Presentatrice Nicolette Kluijver is moeder van Isabella en de tweeling Ana Sofia en Jesse.
We moeten naar ouderavond. Niet iets waar ik per se naar uitkijk. Natuurlijk is het fijn om de leerkrachten even te spreken. En om even in de klas te mogen zijn, want sinds corona is dat ook niet meer van zelfsprekend. Maar vlak ervoor ben ik toch nerveus. Want wat als je hoort dat het niet lekker gaat met je kind?
Normaal gesproken ben ik betrokken bij school. Als het kan sta ik luizen te pluizen, ben ik hulpmoeder bij ieder evenement, bak ik pepernoten of hang ik de paastakken op in de gang, lees ik voor op de voorleesdagen en ben ik oversteekjuf tijdens de verkeersweek. En nu, door corona, heb ik eigenlijk geen idee.
Net als alle andere ouders en verzorgers ben ik zo’n moeder geworden die haar kinderen afzet met de auto. Of nog snel een kus geeft terwijl ik op de fiets zit. Want we mogen niet naar binnen, op het schoolplein moeten we de pijlen volgen en we mogen ook niet te lang bij het plein blijven staan. En nu mag ik voor het eerst in lange tijd de school weer in. De heilige graal. Ik ben gespannen.
Joost en ik hebben drie gesprekken. Ik geniet van het moment. Op het ministoeltje waar mijn kindjes de halve dag doorbrengen. Aan de muur van het klaslokaal hangen prachtige tekeningen, gemaakt door mijn eigen kunstenaartjes en hun compagnons. Vanaf het stoeltje zie ik wat zij zien. Een vrolijke letterslinger boven het bord. Afdrukken van in verf gedoopte handjes over de hele muur verspreid, het aquarium met halfdode guppy. Dit is de plek waar mijn kindjes leren, elke dag weer.
Het gesprek met de leerkrachten is geruststellend. Ze doen het goed. Ana heeft een wilskracht van een leeuw, Jesse vindt leren leuk en Isa is een voorbeeldige leerling.
Zo trots als een pauw met duizend veren loop ik via de pijlen het schoolplein af. Ik knap uit elkaar van geluk. En gek genoeg (het zal wel de tijd van de maand zijn) jank ik er de dag erna nog van. Mijn kids doen het goed in het leven. Snik.
Deze column staat in Kek Mama 01-2022 en is geschreven vóór de nieuwe maatregelen.
Lees ook
Memo gemist: ‘Ik vergat mijn dochter op te halen van school’ >
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Groep 8 kamp. Voor veel kinderen het hoogtepunt van hun basisschooltijd, maar voor Mariska en haar dochter was het iets waar ze enorm tegenop zagen. Haar dochter mocht namelijk geen contact hebben met het thuisfront.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.