Beeld: eigen foto
Melanie is getrouwd met Maurits, moeder van Saar (1), redacteur bij Kek Mama en leeft in een georganiseerde chaos van luiers en dreumesdrama.
“Op 17 november is het Wereld Prematurendag. Een dag die voorheen stilletjes aan mij voorbij ging, maar sinds een jaar onderdeel van ons is geworden. Precies een jaar geleden kwamen mijn man en ik terecht in een onbekende wereld waar we eigenlijk helemaal niet klaar voor waren. Onze dochter Saar werd met 33 weken op de teller geboren. Na een razendsnelle stuitbevalling van slechts drie uur stond ons leven op z’n kop. In plaats van een kraamweek vol beschuit met muisjes en eindeloze knuffels op de bank, vonden wij onszelf terug op de afdeling neonatologie.
Drie weken lang lag Saar daar. Een piepkleine baby in een grote, glazen couveuse, omringd door piepjes, slangetjes en schermen. Alsof je op de set van een sciencefictionfilm terecht komt, zo omschreef mijn man het destijds. En ondanks die chaos om ons heen, hing er een bijzondere sfeer. Een rust die de neonatologen ons gaven. Deze mensen, deze helden in witte jassen, zagen niet alleen een premature baby, ze zagen Saar. Ze zagen ons.
Dat ik de neonatologen eeuwig dankbaar ben voor hun medische kunde, spreekt natuurlijk voor zich en kan ik niet in woorden uitdrukken, maar wat mij misschien nog meer heeft geraakt, waren de talloze kleine gebaren die het team van deskundigen maakte om ons de warmte en hoop te geven die we zo hard nodig hadden. Ze versierden Saar haar couveuse toen Maurits en ik op de dag van haar geboorte trouwden in de verloskamer (geloof het of niet, maar die feestelijke dag stond écht gepland) en schreven dagelijks in een klein dagboek, zodat we later elke eerste kleine overwinning konden teruglezen: haar eerste keer zelfstandig ademen, haar allereerste flesje, het eerste baddermoment en ga zo maar door.
Elke ochtend als we naar de afdeling liepen (of nou ja, Maurits liep. Ik werd vooruit geduwd in een rolstoel, want ik lag op dat moment nog in de kreukels door bevalling), werden we ontvangen door de vriendelijke verpleegkundigen die die nacht over Saar hadden gewaakt. Het gaf ons een gevoel van geruststelling, alsof Saar nooit echt alleen was. Aan haar bedje hing een vrolijke, zelfgemaakte naamslinger, we mochten een uniek Droomdekentje uitzoeken die we bij Saar vonden passen en toen ze uiteindelijk ‘gepromoveerd’ werd van couveuse naar ledikantje, brandde tijdens Sint-Maarten zelfs haar eigen kleine lampion naast haar bedje. En nee, niet alleen bij Saar, maar bij alle andere zestien baby’tjes op de afdeling gaven de couveuses letterlijk ligt.
En dan die camera boven haar ledikantje. Driemaal op een dag reden we op en neer naar het Isala ziekenhuis om Saar te voeden, te verzorgen en te verschonen. Onbeschrijfelijk intens, maar op de momenten dat we thuis moesten rusten, hoefden we maar in te loggen op een app en konden we ons kleine meisje live bewonderen. Eerst in haar couveuse, later in haar kleine ledikant. En hoewel we haar op dat moment niet fysiek konden vasthouden, voelde ze toch heel dichtbij.
De neonatologen stonden dag en nacht klaar voor Saar, maar ook voor ons. Ze namen de tijd om te luisteren naar onze emoties en onzekerheden als kersverse ouders van een prematuur kindje, om uit te leggen hoe we zelf sondevoeding konden toedienen en hoe we het beste ons powerprematuurtje konden verschonen. Ze stelden ons gerust door te vertellen waar de ontelbare snoertjes voor dienden en wat Saar nodig had om te groeien en aan te sterken, zodat ze met ons mee kon naar huis.
Het team deed er alles aan om ons heel even ’thuis’ te voelen op de afdeling en het zo comfortabel mogelijk te maken. Met uitschuifbare muurtjes creëerden ze een stukje privacy om te kolven en te buidelen met ons kleine meisje. Ze gunden ons de tijd om aan elkaar te wennen, ons ouders te laten voelen en deze onbekende wereld te leren kennen. Die talloze keren dat we een hand op onze schouder kregen met de geruststellende woorden ‘Jullie doen het goed’, zal ik nooit vergeten.
Inmiddels zijn we een jaar verder. Saar is een gezonde, vrolijke en eigenwijze dreumes. Ze geniet van reuring om haar heen, speelt het allerliefst in haar ballenbak en zet haar eerste stapjes langs het tv-meubel. Ze is een kleine doorzetter met veel pit, enthousiasme en nieuwsgierigheid en ik ben ervan overtuigt dat ze dit onder andere te danken heeft aan de liefdevolle start die ze kreeg van alle deskundigen van Isala. Zonder hen waren wij nu niet hier.
Dit is voor alle neonatologen, artsen en verpleegkundigen, die dag in dag uit niet alleen kinderen, maar ook ouders zoals wij, door een donkere, onzekere tijd helpen. Jullie vingen ons op toen we nergens meer vaste grond onder onze voeten voelden. Bedankt voor elke dag, elk klein gebaar en vooral: bedankt dat jullie Saar zagen zoals wij haar zagen.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
