ze omgedoopt tot Mel’s Middag om niet alleen onze kleine baby te vieren, die ondertussen natuurlijk niet meer zo klein was, maar ook om mij in het zonnetje te zetten. We vierden het met elkaar en.. met Saar, die kleine strijder die maar wat genoot van alle aandacht. Het voelde alsof ik eindelijk iets van dat grote gemis kon inhalen. Alsof ik niet alleen moeder was geworden en een baby had gekregen, maar ook dat stukje van mijn zwangerschap dat ik zó had gemist, terugkreeg. Het was mooier dan ik ooit had durven dromen. Met Saar op schoot en omringd door mijn dierbaren, voelde het alsof de cirkel rond was.”
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.