Maandagmorgen, 07:34 uur. Het is grijs en koud in München deze augustusochtend en ik vraag me af waarom we in godsnaam zonnig Barcelona voor bewolkt Beieren hebben verruild. En waarom ik zo vroeg ben opgestaan. Na een half uur starten en stoppen door het stadsverkeer is het me in 79 stuurbewegingen gelukt de auto in de veel te kleine parkeerplek te krijgen.
‘Een kop koffie en een thee, bitte,’ zeg ik in mijn beste Duits tegen de Turkse koffiemeneer. Terwijl we binnen opwarmen, tikt de klok verder richting de 8. We hebben een afspraak met de gynaecoloog. We, want Lina vroeg of ik met haar mee kon gaan. ‘Alle vrouwen daar komen altijd met hun partner en ik ben altijd alleen,’ had ze gezegd. En dus ben ik vandaag dabei. Ik kijk op mijn horloge: de warme drankjes worden to-go, want het is tijd om te gaan.
Lees ook –
‘De gynaecoloog raadt een tweede zwangerschap af, maar ik wil nog een kind’ >
Met onze kartonnen bekers in de hand lopen we de praktijk binnen, een typisch Duits Altbau-gebouw met hoge plafonds en hardhouten visgraatvloeren. In de wachtkamer brengt de flikkerende gloeilamp wat onregelmatig licht en spanning in het donker.
Na verwijdering van een paar buisjes met bloed zijn we aan de beurt, en stel ik me voor aan de Spaans(?)-sprekende dokter. Onverwacht, maar oké. Twee minuten later licht Lina halfnaakt met haar benen wijd in een stoel in de hoek van de kamer en steekt de dokter iets bij haar naar binnen wat onbeslist een camera moet zijn, want op het beeldscherm voor me kijk ik naar een livestream van de binnenkant van mijn vriendin.
Een interessant begin van de week.
Wat volgt in de resterende tijd van het consult, is een korte instructie van naalden in buiken, pillen in punani’s en ideale tijdsmomenten voor conceptie. ‘Ontzettend bedankt,’ zeg ik in mijn beste Spaans, ‘we gaan er mee aan de slag,” en met een stevige handdruk staan we weer buiten.
Fastforward een aantal weken vol naalden, pillen, en ideale conceptiemomenten en ik sta in de DM, de Duitsche Etos, te verdrinken in de variaties van zwangerschapstesten. We hebben alles gedaan wat de Spaanse gyno adviseerde, en terwijl de zomer een comeback gemaakt heeft, is Lina ’s ochtends duizelig en heeft ze minstens één keer overgegeven. Nu maakt één zwaluw nog geen zomer, maar het zou toch kunnen. Ik besluit de duurste test te nemen, want dat zal wel de beste zijn, redeneer ik.
De volgende ochtend wacht ik ongeduldig op Lina’s eerste badkamer-moment. Vol verwachting kijk ik haar aan terwijl ze terug de slaapkamer in komt lopen. Zou het gelukt zijn? Zouden we een beginsel van een mini-mensje gemaakt hebben? Kan de spreekwoordelijke vlag uit? Haar gezicht spreekt boekdelen, als ze laat me de test zien: negatief.
Scheisse.
Schrijver, producer & druktemaker Jesper Black (1987) is via Groningen, Spanje en Georgiē per ongeluk in Duitsland beland. Als jonge vader van adoptiehond Paddy en partner van Colombiaanse vriendin Lina schrijft hij over hun recentelijk gestarte ‘Operation Baby’ en alle pijn en plezier die daar bij komen kijken.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.