Presentatrice Nicolette Kluijver is moeder van Isabella en de tweeling Ana Sofia en Jesse.
Ik voed mijn kinderen op op gevoel. Geen idee of ik het goed doe. Ik heb een paar goede levenslessen geleerd die ik met ze deel, een heleboel liefde en een klein hoopje regels. Ik lees geen boeken over opvoeden, kijk geen opvoedkundige programma’s en ik kijk ook niet naar andere moeders. Ja, soms met een scheef oog, omdat ze een fantastische zelfgebakken megatraktatie hebben geknutseld en ik met een in elkaar gezakte cake op school sta. Of schoolpleinmoeders die er om 8.15 uur smetteloos uitzien, terwijl ik niet aan mezelf ben toegekomen. Ik ben allang blij dat ik ze op tijd bij school kan afleveren, met volle buikjes en schone tanden.
Maar goed… opvoeden dus. Wie weet in vredesnaam wat goed is en wat niet? Ik weet zelf nog dat ik erachter kwam dat mijn moeder een mens was. Een mens zoals ieder ander mens, met een naam en met gevoelens. Mijn mama is een Joke met een eigen leven; het was een hele openbaring.
Wetenschappelijk onderzoek wijst uit dat een kind gelukkig is als hij of zij opgroeit in een veilige omgeving en genoeg ruimte heeft om zich te ontwikkelen. Natuurlijk voelt een kind zich gelukkig als het veel liefde krijgt. Voor die inzichten hoef je geen Einstein te zijn. Maar ik bedacht laatst wel dat ik iets anders wil toevoegen aan mijn opvoedstijl, zodat ik het misschien nog iets beter doe, namelijk ‘niet perfect opvoeden’.
Meer lezen?
Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.
Streven naar een perfect leven lijkt me zinloos, maar toch zie je in de maatschappij veel perfectionisme. Ik ben bang dat onze kinderen daar faalangstig van kunnen worden. Daarom denk ik dat het goed is om ook naar jezelf te kijken, als voorbeeld voor je kind. Ben ik zelf misschien perfectionistisch? Ik probeer daar nu echt rekening mee te houden.
Dus als ik weer eens gehaast op het schoolplein sta in mijn paardrijbroek, zonder make-up, of als ik erachter kom dat mijn dochters alleen de bovenste laag van hun haar hebben gekamd en de klitten eronderuit steken, dan zeg ik tegen mezelf: moet het nu allemaal perfect zijn? Nee. Hetzelfde geldt wanneer ik er weer eens van baal dat de kinderen onder de tandpastavlekken in de klas zitten. Ik kan het loslaten. Er is een heleboel liefde, een paar regels en we streven niet naar perfectie. Heerlijk, dat opvoeden op gevoel.
Deze column staat in Kek Mama 03-2021.
Lees ook
Déze pikante vraag van haar dochter (8) overvalt Nicolette Kluijver >
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Groep 8 kamp. Voor veel kinderen het hoogtepunt van hun basisschooltijd, maar voor Mariska en haar dochter was het iets waar ze enorm tegenop zagen. Haar dochter mocht namelijk geen contact hebben met het thuisfront.